Re: schodzenie na ziemię

Muszę przyznać, że jestem pełen podziwu do jakich karkołomnych tłumaczeń muszą uciekać się schodzący. Przy tak ortodoksyjnym podejściu do innych zachowań (naprawdę godne podziwu), nie czujecie śmieszności kombinowania ze schodzeniem. Ale zostawiam tę kwestię filozofom.

Na wzajemne przekonanie szans chyba nie ma, jedyna możliwość to zaproponowany wcześniej protokół rozbieżności :) Ale i tak wierzę, że ziarno wątpliwości zostało zasiane i kiedyś wzejdzie! Czego życzę (na drodze do pełnej ortodoksji).

bolton Napisał(a):
-------------------------------------------------------
>W skałach dzieją się "cuda", ale pytanie czy należy się na to godzić. Nie dalej jak w zeszły czwartek >widziałem na Sukiennicach w Sokołach kobitkę, która urabiała Ściankę Lwowa, nie mogąc sobie >poradzić z jedynym trudniejszym ruchem na drodze, uciekła jakieś 5 metrów w lewo w łatwy teren. >Fakt, że jaja miała, bo na takie wahadło to ja bym polecieć nie chciał, ale jak doszła do łańcucha to z >jej konwersacji z partnerem wynikało, że zaliczyła sobie tę drogę.

Uciekanie z trudności to kolejny śliski temat, lepiej nie zaczynać, hehe. Podtrzymuję zdanie, że ortodoksi się spierają, a w skałach dzieją się takie jaja że schodzenie czy pierwsza bezpieczna, to pikuś. W innym wątku widać, że są i tacy co twierdzą, np że zrobili drogę (okazuje się że na wędkę). Walczyć pewnie warto, ale ja mam wątpliwości czy nie jest to skazane na porażkę.
Mnie najbardziej martwi ogólne zeszmacanie i upadek znaczenia oesu, krok na drodze sprowadzania wspinania do gimnastyki.

Pozdr