Re: schodzenie na ziemię

szczepan2 Napisał(a):
-------------------------------------------------------
> Droga Księżniczko!
> pozwól, że zacznę od podziękowań,
> za to, że rozmowa z Tobą ma coś z uroku listów
> odręcznie pisanych.
>
> Niestety nijak nie mogę się zgodzić z tezami
> które głosisz.

Szanuję to. Można się pięknie różnić, drogi Szczepanie. Twoje poglądy są tak diametralnie inne niż moje, że daje mi to do myślenia, poszerza moje horyzonty.

>
> Droga to nic innego jak kawałek ściany - tu w
> rozumieniu logiki rozmytej, aby warianty
> należały do drogi.
> Fakt, że ją ktoś przeszedł, albo jeszcze nie
> przeszedł nie ma wpływu na jej istnienie, nawet
> kute chwyty tego nie zmieniają - bo droga to
> kawałek ściany a nie sposób jego pokonania.

Według mnie jest dokładnie odwrotnie, bowiem droga to coś, co postało dla człowieka i przez człowieka. Jest zatem elementem natury, który poprzez ludzką myśl, a następnie działanie, został introdukowany w element kultury.
>
> > Przeżycie ilinktyczne, puryfikowane logiką
> > ludzkiego umysłu, tworzy i nazywa coś, co
> dotąd
> > nie istniało - bo droga jest wyrazem
> intelektu,
>
> jak Ty pięknie piszesz!
>

Dziękuję :-)

Tatuaż, o którym wspomniałam w innym miejscu, jest cytatem z pierwszej księgi "Raju Utraconego". Nim Lucyfer wypowie te słowa, mówi o potędze i mocy rozumu, który "potrafi piekło zamienić w niebiosa, a niebiosa w piekło". Jest to wyraz także mojego światopoglądu, w którym człowiek nadaje sens pewnym zjawiskom i zdarzeniom z dziedziny natury. Nadanie owego sensu jest szczególnie istotne w sporcie, który jest działaniem nieutylitarnym. Wspinamy się po to, żeby się wspinać, dla ruchu, dla przeżycia...

Aby zaistniało wydarzenie sportowe, muszą wystąpić trzy elementy:
- czynnik ludzki
- reguły
- infrastruktura (szeroko rozumiana)

Aby więc pojawiła się wspinaczka, potrzebni są wspinacze, system zasad oraz drogi. Tych nie ma, tak jak nie ma terenu do gry w piłkę, póki się go gdzieś nie stworzy, na przykład poprzez ustawienie kamieni na łące albo choćby przez wspólną decyzję grających: tu a tu będzie pole rozgrywek. Jest więc naturalna łąka, która staje się kulturowym miejscem rozgrywek w myśl ustalonych przez ludzi zasad.

Więc nie ma wspinania, póki nie ma dróg. A nie ma dróg, póki ich ktoś nie stworzy. Nie trzeba do tego przelotów i malowanych ograniczników: słowne ustalenie to też kreacja, to akt perlokucji.


>
> Nie - prowadzenie nowej drogi to jej odkrywanie a
> nie tworzenie, akt twórczy ogranicza się
> do wyboru

Odkrywanie jest w tym przypadku esencją tworzenia, bo rzeźba skały w procesie orogenezy nie powstaje po to, by się po niej wspinać. Jest w gruncie rzeczy sumą przypadków. Człowiek zaś, przy pomocy swego rozumu, nadaje owym przypadkom uporządkowany charakter.

> >
> >
> > Albo inaczej: droga jest ideą nanizaną na
> > materię skały.
>
> Kończyłaś filozofię?

Nie :-)

>
> Sama w sobie nie jest materią.
> > Szczegół formacji skalnej staje się chwytem
> czy
> > stopniem dopiero wówczas, kiedy zostanie tak
> > nazwany.
>
> Krzesło staje się dla nas krzesłem gdy chcemy
> na nim usiąść, niemniej już wcześniej
> istniało.

Krzesło zostało stworzone myślą człowieka po to, by na nim siedzieć. Bardziej adekwatną analogią byłaby różnica między drzewem a drewnem.

>
> Nie można zatem przyjąć, że droga
> > istniała od tysięcy czy milionów lat. Droga
> > się staje w momencie, gdy tworzy ją człowiek.
>
> > Człowiek podejmuje dezycję, gdzie się owa
> droga
> > zaczyna, jak przebiega i gdzie się kończy.
>
> Podejmuje wybór - jeszcze raz napiszę
> wybierając spośród wielu dróg w tych okolicach
> leżących.

To, że w okolicy jest wiele dróg, oznacza, że zostały one stworzone myślą człowieka, który podjął decyzję, iż one tam są. Zatem droga istnieje od momentu, w którym człowiek nada sens naturalnej rzeźbie skały.
Następnie wspinacz dokonuje próby pokonania drogi. Jeśli idzie "czystym OS", to porusza się tak, jak założył, że "puści". Zakładasz, że puści wzdłuż rysy, gdyż wiesz - z wcześniejszych doświadczeń - że masz techniczne możliwości pokonania takiej rysy. A wiesz to stąd, że próbowałeś wspiąć się już rysą i póki nie rozpracowałeś logicznie, jak układać ciało, nie byłeś w stanie żadnej rysy pokonać.
Tak więc tworząc w swym umyśle linię drogi, człowiek bierze pod uwagę to, co już wie - o samym sobie. Dlatego też ktoś, kto się wspina na poziomie IV, będzie szukał drogi w tych trudnościach bądź łatwiejszej, a ktoś, kto robi VI.6, zobaczy chwyty, z których ten słabszy nie zdołałby skorzystać. Stąd bierze się szerokie spektrum trudności.

Zważ, że gdyby było tak, jak mówisz, to droga wspinaczkowa powinna być idealnie pionową linią. A przecież tak nie jest. Drogi kluczą, szukając trudności w takim wymiarze, jak to wymyślił autor: V idzie po wygodnych, dużych klamach, a poprowadzona obok sześć czwórka skrupulatnie te klamy omija, idąc w lewo czy w prawo od nich. Tak to wymyślił człowiek, nie natura. Natura nie wie, że przypadkowo powstała głęboka dziurka będzie dla Ciebie dobrym fakerem.
>
> > Często koncepcja autora jest tak precyzyjna
> (albo
> > obszar działania tak zawężony), że ustala
> się
> > ograniczniki.
>
>
> Wchodzisz na mój ulubiony teren -
> Księżniczko - każda droga ma ograniczniki,
> to zestaw ograniczników definiuje drogę - jest
> jej równoważny!,

Widzisz więc - nazywając ograniczniki czynnikiem dystynktywnym, a może wręcz konstytutywnym (popraw mnie, jeśli nadinterpretuję) dla danej drogi, przyznajesz mi rację - aby powstała droga, musi być świadomość, ta zaś jest cechą człowieka, nie natury.


> Lepiej
> więc granice stylu mieć luźniejsze ale
> jednoznaczne - łatwo zewnętrznie weryfikowalne -

Znów się nie zgodzę. We wspinaniu weryfikacja musi być wewnętrzna. Że znajdą się tacy, dla których wszystko jest poprowadzeniem onsajtem, nawet wymęczona wędka - to już ich problem. Ważne, abyś TY wiedział, jaki sobie przyznajesz styl przejścia.
>
> >
> > Na marginesie: przymiotnik "drogi" stworzył
> > ciekawą konotację z "drogą", o której mowa.
> > Lecz jeśli inny epitet byłby dla Ciebie
> milszy,
> > obiecuję ten czym prędzej zmienić.
>
> Dziękuję, że tym mnie raczysz.

Raczę nadal Cię raczyć :-)
>
> Sz.

Księżniczka.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Inveniam viam aut faciam