Księżniczka Napisał(a):
-------------------------------------------------------
>
> Rozwój tej dyscypliny ludzkiej aktywności
> ewokował powstanie kodeksu deontologicznego, co
> stało się konieczne już wówczas, gdy pierwsi
> zdobywcy zaczęli wchodzić na szczyty górskie,
> na zasadzie: "skąd wiesz, że zdobyłeś szczyt?
> - Bo to był najwyższy punkt". Ergo: ten zdobywa
> szczyt, kto wejdzie na najwyższy punkt, a jak
> można wejść jeszcze wyżej, a wędrowiec nie ma
> już sił, to szczytu nie zdobył.
> Naturalnie wraz z rosnącą specyfikacją danej
> dziedziny komplikują się i konstytuujące ją
> zasady. Mnogość reguł nie usprawiedliwa jednak
> nikogo spośród osób partycypujących w tej
> działalności do lekceważenia ich.
Za daleko się posunęłaś. Nie rozmawiamy tutaj o lekceważeniu czy też nie jakiejś zasady. Dyskutujemy nad tym co jest (powinno być) zasadą.
> Odrębnym zjawiskiem są osoby szczególnie
> twórcze i aktywne, które rozszerzają, a nawet
> zmieniają funkcjonujące w danym środowisku
> zasady. Jednak zarówno ci pionierzy, jak i
> wprowadzane przez nich innowacje podlegają
> publicznej dyskusji i są introdukowane w
> całość reguł poprzez konsensus.
>
No właśnie ... tylko że w kwestii schodzenia na ziemię, bo o tym mowa w tym wątku, konsensus dopiero przed nami. A wydaje mi się, że zarówno Ty jak i inni, którzy kwestionują możliwość schodzenia na ziemię, uderzacie w oskarżycielski ton, słabo argumentując swoje racje. A może inaczej ... oskarżycielski ton jest wynikiem braku argumentów? Wracając do sprawy, schodzenie, obojętnie czy na ziemię, czy na półkę, obojętnie czy 30 cm czy 30 metrów, jest elementem taktyki wspinaczkowej. Postulat aby schodzenie na ziemię obniżało styl jest sztucznym ograniczeniem podobnym do malowania ograniczników.
>
> To już nieco inna kwestia - urody drogi. Czyż
> nie piękniej wspinać się po takich drogach,
> które trzymają trudności w całym lub niemal
> całym swym przebiegu?
> Oczywiście wiele jest dróg, w których miejsce
> restowe się pojawia. Jeśli jest ono naprawdę
> dobre, (szufle, nhr) a wspinacz patrząc w górę
> przewiduje, że trudności są powyżej, to
> powinien odpocząć zanim do tychże trudności
> dojdzie. Jeśli to niemożliwe (bo nie dało się
> z dołu ocenić np. jakości chwytów) to cofanie
> się jest dozwolone, ale powiedzmy sobie szczerze,
> cofanie się na tyle długie, że mija się dwie
> wpinki, nie jest najszczęśliwszym i najczystszym
> stylowo dokonaniem.
>
Czy w tym zawarte jest uzasadnienie Twojego stanowiska? Jednak to schodzenie jako takie powoduje u Ciebie negatywne reakcje. Uznajesz cofanie się jako słabość, która obniża styl wspinania. Uważając, że schodzenie obniża styl, dopuszczasz schodzenie do nhr w środku drogi a nie dopuszczasz schodzenia do nhr na ziemi. Co za różnica czy cofnę się do restu pół metra czy dwie albo trzy wpinki niżej? A ziemia to też miejsce nhr.
Tutaj się różnimy. Jeszcze raz powtarzam, taktyczne wycofy, zejścia do miejsc odpoczynkowych
są wyrazem wspinaczkowej mądrości, doświadczenia a nie wyrazem słabości psującej styl przejścia albo, co wielu usiłuje sugerować, wyrazem pójścia na łatwiznę.
Są drogi, na których da się zejść i są takie gdzie trudno się cofnąć i się spada. Zabranianie schodzenia tam gdzie
taką możliwość daje natura (rzeźba skały) jest
sztucznym ograniczeniem.
> Ktoś - na tym forum, ale wybacz, nie pamiętam,
> w którym wątku - mądrze napisał, że jeśli
> pojawiają się wątpliwości co do stylu, to na
> pewno nie był to OS. Jest w tym sporo racji.
>
> Należy pamiętać, że ocena stylu danego
> przejścia leży w kompetencjach danego wspinacza.
> Ocenia on sam siebie. Jeśli więc jeden kolega
> uważa, że drzemka na póle w przebiegu drogi
> jest ok, to niech tak sobie uważa (swoją drogą
> ciekawe, co na to jego asekurant - musi być
> osobą o iście anielskiej cierpliwości...).
>
> Prymarna dyrektywa rzetelności i prawdomówności
> w relacjonowaniu swoich dokonań dotyczy
> wszystkich wspinaczy, niezależnie od poziomu
> sportowego, wieku, płci, doświadczenia, obszaru
> działania (czy to bulderek w ogródku, czy
> skałki, góry, a nawet ta zielona wyspa, której
> nazwy nie należy tu wymawiać...). Rzetelność i
> prawdomówność zaś powinny być rozstrzygane
> głównie poprzez wewnętrzny system reguł i
> samodyscypliny danego wspinacza. Jeśli dla kogoś
> owa zasada jest krępująca i zbędna, to powinien
> zająć się inną dyscypliną działalności.
Znowu dużo piszesz na temat moralności wspinaczkowej. Mam wielką nadzieję, że pisanie o tym w tym miejscu dyskusji nie jest równoznaczne z zawoalowanymi zarzutami pod adresem interlokutorów?
> Uchodzisz za ortodoksa czy jesteś nim na zasadzie
> wewnętrznego przekonania, nawet gdy "nikt nie
> patrzy"? Jest różnica!
> >
Sorry Księżniczko ale rozczarowujesz mnie ... Czy to znowu maskowanie braku argumentów czy zwykła książęca złośliwość?
Pozdrawiam,
ako
P.S. "Wewnętrzne przekonanie" powoduje, że nie zaliczam sobie OS nawet wtedy gdy uznam, że ślady magnezji ułatwiły mi przejście. O kreseczkach zaznaczających chwyty i stopnie pozostawionych przez poprzedników (flejtuchów), wiszących ekspresach, lornetkach itp nawet nie musimy mówić.
Szczególików związanych z czystością stylu jest tak wiele, że życia nam zabraknie, żeby to rozstrzygnąć. Każde środowisko a nawet każdy wspinacz z osobna buduje sobie swój własny kodeks wedle własnego sumienia. Konsensus może się udać tylko co do ogólnych zasad. Wchodzenie w szczegóły (np. na półkę wolno, na ziemię nie) powoduje, że jałowo tracimy czas zamiast wspinać się w taki ładny dzień jak dzisiaj. Proponuję zmykać w skały, tak jak ja to właśnie robię.
Jeszcze raz pozdrawiam,