Arturze,
W temacie pozyskiwania środków z MSiT.
Zobrazuję Ci to na podstawie przykładu z małego tarnowskiego podwórka. W mieście działają dwa kluby sportowe, które mają swoje sekcje wspinaczkowe.
Jeden z kolegów starał się o dofinansowanie z Urzędu Miasta na wyprawę w góry Azji.
Nie wiem, czy w końcu coś wychodził, ale podejrzewam, że szanse były małe, ewentualna kwota raczej nie przekroczyła by 2- 3 tysięcy złotych / w skali roku (twierdzę tak, ponieważ sam starałem się o pozyskanie 4 x większej kwoty dla sportowca z sukcesami i wiem jaki był efekt).
W tym samym czasie obie sekcje na działalność związaną z wspinaczka sportową i dla samych wspinaczy, otrzymały w sumie kwotę, jak wychodzi z moich obliczeń, około 70-80 tysięcy / w skali roku. W jej skład wchodzą dotacje na wspieranie sportu kwalifikowanego, dotacje na cztery imprezy wspinaczkowe rangi ogólnopolskiej. Dotacje na organizację „lata w mieście” i „zimy w mięście” – sekcje otrzymują kasę na organizację zajęć wspinaczkowych dla dzieciaków, których nie stać na wakacje czy zimowiska - zarabiają na tym sekcje.
Jeżeli dobrze liczę, to 7 zawodników z Tarnowa przez 10 miesięcy w roku otrzymuje stypendia sportowe, oraz jednorazowe nagrody za wyniki sportowe.
Dodatkowo kluby jako, że są miejskimi, otrzymują dofinansowania na swoją działalność statutową – niestety nie wiem, ile z tego trafia do sekcji wspinaczkowych.
Oczywiście wnioski o dofinansowania imprez musisz składać minimum na 6 miesięcy przed datą wydarzenia (w przypadku Pucharu Świat – 1 rok wcześniej), stypendyści co kwartał musza składać sprawozdania z realizacji przygotowań do zawodów sportowych, rozliczenie dotacji na sport kwalifikowany to już totalna, szczegółowa biurokracja z masą papierów. Spóźniasz się z wnioskiem 1 dzień – po temacie. Zapraszamy za pół roku. W Twoje miejsce, są inne dyscypliny – piłka, siatka, koszykówka no i żużel :)
Teraz przełóż to sobie na skalę PZA – MSiT i porównaj szanse wspinaczki sportowej z szansami himalaizmu. Szanse na pozyskanie dodatkowych środków przez KWS i / a KWW czy KH.
Jeżeli chodzi o dotacje celowe, to nie jest tak łatwo jak piszesz. KWS miała szczęście, znaleźliśmy się w dobrym czasie w dobrym momencie, do tego sprzyjały temu SUKCESY jednej zawodniczki. Prośbę o dotację złożyliśmy 8 miesięcy, przed jej otrzymaniem – odmówiono nam. Dopiero po dużym sukcesie, otrzymaliśmy wsparcie na realizację projektu.
Z tej perspektywy, mogę Ci powiedzieć, że na bank nie było szans na dofinansowanie dla Roberta Szymczaka w trybie, który sugerujesz i w tak krótkim czasie. Można by pisać pisma i pisać, nawet do św. Mikołaja :)
Znając te realia, na miejscu PX i AP też bym nie próbował, zaś oferta ze strony FK była w tej sytuacji rozwiązaniem wspierającym zawodnika.
> Podobnie mówią mi i piszą, że dotację celową spokojnie może dostać Kinga Baranowska na > program Korony Himalajów.
Ci, którzy Ci to piszą… no właśnie, kiedy na to wpadli? Ja zauważyłem idealną szansę do wykorzystania 21 maja 2009, gdy doszła do nas informacja o sukcesie. Taki sukces w tym „ogródku”. Szansa by wspierać himalaizm… mam szczerą nadzieję, że się uda!
Aha. Nagroda za wynik to jedno – tą raczej MSiT przyznaje „z automatu” – kwota, jeżeli się nie mylę od 3 do 5 tysięcy, jeżeli tylko jest podstawa - sukces. Ja proponuję zaryzykować z prośbą o większą kasę, z zupełnie innym uzasadnieniem - umiejętnie należy skonstruować pismo, nawiązując nieco do wspaniałej historii himalaizmu kobiecego i jego kontynuacji, podkreślić wejście bez tlenu i trudne warunki (nawet jeżeli nie były trudne) – myślę, że cos takiego może? zrobi wrażenie na urzędnikach. Nie mam pojęcia jaki będzie efekt, na pewno warto zawalczyć.
Na takich działaniach korzysta całe środowisko, każda następna próba jest po prostu łatwiejsza. Przecieramy urzędnicze szlaki, pamiętają nas, zaczynają dostrzegać…
Zresztą po co ja to piszę. Sądząc po Twoich wypowiedziach wiesz jak to wykorzystać i nie czekałbyś bezradnie na inicjatywę …
> Więc miast strzępić języka i pisać EOT należy napisac krótkie pismo i iść do MSiT i ta
> sprawa już się dzieje. Jak Kinga dostanie wizę niech w czerwcu na 2 Gasherbrumy jedzie.
Wiesz, adresujesz to zdanie do Piotra. Uwierz mi, dużo wcześniej PX zrobił coś w tym kierunku, niż Tobie „doniesiono”!
Powiem Ci szczerze, podoba mi się Twój sposób myślenia. Arturze, jesteś pierwszą osobą z środowiska związanego z górami wysokimi, która rozpatruje osiągnięcia górskie w kategoriach rywalizacji sportowej: porównujesz wyniki Polki, do wyników innych zawodniczek np. Hiszpanek, liczysz ile już zdobyła 8+, liczysz ile jej brakuje, podajesz styl – tlen/ bez niego, piszesz o koronie i rokowaniach na jej zdobycie, itd.
To jest właśnie klucz, sposób, który należy wykorzystać, by wesprzeć himalaizm! Jednak bez właściwego ubrania go - stworzenia „otoczki współzawodnictwa sportowego”, szanse na przekonanie urzędników są po prostu dużo mniejsze – to jest moje zdanie. (Urzędnik, nie chce mieć problemu, z tym, że nie będzie umiał uzasadnić przed swoim przełożonym i opinią publiczną, przyznanej dotacji). Niestety Twoje środowisko, wciąż broni się przed wpisaniem „wspinaczki wysokogórskiej” w te ramy – a szkoda.
Dziwi mnie taka postawa, ponieważ znając realia w jakich funkcjonuje PZA, przedstawiając Twoją dyscyplinę, w taki sposób – tylko dla celów „marketingowych”, związanych z pozyskiwaniem dofinansowań – można sporo zyskać.
Osobiście od Artura Paszczaka usłyszałem, że wspinanie w górach nie jest współzawodnictwem sportowym – częściowo się z tym zgadzam, ale po prostu żałuję, że nie da się wykorzystać wspinaczki sportowej, jako „nośnika reklamy” dla wszystkich aktywności związanych ze wspinaniem… :(
Kończąc, trochę nie rozumiem Twoich zarzutów wobec wspinaczki sportowej. My korzystamy z możliwości, jakie stwarza nam obowiązujące prawo. Mamy nieco inne cele, niż wspinanie wysokogórskie, stąd np. wynagrodzenia dla osób pracujących przy zawodach – coś co jest normą w dobrze rozwiniętych dyscyplinach sportu.
Niestety wciąż kulejemy :(, po prostu wielkim bólem jest brak środków na managera, który by cały ten temat pociągnął i powalczył o coś więcej, niż tylko realizacja budżetu zagwarantowanego przez MSiT. Dobrym przykładem, efektywności działań są Nasze Skały.
Wracając do podziału PZA i „pozbycia” się wspinaczki sportowej z jej struktur. Jak już Ci pisałem jakiś czas temu w e-mailu, na temat IFSC, teraz uzupełnię tamtą wypowiedź - dokładnie zaczynamy powielać historię UIAA i IFSC. Nie mam pojęcia dokąd to nas doprowadzi…
Pozdrawiam serdecznie
Arek