> Drugi przykład. Bierzemy pętle z dyneemy o
> nominalnej wytrzymałości 22kN. Zapinamy do niej
> 80kg i zrzucamy 60cm. Pętla zrywa się przy
> marnych 9kN (nie chcę grzebać ile dokładnie ale
> wiesz o czym mówię).
Sęk w tym, że źle mówisz :-)
Przecież to właśnie siła (wyrażona np. w kN) decyduje o tym, kiedy taśma się zerwie.
Jeśli taśma ma określoną wytrzymałość, np. 22 kN, to będzie się zrywać przy naprężeniach
przekraczających tę wartość, bez względu na to, czy otrzymanych statycznie, czy dynamicznie, czy to przez zrzucenie kamienia, czy przez powolne rozciąganie zrywarką.
Innymi słowy, jeśli pętla zerwała się przy marnych 9kN, to znaczy, że miała marną wytrzymałość - nie ma szans, żeby po dodaniu liny czy czegokolwiek innego wytrzymała 22 kN.
Domyślam się, że Tobie chodziło o coś innego - mianowicie o to, że zrzucenie takiego samego ciężaru na samej dyneemie spowoduje jej zerwanie, a z szeregowym dodatkiem kawałka liny dynamicznej - nie spowoduje. Tyle, że w przełożeniu na liczby, oznacza to właśnie tyle, że w pierwszym przypadku dyneema napięła się powyżej 22 kN (i dlatego się zerwała), a w drugim doszła do 9 kN, czyli do wartości diły granicznej liny (i dlatego się nie zerwała).
> Ja wcalę nie twierdzę że ósemka pochłonie
> tyle energii. Cudów nie ma. Ja twierdzę, że
> zmieni wykres z: krótko i dużo, na: dłużej i
> mniej. Bez ósemki wykres udaru to będzie Cerro
> Torre, a z ósemką takie Kilimandżaro;)
Nie bardzo, różnice będą znacząco mniejsze. Przecież ta lina jest dynamiczna. Cerro Torre byłoby na stalówce. Lina dynamiczna sama z siebie rozciąga hamowanie w czasie i spłaszcza amplitudę. Ósemka w tym pomoże, czas będzie nieco dłuższy a amplituda mniejsza, ale wartości maksymalne różnicy między przypadkami z ósemką i bez można dość łatwo oszacować i zależą one przede wszystkim od tego, ile liny jesteś w stanie wywlec z ósemki. Jeśli bez ósemki hamowanie pięciometrowego lotu 80 kilogramowego wspinacza odbywa się, dajmy na to, na odcinku metra, to chcąc ograniczyć do minimum siłę hamowania nie możemy go przeprowadzić w czasie dłuższym, niż 0.2 s. Każde wydłużenie tego czasu bez wydłużenia dystansu musi skutkować większymi chwilowymi wartościami siły hamowania niż minimalna potrzebna do tego celu, wynosząca 4kN. I nie ma tu znaczenia, czy hamowanie przeprowadzono przyrządem, rozciągnięciem liny, czy zaciskającymi się węzłami! Znając dystans hamowania znasz minimalną wartość siły, którą potrzebujesz przyłożyć, żeby wyhamować lot. Dodanie ósemki może wydłużyć dystans hamowania i zarazem rozciągnąć je w czasie, ale nie o jakieś wielkie wartości, tylko o marnych parę procent (względem powyższego przypadku). Np wspinacz pojedzie dziesięć cm niżej, a siła spadnie do 3.6 kN. To pokazuje nieprawdziwość Twojego rozumowania o Cerro Torre i Kilimandżaro. W rzeczywistości rola ósemki lub innego absorbera jest inna, niż myślisz, nie chodzi o rozciągnięcie hamowania w czasie tylko o wygładzenie jego charakterystyki - żeby w czasie całego procesu hamowania maksymalna wartość siły była mniejsza, przy zachowaniu mniej więcej tej samej wartości średniej (czyli, na chłopski rozum, żeby zależność siły od czasu nie przypominała ani Cerro Torre, ani Kilimandżaro, tylko np Roraima Tepui - strome zbocza i płaski wierzchołek). W optymalnym procesie hamowania siła narasta bowiem od razu do wartości maksymalnej i pozostaje taka aż lotnik się zatrzyma (optymalność rozumiana w sensie najmniejszej siły działającej na przelot, przy warunku, że hamowanie ma nastąpić na zadanym dystansie). Rzeczywiste liny dynamiczne nigdy nie mogą mieć charakterystyki zbliżonej do tego optimum, zwłaszcza przy krótkich lotach - ósemka ma szansę pomóc w poprawie tej charakterystyki, i wcale nie musi się to wiązać z rozciągnięciem hamowania w czasie. Może być wręcz odwrotnie, wyhamujemy szybciej, ale bardziej równomiernie.
> Komi spróbuję się przebić przez ten artykuł w
> weekend z kolegą po fizyce, bo ja nie jestem w
> stanie merytorycznie polemizować na tym poziomie
> teorii.
Nie przejmuj się. Nawet najlepsza znajomość teorii nie przyblizy nas do poznania rzeczywistych osiągów zaciskającej się ósemki. Tu mogą pomóc tylko wiarygodne dane eksperymentalne, z rzeczywistymi asekurantami i przyrządami asekuracyjnymi, z ciężarkami zrzutowymi dobrze naśladującymi człowieka i siłomierzem wpiętym w oblatywany przelot. Fizyka może dać odpowiedź na pytania dotyczące warunków skrajnych / optymalnych , modelowych, ale nie tego, co jest dokładnie realizowane w praktyce, bo zarówno lina jak i ósemka to bardzo złożone pod względem fizycznym układy wielu ciał.