Nie wiem, czy pamiętasz, że ten sam artykuł (Twój pierwszy link) cytowałem już na tym forum ponad rok temu.
Z tym, że nie przy okazji dyskusji o węzłach, tylko odnośnie relaksacji włókien liny po pierwszym uderzeniu.
Teraz przyjrzałem sie artykułowi nieco dokładniej (na ile pozwala odrobina wolnego czasu) i widzę, że są w nim poważne mankamenty - tak, jakby nie był przez nikogo recenzowany (a jeśli nawet, to pobieżnie, poniżej standardów naukowych).
> "We were able to make accurate measurements of the
> system stiffness and show that knots play an
> important role in system stiffness. The figure-8
> follow through knot absorbs an equivalent of
> nearly 1.5 m (5 feet) or rope for the first impact
> force.
Zauważ, że tego typu spostrzeżenia będą tym bardziej prawdziwe, im mniejsze WO i masa testowa.
Np. z punktu widzenia zrzuconej na linie kury, luźna ósemka będzie ekwiwalentem kilkunastu metrów liny, bo wydłużenie dynamiczne liny obciążonej spadającą kurą będzie znikome, a ósemka zaciśnie się tak czy siak.
Jednakowoż, już przy 10m lotu człowieka z WO=1 można spodziewać się wydłużenia liny o jakieś 2-3 metry, zaś zaciskająca się ósemka doda do tego max 20 cm. Będzie to ekwiwalent ok 60 cm dodatkowej liny (bo taki właśnie odcinek wydłużyłby się dynamicznie o 20 cm), co efektywnie zmniejszy WO z 1.0 do 0.94 - nie jest to jakaś wielka zmiana.
> I od siebie. Widzę, że nie doceniałem ósemki w
> kwestii zdolności do pochłaniania energii.
A ja myślę, że teraz zacząłeś ją przeceniać.
Moje wnioski z cytowanego artykułu są mniej optymistyczne (choć nadal są argumentem, by na tradach stosować ósemkę zamiast skrajnego, ale nie aż tak mocnym, jakbyś chciał).
Otóż widzę (niezmiennie od paru lat), że praktyczne znaczenie przy ochronie przelotów przed wypadnięciem ósemka może mieć jedynie przy krótkich lotach z dużym W.O. W praktyce chodzi o pierwszy przelot. Dobry asekurant i dynamiczna asekuracja pomoże więcej, niż zaciskający się węzeł.
Żeby było jasne, nie kwestionuję przydatności ósemki jako dodatkowego absorbera, widzę, że ma ona pod tym względem przewagę nad skrajnym i najprawdopodobniej zacznę się wiązać ósemką do dróg na własnej, ale traktuję to jako niewielkie ulepszenie układu asekuracyjnego, nic ponadto.
P.S. a propos poważnych błędów w artykule - np. jednostki czasu, w paru miejscach autorzy mylą sekundy z milisekundami, jeśli podstawili te dane do jakichkolwiek obliczeń, to otrzymane wartości mogłybyć pomylone 1000 razy. Poza tekstem, błąd taki występuje też na wykresie fig. 7.
Inny błąd to stwierdzenie pod koniec sekcji "background" iż:
If rope properties change greatly after a shock loading, perhaps questionable protection that fails may actually make the situation
worse and contribute to overall higher impact forces on subsequent pieces during SF.
takie stwierdzenie jest nieuprawione nawet jako hipoteza robocza. Jej przyjęcie oznaczałoby, że lepiej lecieć dziesięć metrów na jednym przelocie niż przy tej samej długości liny wyrwać przedtem kilka słabszych przelotów powyżej. Jest wprawdzie jasne, że wskutek ich wyrwania lina stanie się nieco sztywniejsza a węzeł bardziej zaciśnięty, ale i tak zysk z częściowego wyhamowania lotu (mniejsza prędkość) będzie zawsze większy i w rezultacie wyrwane wcześniej przeloty zmniejszą prawdopodobieństwo wyrwania kolejnego (uwaga: to rozumowanie całkowicie pomija kwestie związane ze zmianami kierunku obciążeń przesztywnionej asekuracji, ale tych zagadnień również autorzy artykułu w ogóle nie rozważają - w rzeczywistości wypadający przelot powyżej może przyczynić się do wypadnięcia niższych przelotów wskutek napięcia liny i obciążenia przelotu pod niewłaściwym kątem).