Bardzo dobry post, który daje okazję do postawienia pewnych tez polemicznych. Gdybyż w takim tonie można było porozmawiać o innych sprawach..., ech.
A więc od początku - ton wielu postów był istotnie napastliwy, generalizujący - słowem: upraszczający. Konstatacja, że twierdzi się, iż "źródłem wszelkiego zła jest PZA" jest jednak nie całkiem nieuprawniona - wyraźnie przebija się teza, że źrółem "wypaczeń" jest adalbertyzm.
(na marginesie muszę zauważyć, że takie etykietowanie jest dla Wojtka nieco zbyt obciążające, bo nie on sam ponosi za wszystkie błędy winę, i faktycznie abstrahujemy od kilku pozytywów jego działalności, ale te dobrze podsumował w innym wątku Szalony. Dla jasności wywodu musimy jednak jakieś hasło przyjąć.)
Adalbertyzm stanowi pojęcie, które niesie w swym wianie anty-demokratyczność, niejawność procedur, niemerytoryczność decyzji, brak publicznej debaty i wodzowskość. To są źródła upadku prestiżu i korozji działalności PZA.
To jest właśnie BETON.
Beton w czystej formie ucieleśnia się w kilku zaledwie osobach, ale beton to także Duch, modus operandi, który pojawia się w czynach i myślach wielu osób w różnych sprawach - na tym forum obserwowaliśmy to na przykładzie Makara: raz mogliśmy utożsamić się z jego poglądem w całości, kiedy indziej prezentował on wizję iście żelbetonową.
Bo tak się jakoś składa, że większość spraw związanych z "betonem" skupia się wokół kwestii związanych ze szkoleniem.
Podstawowe pytanie brzmi - skąd ten napastliwy ton i taka silna reakcja u krytyków PZA. Odpowiedź jest prosta - wynikają one z kneblowania wszelkich prób dotychczasowej dyskusji. Z alergicznych, bez żadnej przesady, reakcji na jakiekolwiek jej przejawy. Z piętnowania jej autorów, w tym mnie, jako ludzi "szkodzących środowisku" bądź też "niszczących wizerunek środowiska instruktorskiego" Z mojego punktu widzenia jest to totalna bzdura, bo moje działania mają na celu odbudowę tego wizerunku - ale to niestety pociągałoby za sobą zmianę układu sił. Prosty przykład: składana przeze mnie dwukrotnie propozycja zasad weryfikacji instruktorów nigdy nie została poddana żadnej dyskusji, nikt nie próbował się nawet do niej odnieść. Dlaczego? - ponieważ powodowałaby pozbawienie uprawnień pewnej grupy instruktorów, tak się składa, że mającej spory wpływ na środowisko. Otrzymałem zatem etykietę "szkodnika" i na tym sprawa się zakończyła.
Kolejnego przykładu dostarcza obecna dyskusja. W naszym statucie i regulaminie kadry instruktorskiej wiele jest o "nienagannej postawie moralno-etycznej". Co widzimy tymczasem? Że w dość ewidentnej sprawie wypowiedzi panów Pokszana i Bobasa nikt z wypowiadających się publicznie instruktorów - za jedynym Piotrka wyjątkiem - nie potrafił publicznie tych słów potępić. Powstaje wrażenie, jakby zwierano szeregi. Jak inaczej może to być odebrane niż lekceważenie zasad wyrażonych we własnych regulaminach, a więc explicite lekceważenie samego związku i jego członków? Cóż więc jest taki związek wart - powstaje naturalne w tej sytuacji pytanie, prawda?
Jest oczywiste, że wiele dobrego w ostatnich latach się w PZA wydarzyło. Są kolejne kroki powiększające sferę jawności - ale ciągle są one zatrzymane w połowie. Mamy dobrą pracę kilku komisji, ale te sukcesy są przyćmiewane przez tak spektakularne "aferki" jak właśnie obecna. Na zewnątrz wydostają się też informacje o kłótniach i niesnaskach we władzach, co wizerunku nie polepsza. Jest to niewątpliwie przykre dla ludzi pracujących w zarządzie, bowiem starają się oni na codzień wykonywać swoją robotę jak mogą najlepiej, a robią to społecznie w swoim wolnym czasie. To trzeba docenić. Ciekawe jednak, że nie słyszałem głosów uznania dla Darka Porady i kogokolwiek kto pomagał mu w upaństwowieniu stopni instruktorskich w sposób całkowicie dla instruktorów bezbolesny. Cała ta operacja z punktu widzenia i instruktorów i PZA była ogromnym sukcesem. To wszystko fakty. Jednak dopóki nie będzie można podyskutować także o tym co jest w związku złe, dopóty będą narastać rozgoryczenie i złość, a te zawsze wybuchają w przesadny sposób.
Pojawiają się hasła "rozwiązać PZA". To również pewien myślowy skrót. Samo rozwiązanie nic przecież by nie dało - te same kluby i ci sami delegaci zawiązaliby ponownie ten sam związek. Bo niby z czego można by wnioskować, że nagle pojawią się zupełnie inni delegaci, skoro - a to są fakty - "reformatorzy" się do roboty w związku nie garną? Bywa też co prawda tak, że wykorzystuje się niedoświadczenie proceduralne młodych kandydatów, aby ich tej możliwości kandydowania pozbawić.
Są jednak inne, konkretne możliwości. W moim klubie istnieje silna opcja na rzecz wystąpienia z PZA i utworzenia ogólnopolskiego Klubu Wysokogórskiego, nawiązującego wprost do przedwojennego etosu taternictwa. To jest możliwe, ale będzie pracochłonne. Znacznie lepszą drogą jest zreformowanie PZA - ale o tej reformie też nie ma żadnej debaty!
Stoimy w obliczu dużych zmian: ustawa o sporcie kwalifikowanym i powstająca ustawa o przepisach w sporcie spychają PZA na tory typowej organizacji sportowej - z kadrą narodową, rankingami, licencjami zawodniczymi itd. Czy była jakakolwiek dyskusja na ten temat? A może komuś się to nie podoba - i wolałby zrezygnować z tego biurokratycznego garba, za oczywistą cenę ograniczenia dotacji. Co z kolei spowodowałoby ograniczenie funkcji biura i całkowitą zmianę optyki działalności związku. Czy ktoś w ogóle słyszał o takich sprawach?
Istotą stowarzyszeń obywatelskich jest pełna demokracja i egalitaryzm. Stowarzyszenie to taka demokracja w pigułce. Ma to dobre i złe strony, ale dyskusja jest niezbędnym elementem jego dynamiki. Tego w PZA od wielu lat brakuje - jak widać, nie tylko mi.
Post Piotrka jest pierwszą chyba w historii PZA próbą całościowego przedstawienia wprost na forum perspektywy pracy zarządu od środka. Z kilkoma tezami się nie zgadzam, ale witam taką próbę z najwyższą satysfakcją i uznaniem.
Zmieniany 1 raz(y). Ostatnia zmiana 2007-07-07 18:48 przez paszczu.