Kochani,
niektorzy piszecie tak tu i piszecie i "zajmujecie stanowisko" jakos tak moralnie, gdy danych nie starcza. Tymczasem zaznaczylem ze w tej sprawie trza do zrodel. Jesli GiA i AL jest dobrym zrodlem w jedna strone (np. powiedzmy tak skrotowo i hipotetycznie, np. zeby dowalic PZA), to zobaczmy co pisze on w druga strone, gdy onze skarzacy PZA pisze przeciw AL.
To macie:
GiA 83, 12/2000 s.26-27
Trzeci tekst pod wspolnym tytulem:
»Łoza« znowu pozwał PZA do sądu,
ze stron 25-27
(tego fragmentu nie ma na stronie www.GiA. sa oba teksty poprzednie).
>>
Komentarz uzupełniający
»Łozę« znam lak długo, jak długo się wspinam, czyli ponad 30 lat. Miałem też (wątpliwe) szczęście wiązać się z nim liną. „Szczęście” to nie wynika z faktu, że razem dokonaliśmy wspania-łych przejść ścian tatrzańskich, lecz pojawia się w momencie, gdy uświadamiam sobie, iż (niezamierzenie) jestem żywym świadkiem historycznych wydarzeń, które raz na zawsze zapisane zostały w zbiorowej świadomości polskiego środowiska wspinaczkowego, jako ekstremalny przykład tzw. „jajorzenia w górach”.
Wszystko, co nt. moich przygód w towarzystwie »Łozy« miałem do powiedzenia, zawarłem w książce pt. „Zwyciężyć znaczy przeżyć”. Niestety, jej nakład jest wyczerpany. Opisałem w niej autentyczne i powszechnie znane taternikom lat 70. zdarze-nia, w których następstwie do naszego slangu wspinaczkowego weszły „żyłka w pachwinie” oraz „łozować” ze wszystkimi znanymi odmianami. Nie opisywałem historii zasłyszanych - Ja byłem ich uczestnikiem. Od tamtych wydarzeń do dziś minęło ponad 25 lat, ale kiedy w 1994 r. książka ukazała się na rynku, wiele osób gratulowało mi wiernego odmalowania postaci »Łozy«, dekla-rując przy tym gotowość ew. poświadczenia podanych przeze mnie taktów w sądzie, gdyż już wtedy groźby poniewierania mnie po trybunałach wysuwał pod moim adresem „nasz bohater”. Świadkowie, to nie Jedyne ewentualne „dowody” w tej sprawie. „Od zawsze” miałem zwyczaj robienia notatek „na gorąco” i one też się zachowały w moim „kapowniku wspinaczkowym”, a mają tę cechę, że w przeciwieństwie do ludzkiej pamięci nie ulegają przemianom.
Determinacja, z jaką Łoziński usiłuje udowodnić, ze nie był tym, kim w rzeczywistości był, i odwrotnie - jest dobrym materia-łem dla uczonych badaczy ułomności ludzkiego mózgu, polegają-cej na wybiórczym pamiętaniu i wybiórczym zapominaniu faktów. Najwyraźniej, te dowodowe usiłowania są potrzebne wyłącznie jemu samemu, a o przyczynach takiego zachowania mógłby się wypowiedzieć chyba tylko biegły psychiatra. Każdy, kto w latach 70. bywał na taborisku w Moku wie, że opisane przeze mnie historie są prawdziwe. Nie musiały być zmyślane, bo „życie, to największy kabaret”, a delikwent przez lata dostarczał taternikom niezliczonych wprost powodów do uciechy.
Spodziewam się, że gdy sprawa nabierze rumieńców, to nie ominie mnie świadkowanie w sądzie. Zapowiada się pyszna zabawa, która oczywiście nic ominie wiernych czytelników. Natomiast już teraz mogę zapowiedzieć, że nie będzie żadnej sprawy „Lwow kontra Łoziński” o zniesławienie. Niech sobie »Łoza« tkwi w tej swojej spiskowo-esbeckiej malignie, tak jak tkwi w przekonaniu, że dokonał mnóstwa znakomitych przejść w Tatrach. Co przeszedł, to wiadomo i nikt mu tego nie odbiera, choć jest tego znacznie mniej, niż on myśli że jest, natomiast co napopelinił, to też wiadomo, i - czy tego chce, czy nie chce - za to drugie akurat, a nie za pierwsze, stał się na naszej zbiorowej świadomości nieśmiertelny.
Na temat rzekomej mojej „świadomej i tajnej współpracy” »Łoza« wie dokładnie tyle, ile Ja sam o tych sprawach w książce „Zwyciężyć...” napisałem, a to, że próbując się na mnie odegrać zmyśla i posuwa się do oszczerstwa, to niech już pozostanie problemem jego sumienia. „Tylko prawda obraża” - powiada przysłowie i w tym, być może, należy szukać motywów postępowa-nia tego, nietuzinkowego inaczej, człowieka.
Zupełnie niepotrzebnie Beata Słama, autorka inkryminowa-nego tekstu z TATERNIKA o „łozowaniu”, odszczekiwała, ubole-wała i przepraszała, gdyż napisała prawdę. Co gorsza, razem z PZA wpuściła się w krętactwa o jakimś rzekomym Krzysztofie Łozie, chociaż wszyscy w środowisku - nic wyłączając autorki i związkowych szefów - doskonale wiedzą jaka jest prawda i skąd się te popularne żargonowe wyrażenia w naszym wspinaczkowym Języku wzięły.
Nie sądzę, aby skierowany do Łozińskiego apel Wojtka Święcickiego znalazł u niego życzliwy posłuch. Mitomaństwo jest nieuleczalne.
Aleksander Lwow
<<