Re: Co się zdarzyło w obozie drugim - Everest 2012

Cześć Ryśku
Nie dorobiłam się teorii o której piszesz– przecież napisałam, że prawdopodobnie uznałeś, że Iwona jest zbyt wolna w stosunku do was tzn Ciebie i Przemka, i że wyżej mogłaby stać się dla Was problemem i dlatego uznałeś że lepiej będzie jeżeli w ogóle nie pójdzie do trójki. Załatwiłeś to tylko w niezbyt elegancki sposób (słowo elegancki do Everestu nie bardzo pasuje, ale niech będzie) nie mówiąc jej tego wprost gdy chciała wejść do tego waszego nieszczęsnego namiotu. Odesłałeś ją w dół nie komunikując w sposób jasny co ma dalej robić, a potem żeby mieć spokój nie skontaktowałeś się z nią przez radiotelefon. Czy uważasz, że Iwona już w II była na tyle słaba, że nie doszłaby do obozu III ? A jeżeli wcześniej wiedziałeś, jakie ma problemy to dlaczego w ogóle zdecydowałeś się ją zabrać na Everest ?

Zabrałeś ze sobą zespół ludzi, których finansowo stać było na ten wyjazd, wiedząc prawdopodobnie jednocześnie, że nie poradzą sobie oni kondycyjnie (szczególnie przy takich założeniach jakie dla nich zrobiłeś). Poza tym nie tylko kondycja jest ważna podczas takiej wyprawy. Pamiętam nasz niepokój, jak się okazało, że Michał jedzie z Tobą na Broad Peak i chociaż kondycję podczas wyprawy w Andy miał super, najlepszą z nas wszystkich, to przecież przy braku doświadczenia w górach wyższych (związanego chociażby z poruszaniem się po lodowcu) pomysł na wejście na wcale nie najłatwiejszy ośmiotysięcznik był dosyć karkołomny. Romuald Palma, z dużo większym przecież doświadczeniem, uniknął cudem śmierci schodząc ze szczytu. Odetchnęłyśmy z ulgą jak się okazało, że wróciliście w komplecie zdrowi i cali z tamtej wyprawy.

Moje wątpliwości dotyczą też aklimatyzacji. Maciej napisał, że spędził 11 nocy na 6400. To nie jest raczej wysokość na której organizm jest się w stanie zregenerować. Są pewnie wyjątki (jak Przemek) i Ty, który spędzasz ileśtam dni w roku na na takich wysokościach i nie robi to na Tobie żadnego wrażenia (wiem, bo przecież miałam okazję zobaczyć jak wbiegałeś na 7000) ale dla ludzi, którzy bywają w takich miejscach sporadycznie jest to wykańczające. Przecież zazwyczaj aklimatyzacja przebiega tak, że podchodzi się do kolejnych obozów, stopniowo śpiąc coraz wyżej, ale przed atakiem szczytowym na ośmiotysięcznik odpoczywa się w bazie albo jeszcze niżej po to żeby się zregenerować (chociaż byli i tacy co uważali, że uda się bezkarnie na 8000 siedzieć przez tydzień jak ludzie z wyprawy na K2 z 1953, podczas której zginął Gilkey).

Małgorzata poruszyła jeszcze jedną ważną kwestię. Ryśku, Ty nie traktujesz kobiet po partnersku, traktujesz je typowo „po męsku” a gdy to nie przynosi oczekiwanych rezultatów, przestajesz je traktować poważnie. Pamiętasz jak dobierałeś grupę szturmową na Ance ? Wziąłeś pod uwagę tylko facetów, pomimo tego że w tym dniu byłyśmy z Agą lepiej zaaklimatyzowane od kilku z nich (po wyjściu do Colera), a Aga może tylko Michałowi i Piotrowi ustępowała pod względem kondycji i tempa. Powiedziałeś, że nie ma dla nas miejsca w namiotach, więc Aga uprosiła chłopaków żeby ją wzięli jako trzecią do namiotu i dlatego poszła z grupą pierwszą. Mi powiedziałeś, że w grupie szturmowej i tak jest już „o jedną babę za dużo”. Trochę się przeliczyłeś w tych rachubach, bo procentowo wejścia babskie w końcu wypadły lepiej.
Może więc nie warto się tak uprzedzać do kobiet na wyprawach mówiąc im od samego początku, że „baby gorzej chodzą” ;)

I gdybyś zastanowił się jednak nad kilkoma wypowiedziami w tej całej dyskusji zamiast odpierać wszystkie zarzuty, to myślę, że nie straciłbyś na tym a wręcz przeciwnie – i dla Ciebie i dla Twoich klientów (czy też ludzi, dla których organizujesz wyjazd) wyszłoby to tylko na dobre. I życzę Ci żeby po powrocie z Gasherbruma nie powtórzyła się już więcej taka dyskusja.

Anna Sokół