Re: Co się zdarzyło w obozie drugim - Everest 2012

Wszyscy rzeczywiście staramy się zrozumieć wyjaśnienie Ryszarda Pawłowskiego, ale niestety jest w nim tyle sprzeczności, że nie sposób tego uczynić. Jak na razie zamiast jasnej i rzetelnej odpowiedzi na moje pytania jak również pytania kolegów z forum – które dotyczą istoty problemu, Ryszard odpowiada nie na temat, lub przecząc sam sobie, lub po prostu mijając się z prawdą jak w kwestii pogody tego dnia.
Do pierwszej odpowiedzi Ryszarda odniosłam się już szczegółowo. Nie byłam chora na chorobę wysokościową ani żadną inną poważną chorobę, która uniemożliwiłaby mi udział w ataku szczytowym. Stwierdziło to mnóstwo ludzi w tym lekarz, stwierdziły to także dwie osoby, które były ze mną w obozie drugim. Ale Ryszard „wie lepiej”.
Nigdy nie cierpiałam na żadną chorobę zatok, serca czy jakąkolwiek inną, która stwarzałaby jakieś szczególne zagrożenia na wysokości. Fakt, że dość silny katar ,zwłaszcza w pierwszym etapie wyprawy ,mógł być spowodowany jakimiś problemami z zatokami został podniesiony przez Małgosię i Maćka – trochę na zasadzie „Goździkowej” gadania i podchwycony przez Ryszarda na użytek wytłumaczenia tego co się stało na wyprawie.
Pogoda była „piękna i słoneczna” - kiedy kazał mi iść do mojego namiotu. Dlaczego więc mnóstwo zespołów się wówczas wycofywało, dlaczego Luda napisała, że wiatr rwał im namioty? Tego Ryszard nie wyjaśnił.
W swojej odpowiedzi drugiej zamiast odnieść się do konkretów i napisać dlaczego w takim razie , skoro pogoda była tak piękna, siedzieli sami w namiocie do którego przyszłam a nie szli w górę , wszak poprzedniego dnia także szli oddzielnie i Ryszard mijając mnie nie zatrzymał się nawet żeby chociaż parę słów zamienić. Nie na mnie czekali przecież - więc dlaczego siedzieli i czekali?
Dlaczego kazał mi Ryszard iść do tego mojego namiotu? A ja poszłam? Dlaczego?

DLACZEGO RYSZARDZIE PAWŁOWSKI NIE WPUŚCIŁEŚ DO NAMIOTU SWOJEJ KLIENTKI?

Tak brzmi pytanie moje i wielu Kolegów na forum. Bo jak sam napisał Ryszard – nie wycofał mnie wówczas z ataku szczytowego . A skoro mnie nie wycofał – tylko kazał czekać – to dlaczego, jeśli przez radio nie udało się nawiązać kontaktu, nie zszedł lub nie wysłał Szerpy żeby sprawdził co się dzieje w tym moim „komfortowym namiocie 100 metrów niżej” – tylko spakował rzeczy i poszedł do góry? Cóż takiego stało się ze mną podczas zejścia w dół przecież – na wysokości odczuwalnej dla organizmu na tlenie jako 6200 skoro wcześniej przez dwa tygodnie mieszkałam na 6400 przecież?

To się kupy nie trzyma co Ryszard tu usiłuje nam przekazać. I Ryszard wie, że się kupy nie trzyma więc zamiast tego opowiada wszystkim co stało się o wyprawie na Ama Dablam. W celu oczywiście wiadomym : żeby udowodnić, że byłam ” słaba i wolna” i zejść z niewygodnego miejsca jakim stał się dla niego obóz drugi na Evereście.
Oczywiście także i tej wyprawy dobrze nie pamięta . Ryszard nie rozmawiał przez radio z Szerpą Sonamem, którego uczciwość zresztą i sposób postępowania z klientami, od których już wziął pieniądze – zdaje się sam opisuje w swojej książce, w której ów Szerpa występuje pod zmienionym imieniem.

Ryszard nie potrzebował rozmawiać z Szerpą Sonamem przez radio , gdyż tego dnia szliśmy na szczyt razem. Ryszard wyszedł z trójki może z kilkanaście minut później wraz z Magdą, która zawróciła prawie natychmiast, więc minął mnie w drodze , zamieniliśmy parę zdań, Sonam oczywiście marudził już wtedy, Ryszard kazał mu iść ze mną do góry i spotkał mnie także w trakcie swojego zejścia ze szczytu i nie zawrócił – bo szłam sobie może wolno ale jednak skutecznie nie wyglądałam na chorą widocznie i byliśmy już dość wysoko z Sonamem.
Fakty są takie, że jako JEDYNA z czterech kobiet będących na naszym permicie weszłam wówczas na szczyt .
I chociaż podobno byłam tak wyjątkowo wolna i słaba to na tym szczycie znalazłam się o godzinie bardzo zbliżonej do wyników, które w kolejnych dniach osiągali wszyscy inni członkowie naszej wyprawy, co jest do sprawdzenia na stronie :

[www.himalayandatabase.com]

Ama Dablam , sezon : jesień 2010. 10-12. Listopada.

Wszyscy (oprócz Niemca Carlosa) wychodzili do ataku szczytowego mniej więcej o podobnej godzinie z obozu trzeciego, kiedy dociera tam słońce i każdy z nas – od najsilniejszego Pawła, poprzez Przemka Kępczyńskiego i Maćka - wszyscy o zbliżonej godzinie byliśmy na szczycie. Oczywiście nie porównuję się tutaj do Wielkiego Ryszarda – bo on w biegach na Ama Dablam jest poza konkurencją.
Faktem jest, że byłam bardzo zmęczona, byłam też chora i kaszlałam mocno już od wielu dni. I faktem jest, że po zejściu do bazy, po kolacji, poszłam do namiotu się pakować i dostałam ataku kaszlu tak silnego i długotrwałego, że Ryszard zdecydował aby podać mi tlen, bo miałam wrażenie, że się tam uduszę. Wydawało się, że trzeba będzie wzywać śmigło, jednakże po przespanej z tlenem nocy uznaliśmy wspólnie z Ryszardem, że spróbuję zejść powoli do Pangboche i zjechać do Lukli konno, ponieważ nadal każdy wysiłek powodował kolejny atak kaszlu trwający nieprzerwanie po kilkanaście minut. W tym stanie i w tym tempie pewnie tydzień szłabym do Lukli. Nie wiem do dzisiaj czy wtedy był to obrzęk płuc czy zapalenie płuc czy cokolwiek innego ponieważ w szpitalu w Lukli nie zrobiono mi prześwietlenia. To, że tego typu wypadki zdarzają się niezależnie od ogólnego stanu zdrowia, kondycji czy nawet ogromnego doświadczenia na ośmiotysięcznikach – oglądaliśmy akurat na przykładzie naszego rodaka w ABC pod Everestem – tyle, że tutaj trzeba zejść do BC i dalej do szpitala jedzie się samochodem a nie konno.

Ale Ryszard Pawłowski był przecież uczestnikiem tego zdarzenia w bazie pod Ama Dablam , widział co się stało i doskonale o tym pamiętał , no wiec jeśli przypomina to dzisiaj i stosuje jako argument w dyskusji – jest to trochę strzał we własne kolano: dlaczego Ryszard zdecydował, że mogę pojechać na Everest, jeśli uważał że to poważna sprawa? ZANIM – wziął ode mnie pieniądze?

Z tym, że jest to całkowicie niewytłumaczalne zgadzają się nawet zwolennicy Ryszarda.
Czyżby chodziło w tym wszystkim o pieniądze? Czyżby pieniądze były najważniejsze dla Ryszarda Pawłowskiego? Tak przy okazji: jak już o pieniądzach i jak wróciliśmy pod Ama Dablam:

Ryszardzie Pawłowski: ile kosztuje butla z tlenem? (bo wszak nikt nie wątpi zapewne, że musiałam za ową butlę zapłacić) Uściślijmy: butla napełniana w Nepalu , nie oryginalna Poisk, no i zakładając, że pustą butlę oddajesz na dole, trochę jak butelkę z kaucją ;) Wtedy nie wiedziałam, dzisiaj już wiem dokładnie. Może to i nieładnie o to pytać – ale to nie ja chciałam wrócić pod Ama Dablam.

Odnosząc się do trzeciej odpowiedzi Ryszarda doszłam do wniosku nieco przerażającego, iż z całą pewnością na tej wyprawie „nie leciał z nami pilot”
Przecież Ryszard pojęcia nie ma najmniejszego gdzie w ogóle spaliśmy nawet w obozie drugim, to co tu mówić o trzecim. Ryszardzie Pawłowski: otóż nie spałam w namiocie z Szerpą Chhiring’iem Phinjo .Zapewne domyślasz się, że istnieją zdjęcia z tego obozu.

O jakich Ty „rzeczach” w ogóle tu piszesz? Otóż informuję, że moje rzeczy jak to nazwałeś stały na moich plecach przed Twoim namiotem. Było to kilka osobistych drobiazgów typu czołówka, skarpetki, flaga. Mój śpiwór stał także przed Twoim namiotem – na plecach mojego Szerpy, bo przecież my szliśmy do trójki!!!! – pojmujesz to? Szliśmy do trójki, więc obok namiotu chińskiego zostawiłam jedynie kijki trekkingowe zbędne w dalszym ataku szczytowym. Szerpa Phinjo rzeczywiście przyniósł mi je później z góry. A TY MNIE DO TEGO NAMIOTU PRZED KRÓTYM STAŁAM NIE WPUŚCIŁEŚ. I nie ma na to mądrego wytłumaczenia – a wszystko inne właśnie jest odwracaniem uwagi.
Dla informacji kolegów i koleżanek: nie musieliśmy się tam zmieścić we dwójkę ja i Phinjo – bo Phinjo mógł wejść do namiotu Szerpów, który stał obok.
JEŚLI jak sam napisałeś nie podjąłeś decyzji o wycofaniu mnie z ataku szczytowego, a Przemek potwierdził, że kazałeś mi iść do mojego namiotu – to niby dlaczego mnie nie wpuściłeś tam wyżej – do tego waszego?
Żeby pozbyć się „problemu”, bo klientka jest dla Ciebie problem , który „wyżej mógłby Ci kolidować”?
Więc „się ucieszyłeś” że” problem” nagle wyparował sprzed tego namiotu. I oczywiście nie zadałeś sobie tyle trudu żeby sprawdzić co się z nim stało – skoro nie było kontaktu radiowego – to przecież mój namiot jak twierdzisz był na tyle bliziutko, że zbiegnięcie do niego to w ogóle nie był żaden problem, zwłaszcza dla Ciebie.
Jeśli nie wycofałeś mnie Ryszardzie z ataku szczytowego – to niby dlaczego, w tej jak już ustaliliśmy, przepięknej” pogodzie pozwoliłeś żebym dodatkowo traciła siły i cenny tlen w ewentualnym ponownym wejściu te 100 metrów?
Nie dziw się więc, że Twoje wyjaśnienia nie są zbyt przekonywujące dla Kolegów ani dla mnie.

No więc: Co stało się w obozie drugim Ryszardzie? Kiedy postanowiłeś, że ja na szczyt nie pójdę? Czy wiedziałeś o tym już w Polsce? Czy podczas aklimatyzacji prowadzonej w sposób całkowicie nieprawidłowy, do czego wrócimy? Czy kiedy poprosiłeś o podpisanie oświadczenia – że zrobię to na własną odpowiedzialność – jeśli nie podporządkuję się Twojej decyzji? Czy może kiedy kazałeś mi iść do swojego namiotu – bo wszak nie kazałeś schodzić mi do ABC.
Kiedy TY a nie ktokolwiek inny podjąłeś taką decyzję?

Pomimo tego, że tak postanowiłeś ja tam weszłam i stanęłam przed tym namiotem i jak napisali wszyscy, którzy widzieli mnie w trakcie tego ataku – szłam może i nie najszybciej, ale też nie jakoś szczególnie wolno i nie widać było żadnych objawów choroby wysokościowej .
Bill wręcz napisał, że szłam lepiej od niego, ale Ty oczywiście tego nie zauważyłeś – bo Ciebie tam dla nas nie było, jak ładnie napisała Małgosia. Ty miałeś już co do mnie podjętą decyzję.

Niektórzy spotkali mnie w trakcie owego „sprowadzania” jak to określiłeś. No i nadal nie działo się nic dramatycznego.

Oczywiście wiedziałam, że w trakcie ataku szczytowego – z trójki na szczyt trzeba iść będzie szybko, cały czas nam to powtarzałeś, że nieważne w jakim czasie będziemy poruszać się między obozami, ważne jak pójdziemy w ataku szczytowym - z trójki do szczytu. To było jasne. No więc na razie nie trzeba było się spieszyć.
Więc szłam – pomimo tego, że już znacznie wcześniej inni tą Twoją aklimatyzacją i taktyką a raczej jej brakiem zostali z wyprawy wyeliminowani.
Może nie doszłabym na szczyt, bo pogoda piękna nie była, może musiałabym zawrócić znad trójki, ale przynajmniej wiedziałabym coś więcej w kontekście przyszłej wyprawy. Ale Ty mi to UNIEMOŻLIWIŁEŚ.

Nie potrafisz odpowiedzieć konkretnie i przekonywująco na żadne z pytań zadanych przeze mnie ani przez Kolegów, nie dziw się więc także , że pojawiają się rozmaite spekulacje na temat – dlaczego ja nie mogłam zjawić się w trójce. Zawiłość i wewnętrzna sprzeczność Twojej relacji skłaniają niektórych do wniosku, że to nie ja mam problem z „oszołomieniem” wysokością.

Kolegom, którzy jadą z Tobą w Karakorum życzę abyś tym razem miał jednak „ochotę” trochę zająć się także i nimi i żebyś zainwestował w lornetkę i działające radia.

Zapraszasz nas wszystkich na Twojej stronie internetowej w świat gór – sądzę, że jeśli tak traktował będziesz swoich klientów, jak robisz to dotąd – w owym Twoim świecie gór wkrótce zostaniesz sam. Bo w Świecie Gór który dzieli tu ze mną wiele Koleżanek i Kolegów, liczą się sprawy i wartości, których Ty zdajesz się w ogóle nie rozumieć.

Iwona Zadarnowska



Zmieniany 1 raz(y). Ostatnia zmiana 2012-06-16 19:26 przez maleki.