Re: Co się zdarzyło w obozie drugim - Everest 2012

Nie mnie oceniac jak naprawde wygladała sytuacja na tej wyprawie, kto komu co powiedział, co kto zrozumiał, czy czegos brakowało czy nie, etc. - im wiecej wpisów tym wiecej interpretacji, zalów i zawisci. Słowo przeciwko słowu, a jak było naprawde wiedza tylko uczestynicy. A ci co nie byli a słyszeli (czytali) niech wezma na wstrzymanie.
Nie o w tej materii jednak chchialbym sie wtrącic. Mysle ze sprawa dotyczy nieco głebszej sfery, a mianowice tego po co naprawde idziemy sie w gory (generalnie) a na Everest w szczegolnosci. Czy po to aby po zaliczeniu wejscia na "dach swiata" brylowac wsrod znajomych jako rasowy himalaista, czy tez po to aby stoczyc z gorą i przede wszystkim ze soba prawdziwaą walke: z psychiką, brakiem siły, pogoda i tym wszystkim czego kazdy osmiotysiecznik nam nie oszczedzi. Bo te ze na Everescie trzeba bedzie walke stoczyc kazdy kto sie tam wybiera powinien wiedziec. A jak nie wie to niech nie jedzie. Wystarczy poczytac, porozmawiac z tymi co byli, przygotowac sie na skrajne (tak, skrajne dla amatora, a tacy na wyprawie byli) wyzwania. Takze fizyczne: przebiec maraton (nie półmaraton !) pofatygowac sie wczesniej na jeden z łatwieszych osmitysieczników np. Cho-Oyu, GII, (a nie Aconcagua, Elbrus czy Ama Dablam, to troche za mało !)
I, co chyba najwazniejsze, wbic sobie do głowy ze tak naprawde to sukces zalezy przede wszystkim od siły naszej motywacji i determinacji. Mam nieodparte wrazenie ze zarówno przygotowania fizycznego jak i mentalnego nieco uczestnikom zabrakło, zbyt duzo pola oddali liderowi, za mało koncentrując sie na tym co mogą osiagnąc sami lub co powinni wyegzekwoawac od lidera. Czy aby nie za dużo było tu oczekiwan ze ktos cos za mnie zrobi, pomysli, podniesie na duchu dobrym słowem ? Czy aby nie było w tym troche myslenia "Rysiek cos wymysli, Rysiek pomoze". To fajne myslenie, ale naiwne w takim miejscu i czasie.
Druga sprawa to sama osoba Ryska i styl prowadzonych przez niego wypraw. Rysiek, jak kazdy indywidualista, jest gosciem o specyficznym stylu bycia który jednym pasuje a innym nie. Miałem mozliwosc obserwowac te relacje na kilku wspolnych wyprawach na których bylem z Ryskiem (Aconcaqua, Island Peak, Ama Dablam, Cho-Oyu, G II) i widziac jak skrajne emocje potrafi on jako lider wywoływac u uczestników. Jego uwagi, docinki i komentarze jednych motywują, innych wrecz przeciwnie. U tych co nie "zatrybili" z liderem, z czasem (zwlaszcza jak celu nie osiagną) pojawiają sie zale, pretensje z mogł zrobic to czy tamto, ze czegos nie powinien etc. Zauwazyłem ze zdecydowanie lepiej dogaduja sie z nim ludzie ktorzy sami starają sie byc raczej jego partnerami ( we wspinaczkowo gorskim rozumieniu oczywiscie) a nie "klientami" funkcjonujacymi na zasadzie "płace to wymagam". Funkcjonowanie Patagonii i Ryska jako lidera na pewno znacznie odbiega od modelu działania zachodnich agencji, tu "opieka" nad uczestnikiem jest znacznie bardziej ograniczona, bardziej musi on polegac na sobie - na ale musimy sie zdecydowac co wolimy: dac sie prowadzic za raczke czy troche powalczyc samemu. Fakt jest faktem ze nie kazdy z uczestników ma tego swiadomosc przed wyjazdem, dlatego tez kazdemu kto chce z Ryskiem jeachac radze aby zasiegnąl jak najwiecej opini od samych uczestników i dopiero potem podejmował decyzje. Mi ten styl akurat pasuje, daje stysfakcje ale to moje zdanie.

I na koniec kilka słow sprostowania jednego postu w związku z wypowiedza Anki Czerwinskiej (pozdrawiam !!!!) w ksiazce Gorfanka i naszego wspólnego zejscia z G II w 2003: podczas drogi zejsciowej (w dosc niebanalnych warunkach i pogodzie) spotkalismy Ryska ktory powitał nas mało pochlebnymi recenzjami - krotko mowiac zamiast pochwał dostalismy akuratną zjebkę, a dotyczyła ona faktu ze nie wzielismy ze soba na szczyt readiotelefonu, w zwiazku z czym kontaktu z nami przez kilka kluczowych dni nie było.
I coz z tego ? Nie poczułem sie tym specjalnie dotkniety, racje co tu duzo gadac miał, a radia nie wziąłem przez głupote własną bo mi sie tych dodatkowych paru deka nie chcialo brac. I tyle wyjasnienia, tez bym sie na jego miejscu wkurwił ze pacjent leci na szczyt i znaku zycia nie daje.

Co moge radzic tym ktorzy naczytali sie tu róznych postów, raz Ryska broniacych, raz wieszajacych na nim psy i zyczacyh mu rychłej srodowiskowej smierci ? Porozmawiajcie z róznymi (jest ich naprawde sporo) ludzmi ktorzy z nim jezdzili (takze tymi zawiedzionymi w nadziejach), zastanówcie czego oczekujecie na wyprawie: walki czy niańczenia. To pierwsze macie jak w banku, na drugie nie liczcie.
Ale jak juz zawalczycie to satysfakcja bezcenna.

I na koniec: ludzie podpisujcie się, chyba imie i nazwisko macie. To chyba niewielka odwaga.

Pozdrawiam,
Tomek Tauszyński