grubyilysy Napisał(a):
-------------------------------------------------------
> ... Otóż według mnie nie,
> "najczystszy styl" to OS na własnej asekuracji,
> free solo to osobna kategoria i jak dla mnie
> powinna być ceniona wręcz niżej, chociażby
> dlatego, że prowadzący nie wspinał się w
> zespole (nazwijmy to "brak umiejętności
> wspinania zespołowego") i nieprawidłowo się
> asekurował ("brak umiejętności asekuracji").
>
Traktuję powyższą konstatację, jako wysoce trafną, jednakowoż nie pozbawioną sarkazmu :)
Też się kiedyś zastanawiałem nad tym, czym naprawdę jest żywcowanie. Na różnych etapach wspinania miałem różne do tego podejście. Na początku we wspinaniu liczył się tylko efekt fizyczny, czyli cyfra. Bardzo dużo było wspinania TR, więc o psychę się raczej nie za bardzo martwiłem. Potem trzeba było (albo i nie trzeba :) ) wykazać się też przed publiką w skałach, więc okazało się, że i psycha by się przydała. Jednocześnie, w miarę jak rosła moc, psycha sama zaczynała dokonywać skoków. Ten progres był w miarę równoległy i wydawać by się mogło, że możliwości fizo-techniczne same generują efekt mocnej psychy. Nie myślałem wówczas, że psycha wymaga jakiegokolwiek treningu. Psycha i Moc rozpostarte były na dwóch niezależnych continuach o jakichś niewyobrażalnie odległych biegunach. Zwłaszcza Biegun Mocy był zawsze daleko przede mną. Niczym przysłowiowy żółw przed Achillesem. Podświadomie ( oraz z wiedzy teoretyczej na temat granicy ciągów zbieżnych i ograniczonych) wiedziałem, że istnieje granica, w której dogoni się jednak żółwia, więc próbowałem wykonywać kolejne kroki. Byłem nieudanym niewolnikiem walki z Mocą. Żywcowanie było w tym czasie zupełnie z boku, w tle i w najlepszym wypadku stanowiło formę rozgrzewki.
Na jednym z etapów tych rozmyślań postawiłem tezę, że we wspinaniu, w trakcie którego wspinacz postawił na wszechstronny rozwój, żywiec to w pewnym sensie rodzaj sprawdzianu psychicznej zdolności do koncentracji i wyłączenia czynnika emocjonalnego w trakcie procesu mającego na celu ocenę, w jakim stopniu psychika ma wpływ na moje działanie w warunkach mogących stwarzać realne zagrożenie. Jeśli założymy w pewnym uogólnieniu, że wyniki takie we wspinaniu (w sensie cyfra łamane przez styl) wymaga zrównoważonego zaangażowania po stronie fizycznej i psychicznej, to zauważam (to moja ocena na podstawie skromnych doświadczeń), że wspinanie w 100%-wo zabezpieczonym obszarze nie pozwala na prawidłową ocenę takich możliwości. Ma to bowiem coś z lotu samolotem na symulatorze. Też oczywiście mogą temu towarzyszyć emocje, ale zawsze tkwi z tyłu głowy efekt "drugiego życia". Z kolei nie wyobrażam sobie żywcowania na granicy swoich możliwości fizycznych...
I w tedy pojawiło się na długie lata prawdziwe "życie". Urodziły się dzieci. Wspinanie, a żywcowanie w szczególności stały się zjawiskami praktycznie nieistniejącymi. Niestety lata mijały, dzieci dorosły i też zaczęły się wspinać (całkiem nie za moją sprawą). Ze swoimi refleksjami dotarłem do miejsca , które ugruntowały mój pogląd na żywcowanie chyba na zawsze. Żywcowanie według mnie jest to zdolność do wyzbycia się współodpowiedzialności za losy i uczucia otaczających nas ludzi. Można to robić, ale należy sobie zdawać sprawę, że efekt tego stylu może w znacznym stopniu dotknąć naszych bliskich. Nad fenomenem żywcowania teraz już się nad tym nie zastanawiam, ale chętnie się wsłuchuję w dyskusje na ten temat, ponieważ jak widzę zdania na ten temat mogą być skrajnie różne co do oceny. Zastanawiam się wtedy na jakim etapie znajdują się interlokutorzy.
P.S. Kilka lat temu przeczytałem "Chińskiego Maharadżę" i powiem tak: nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że można tak po prostu obsesyjnie katować żywca.
Pozdr
St. Banaś