mischa:
> WRX w rzeczy samej trudny, ale podwyższanie
> trudności technicznych tylko dlatego, że długo
> trzeba wisieć na łapach przy zakładaniu kości
> nie jest zasadne!
> No i trzeba sobie powiedzieć, że na WRX kości z
> wyjątkiem tej pierwszej nie wytrzymają lotu z
> wysokości 1m - wszak przysiady można robić.
Nie zgadzam się. Wszak sam Szaleniec odkrył na Pawianach, że istnieją drogi, na których wpinanie jest znacznie trudniejsze niż wspinanie.
A co powiesz o drogach, które onegdaj obijał pod Krakowem Bularz (Jurek Farat), a na Jurze Północnej Profos (Waldek Podhajny), gdzie z założenia wpinka musiała być kruksem? Jak widać Stefan miał zacnych prekursorów.
Takie drogi mogą mieć wycenę z przejścia klasycznego równą wędkowej tylko pod warunkiem, że są przechodzone solo, albo z minięciem "wybierających" wpinek.
Wracając do przykładu WRX: ta droga ma VI.2+ jeśli jest robiona solo lub robiona z liną, ale tylko wtedy gdy prowadzący zakłada wyłącznie pierwszą i ostatnią kość (tylko ostatnią kość w wersji Grega, bo ja asekurowałem się za pomocą 7 kości, a Greg 5). W każdym innym przypadku ma więcej.
Teraz o powiązaniu klasy R w wyceną - jak dobrze wiesz, WRX nie jest rysą jeśli chodzi o charakter wspinania - jest niewiarygodnie "gimnastyczna". Świadomość tego, że asekuracja jest słaba, powoduje, że wkładasz w proste technicznie, ale "niepewne" ruchy, znacznie więcej pary, niż gdyby droga była obita boltami. Zła sława WRX nie jest w mojej opinii przesadzona: jak w końcu zdecydowałem się zawalczyć na całego (za pierwszymi dwoma próbami żenująco dałem ciała) to walnąłem taki lot głową w dół, że wyrwałem 3 z 5 założonych kości, stłukłem dupę, uszkodziłem dwa kręgi szyjne i pękło mi żebro.
> > > A czy wymagania jakie stawiasz użytkownikowi
> > > Skali Kurtyki spełniał sam jej twórca w
> > dacie jej tworzenia
Nie, bo SK in statu nascendi była kolejną skalą lokalną, jak np. wymarła obecnie skala podlesicka. Ponadto porównaj ile wtedy było dróg pod Krakowem. Obecnie SK jest skalą ponadlokalną, z pretensjami do skali unifikującej trudności wszystkich rejonów w Polsce, z Tatrami włącznie.
> > >..... zresztą np. nie ma w
> > Polsce
> > > po 1000 dróg w stopniu VI.5, VI.6, VI.7, VI.8
> > > .... czyli te stopnie są niepewne?
Mogą być pewne, jak zweryfikują je ludzie, którzy zrobili po 1000 VI.5 - np. Dani Anrada.
> Skala nie jest liniowa, ale "rozsypana" tj.
> odległości pomiędzy cyferkami praktycznie w
> dowolnej części skali, są bardzo różne mimo,
> że nominalnie zapis różni się wyłącznie 0.5
> stopnia. Tym samym dlaczego sądzisz, że
> różnica pomiędzy VI.5+ a VI.6 jest taka
> subtelna jak pomiędzy VI.+ a -VII.
Bzdura. Nie wiem jaka jest różnica pomiędzy VI.5+ a VI.6, ale dokładnie wiem, jaka jest różnica pomiędzy każdym półstopniem od II do VI.4+ (ćwierćstopniem, jeśli chodzi o odpowiedniki 6a+, 6b, 5.11a, 5.11b, 5.11c, 5.11d i 7b+). Przy czym najprecyzyjniej mogę wycenić drogi pomiędzy VI.3, a VI.4/VI.4+ - czytaj poniżej dlaczego.
> Obiektywizacja trudności to ściema, której
> desygnatem jest cyfra - umówmy się precyzja w
> przy wycenie zawsze obarczona jest błędem,
> który jest nie mniejsza jak 0,5 stopnia.
Bzdura.
> Oj zaniżasz loty - bo w ostatnim poście
> napisałeś:
> "Po drugie trzeba zrobić po trzysta-pięćset, a
> najlepiej ponad tysiąc ..... "
Nie doczytałeś mojego postu, albo ja napisałem nieprecyzyjnie: unifikatorów skali nigdy nie będzie wielu, bo wymagane jest połączenie czterech cech, które rzadko występują razem: dobrej pamięci ruchowej, słabej plastyczności śladów pamięciowych, niewrażliwości tych śladów na różne stany emocjonalne i zrobienia setek dróg wycenionych w każdym stopniu skal ponadlokalnych.
Nota bene wszystkie cztery warunki spełnia według mnie Stefan, a pierwsze trzy Tomek Ślusarczyk - tyle, że dla Stefana to lokalne, a nie ponadlokalne wyceny są punktem odniesienia (wzorzec VI+: Rysa Horaka, wzorzec VI.1 Obelisk, wzorzec VI.1+ Ryski Kaskaderów itd.), a skąd Tomek bierze wzorce swoich wycen gwarantowanych to chyba tylko on wie.
Natomiast to o czym był cytat, to precyzyjne odróżnianie dróg o trudnościach x od trudności x+0,5, w wybranym, wąskim zakresie skali. I to może zrobić prawie każdy pod jednym warunkiem: że jest to droga nie na jego absolutnym limesie, ale tuż poniżej. Oczywiście, jeśli dróg tuż poniżej limesu jest ponad sto, to wiarygodność tej wyceny jest wyższa, niż jeśli tych dróg są trzy.
> Wielkością referencyjną do prównań jest
> wyłącznie zbiór dróg, które uważa się za
> wzorce danego stopnia. Wydaje mi się, że dla
> dokonywania wycen w zasadzie wystarczy znać tylko
> te drogi.
Ten zbiór można stworzyć na dwa sposoby: umieścić w nim nieliczne, lokalne przełomowe drogi i tak dzieje się w paradygmacie Lokalnych Kamieni Milowych lub umieścić w nim setki lub tysiące dróg wycenionych w ponadlokalnych skalach - i tak dzieje się w paradygmacie Wielkiej Unifikacji.
> Ostatecznie mnie bardzo się podoba wycena dróg
> na pałę z dokładnością do 0.5 - 1.0 stopnia.
> Dalej idące subetalności wyceny są bardzo
> podejrzane - a nawet wonieją pedaliadą.
W takim razie konkluzja płynąca z tej tezy jest prosta: każdy, kto ma na koncie tysiące dróg jest pedałem, bo prawdziwym mężczyzną jest tylko ten, co rzeźbi siedem dróg na sezon.
m.b.