Re: Uwagi do recenzji

Salvador Gonzales Napisał(a):
-------------------------------------------------------
> Na wstępie, cieszę się że to dzieło nie
> wskoczyło w szablon „komplementarnych względem
> siebie” elementów i nie ma spinającej go
> klamrą przedmowy.

Przede wszystkim dziękuję za zainteresowanie moją recenzją.
Nie jest ona, przynajmniej w moim mniemaniu, "dziełem". Na to określenie trzeba sobie zasłużyć poprzez tworzenie czegoś nowego, a recenzja jest przecież opisaniem tego, co już powstało. Naturalnie, można to zrobić lepiej lub gorzej, w zależności od materiału, na którym się pracuje, od własnych kompetencji oraz od przewidywanego odbiorcy. Wyoobraziłam sobie swego czytelnika jako osobę na tyle światłą i inteligentną, że nie tylko czyta ze zrozumieniem książki, ale nawet recenzje tychże, celem poszerzenia percepcji czy po prostu z ciekawości, która jest pierwszym - choć niekiedy zgubnym - krokiem do Uśmiechu.

> Nie rozumiem jednak, czemu służy (dotyczy to
> także innych recenzji recenzentki tu
> zamieszczonych) szyfrowanie przekazu.

Każda wypowiedź jest w gruncie rzeczy szyfrem, tworzonym, a następnie eksploatowanym w oparciu o określony zasób wyobrażeń. Już na etapie przetwarzania myśli w wypowiedź słowną natrafiamy na ryzyko niezrozumienia, problem, nad którym tak ubolewał Mickiewicz. Pisząc recenzję literacką, staram się wyważyć "ryzyko niezrozumienia" z "ryzykiem trywialności". Okazuje się jednak, że to, co jest homeostazą dla mnie, dla innych stanowić może obraz rozbuchanej erudycji, podniecanej meandrami wyobraźni.

Należy dążyć w górę, miast równać w dół.

Na przykład
> wyraz petryfikacja potrafię skojarzyć dzięki
> wykładom z technologii ropy naftowej (petroleum
> -> skalny olej), ale zakładam, że większości
> potencjalnych czytelników ksiażki może być
> nieznany.

Szkoda, że mylisz kod nauki z kodem literatury.

Czy jest sens opisywać proste
> (literatura górska) za pomocą zagmatwanego? Co
> to jest „determinizm przypadkowości”,

Przypadek rządzi życiem.

czy
> ktoś z was uznaje za podstawową dyrektywę
> alpinizmu jednoznaczność „wygrana albo
> śmierć”?

Tak. Na przykład Tomasz Humar (wybacz spolszczenie w imieniu), wobec którego użyłam tych słów.


> Czy nie każda książka wspinaczkowa „jest
> polem dla intrygującego zderzenia dwóch
> aspektów rzeczywistości: świata literatury, w
> którym wszelkie przejawy ludzkiej kreatywności
> określa się za pomocą logicznych ciągów
> skojarzeń, a konsumuje się je w domowym zaciszu;
> oraz świata wspinaczki, tego konglomeratu emocji,
> wśród których dominują próżność i
> miłość.”?


Otóż - nie każda. Są smutne przykłady na to, że czyjeś słowa, upublicznione w formie książki (zadrukowane stronice, okładka, tytuł, niekiedy nawet treść) nie są literaturą. Tak, jak nie wszystko, co rymowane, jest wierszem.

Czy próżność to emocja?

Próżność jest naszym najukochańszym grzechem! Oczywiście, że jest emocją. Przeczytaj wypowiedzi Stecka, bywa on uroczo próżny.


> Czy na polonistyce dostaje się dodatkowe punkty
> za dużą liczbę użytych wyrazów obcych i czy
> recenzentka nie zastępuje rozbuchaną formą
> treści?


Na polonistyce nie dostaje się punktów, bo to nie teleturniej.

Obcy wyraz w moim tekście jest tylko jeden, i to w tytule - dziwię się, że nie zwrócił Twojej uwagi. Nie ma zbyt wielu słów rdzennie polskich, jako że na język polski składają się słowa z łaciny, greki, prasłowiańskiego, angielskiego, francuskiego, niemieckiego i wielu innych języków. Opisując coś bardziej skomplikowanego niż budowa cepa muszę się, siłą rzeczy, posiłkować słowami wyrażającymi abstrakcję.

Co do zastępowania treści formą... Jeśli tyle treści wyssałeś z moich recenzji, to chyba nie jest aż tak źle?

Księżniczka.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Inveniam viam aut faciam