Re: urobienie VI.5 jest jak....

Nie, nie dokonałem tego. 3 tyg przed startem w Borównie skasowałem się w trakcie "rozbiegania" w półmaratonie trailowym. Coś tam starałem się jeszcze zawalczyć, ale pogłębiało to tylko kontuzję. W dniu planowanego startu, w ramach zadośćuczynienia, pojechałem więc w skały. Tam dostałem drugą lekcję pokory. Boleśnie dowiedziałem się jak niebodźcowana buła rdzewieje. Teraz po miesiącu zaczynam dopiero wracać do formy sprzed całkowitego przerzucenia się na tr(i)ening.

Chyba ciężko porównywać IM i VI.5. Są one trudne w innych płaszczyznach. IM jest trudny subiektywnie, ukończenie go to katorga sama w sobie dla każdego startującego niezależnie od przygotowania. Oznacza to, że psychika i logistyka są kluczowe, a mniej forma (każdy z dobrym VO2max, może dać radę po paru miesiącach, chyba, że musi się uczyć pływać lub jeździć na rowerze). Znów samo zrobienie VI.5 jest trudne obiektywnie. Po dobrym treningu zasiekanie danej drogi może być jedynie formalnością. Najważniejsze (i trudne) jest więc właśnie przygotowanie.

BTW. Ciekaw jestem jakie macie doświadczenia z powrotem formy po 2miesięcznych przerwach.

p.s. jest jedna znana mi osoba, która pomimo ostrego biegania nie miała do tej pory kontuzji - Żulu, a wszedł już do elitarnego grona ultrasów!



Zmieniany 2 raz(y). Ostatnia zmiana 2011-10-10 14:58 przez Tribal.