makar Napisał(a):
-------------------------------------------------------
> Nie jestem skurwysynem co pod pozorem "szkolenia partnerskiego" (vide: wyprawy partnerskie)
> okłamuje ludzi wykorzystując pozytywne konotacje słowa partner w środowisku do trzepania kasy.
>
> Jak pojawia się chętny to jasno i precyzyjnie przedstawiam proponowane przeze mnie warunki
> wykonania usługi. I jeśli się umówimy to ja jestem usługodawcą a on usługobiorcą.
>
> Ale nie mamię nikogo taką perspektywą by trzepać kaskę (a tak naprawdę to grosze).
Problem jest taki, że nikt tutaj nie podał KONKRETNEGO przykladu, co rozumie przez "okłamywanie, wykorzystywanie, mamienie"!
Zapodane przykłady (Rysy czy Matterhorn) wg mnie do takowych się nie zaliczają. Uczestnicy tej drugiej wyprawy przed wyjazdem podpisywali oświadczenia, że idą na własną odpowiedzialność i nikt nie podawał się za "przewodnika", cokolwiek by to miało znaczyć.
Być może niefortunny (?) jest termin "wyprawa partnerska" używany powszechnie jako przeciwieństwo "wyprawa z przewodnikiem" ("guided tour"). Jak ktoś ma lepsze propozycje nazewnicze - można podawać. Dla mnie jest jasne, że przy "wyprawie partnerskiej" nikt nie ponosi odpowiedzialności za innych (tzn. ma taką samą odpowiedzialność, jak wspinając się z kolegą z klubu), a "organizator" załatwia stronę logistyczną i za to bierze opłaty.
Oszustwo byłoby wtedy, gdyby ktoś podawał się za przewodnika (i brał za to pieniadze), a nim nie był. Znany mi jest tylko jeden taki przypadek, który możnaby (i to z trudem!) zakwalifikować jako "fałszywe podawanie się za przewodnika", choć było to robione zupełnie bezinteresownie (za darmo):
23.VIII.1997 r. niejaki Marian K. z Krakowa z blachą przewodnika tatrzańskiego na Czerwonej Ławce wziął dwoje ludzi na Mały Lodowy, a potem zaoferował zejście, o ile dobrze zrozumiałem dość nietypową drogą zejściową, ścianą. W czasie schodzenia Adam D. lat 55, dziennikarz, odpadł i doznał ciężkich obrażeń. Marian K. obiecał iść po pomoc do pobliskiego schroniska, czego jednak nie zrobił, zostawiając umierającego z synem (nie pamiętam czy pełnoletnim) i uciekł. Ofiara wypadku wkrótce zmarła. "Przewodnika" łatwo zidentyfikowano (zmarły robił sobie z nim wcześniej zdjęcia).
Przypadek z pozoru ewidentny, ale też nie spełnia kryterium "robienia kasy". Marian K. twierdził w sądzie, że "blachę przewodnicką" kupił na pchlim targu i nosił sobie "dla szpanu", za przewodnika się nie podawał, a Tatry znał dobrze (był uczestnikiem oficjalnego kursu przewodnickiego). Twierdził też, że nie uciekł, bo pomoc była już powiadomiona przez innych. Tak że nawet tutaj sąd miał problemy ze "znalezieniem paragrafu".
W przypadku relacji przewodnik-turysta sprawa jest (w miarę!) ewidentna: różnica kwalifikacji powinna być bardzo wielka (turysta może nie mieć bladego pojęcia o górach), a teren działania stosunkowo prosty. Choć i tu zdarzały się śmiertelne wypadki (klientów, a nawet wypadkom ulegali przewodnicy!).
Jeśłi natomiast chodzi o teren "nieturystyczny" (w tradycyjnym rozumieniu, jako że niektórzy uważają za turystyczny teren do VI włącznie) to nie wydaje mi się, aby 1/. różnice kwalifikacji były aż tak wielkie (od przewodnika IVBV wymaga się prowadzenia w terenie do VI, a kursant może być w stanie zrobić więcej), 2/. nie wydaje mi się, aby takowy "oficjalny przewodnik" był w stanie zagwarantować 100% bezpieczeństwa. Nie mówiąc o Himalajach, to nawet w Tatrach odpadnięcie klienta np. na trawersie może, przy pechu, skutkować poważnymi obrażeniami. W pewnym więc sensie jest tu także pewien element "partnerstwa", tzn. przewodnik nie może uczciwie zagwarantować 100% bezpieczeństwa i klient powinien sobie z tego zdawać sprawę.