Uff, trudno jest przebrnąć przez te kilkadziesiąt wpisów za jednym zamachem. Na "szczęście" są też wypowiedzi dziwadeł typu "kakaz", które skutecznie przyspieszają czytanie. Po lekturze trzech jego postów, mogłem bez zająknięcia dołączyć go do grona osób, których wypowiedzi przestałem czytać gdyż zwyczajnie marnują mój czas i co tu ukrywać - również nerwy. Szczerze polecam Wam, Blondas i Kolarz, podobne podejście, choć wiem, że żyłka dydaktyczna i wrodzony samarytanizm podpowiadają Wam coś innego.
Niestety nie dysponuję dostateczną ilością czasu (choć i cała noc by nie wystarczyła), by odnieść się do wszystkich sensownie poruszających ten temat postów (a nie mało ich). Tym bardziej, że przede mną ciężki dzień w skałach więc pozwolę sobie jedynie na odpowiedź Dawidowi i podsumowanie (ponowne przedstawienie) mojego stanowiska w tej sprawie.
A więc do rzeczy, Dawid, zupełnie niepotrzebnie odbierasz tę dyskusję, jako atak na siebie czy też swoje dokonania. Sam mówisz: "...wypadki przy pracy sie niestety zdarzyły - zrobilismy nasza stara droga z 2004 w taki "nie-ciagły" sposób..." i przyznajesz, że zgadzasz się ze zdaniem Gesa, czyli tym samym zgadzasz się, że Barracudy nie udało Wam się przejść klasycznie, a "jedynie" uklasyczniliście wszystkie jej wyciągi, czyli części składowe drogi (i tylko to stwierdził Ges).
Nikt normalny nie zarzuca Ci tu kłamstwa czy też próby zatajenia szczegółów. Po prostu, przy okazji wątku o Taghii, wywiązała się dyskusja, która i tak, prędzej czy później, by się wywiązała, bo, jak po jej przebiegu widać, zdania są podzielone i to nie na dwa, ale więcej stanowisk.
Podsumowując pozwolę sobie stwierdzić, że w sformułowaniu "Klasyczne przejście drogi wielowyciągowej" kluczowe jest określenie: co to jest droga wielowyciągowa? "Klasyczne przejście" jest poza dyskusją. Wracając do definicji, to uważam, że droga wielowyciągowa to taka, na którą składa się ściśle określony CIĄG wyciągów. Po kolei od pierwszego do ostatniego, a nie rozrzucony dowolnie zbiór który można kompletować nawet latami (celowe przejaskrawienie). Reguła przejrzysta, prosta i czytelna: zespół lub jeden wspinacz (z asekurantem lub bez) robi drogę klasycznie (OS, Flash lub RP), nie wycofując się z niej (czyli jak z biwakiem to tylko na drodze).
Sądzę, że z przywoływanymi przykładami, jak te z Free Ridera, będzie tak jak stało się ze stylem RK; kiedyś uważany za klasyczny, dziś już takim nie jest.
Świat ewoluuje i style przejść razem z nim krzepną i się krystalizują, dążąc do maksymalnej prostoty oraz ograniczenia marginesu na którym się mieszczą niejasności, dziwactwa i inne takie tam.
Na koniec dodam, że reguły oczywiście muszą obowiązywać wszystkich, bez wyjątków dla: autorów drogi, zasłużonych, znanych itp.
Pozdrawiam
PTR