Re: z mojego okna

Billy Cobhama nie przez przypadek cytowałem. Reprezentował w swoim czasie niezwykle sprawną ale bardzo atletyczną technike gry na perkusji. Z całą pewnością w konforntacji z perskusją europejskiego i amerykańskiego rocka - wóczas co nawyżej heavy, czasem metal - wypadal jako wirtuoz. Poniewaz wystepował w dziedzinie fusion, to ten atletyczny, niemal rockowy sposób grania - zwroc uwagę na technikę - w połaczeniu z jazzowym podejściem do rytmu jako takiego, był po prostu zjawiskowy. Dosyć szybko jego styl gry na perkusji odszedł do lamusa, stał się historią. Jedno jest jednak pewne, mimo że grał jak maszyna, to jego gry nie da się zautomatyzować - tzn. nie jest sekwencyjna, a jezeli już znajdujemy jakies powtarzalne fragmenty, to pełnia one rolę przypomnienia o czym "mowa" - bębnienie. W przypadku rock'n'rolla, rocka wszelkich odmian i szczególnie w odmianach metal, death, trush i temu podobnych, gra nie tylko perkusisty lecz nawet całej sekcji rytmicznej, da się niemalże w 99,9% zastapić odpowiednio wzmocnioną maszyną. Z reguły jest to jedna sekwencja powtarzana x razy, pomiędzy powtórzeniami perkusista umieszcza jakiś któtkotrwały wodotrysk rytmiczny.
Dla pewności odsłuchałem nieco trash, death i jakiegos tam jeszcze metalu.
Bez kwiatu lotosu, w zasadzie żyć się nie da.
Perkusja jazzowa to zupłenie inne wydarzenie, tutaj w dwóch róznych wydaniach:





Zmieniany 1 raz(y). Ostatnia zmiana 2012-06-06 20:00 przez AndrzejKo.