Re: Mocne słowa

No "próbuję" ale za cholerę nie mogę "zrozumieć". Idę w dół po zdobyciu szczytu. Schodzę parę godzin i w rejonie obozu, po tych paru godzinach widzę na grani światło. I wtedy "jestem przerażony". A więc przez parę godzin schodzę nie myśląc o partnerach (tak sobie dziwnie nazwałem ludzi z którymi idę w góry; niektórzy używają jeszcze dziwniejszego określenia: "przyjaciel"). Nie to że ich nie "znoszę na plecach". Po prostu o nich nie myślę. Nie zastanawiam się co z nimi. Nie martwię się o nich - a wiem jedno na pewno. Że są za mną a więc ich droga do ocalenia jest dłuższa, więc trudniejsza. I - wybacz - miejsce, wysokość i pora roku nie mają tu nic do rzeczy. No chyba że ktoś w pewnych warunkach zupełnie "nie myśli". To usprawiedliwienie?! Takie jak "byłem pijany - nic nie pamiętam"? Czy nawet jeśli inni ludzie, dorośli, doświadczeni idą na własne ryzyko zwalnia to od myślenia o nich? Np. kierowca w rozbitym aucie czekający na pomoc też sam podjął decyzję i wyruszył w drogę. Sam sobie winien? Nie pomagam bo mi się coś stanie? Niektórzy tak, ale czy traktujemy to jako normalne i właściwe? Mam nadzieję że przynajmniej nie wszyscy...
Poza tym niedawno słuchałem relacji bezpośrednio z ust Pana Bieleckiego i wspominał jak wymiotował, jak się fatalnie czuł, ale nie były to tak często opisywane objawy kompletnego wycieńczenia - halucynacje, rozmowy z nieistniejącym towarzyszem itp. Raczej dość typowe objawy spowodowanego wysiłkiem i tym że za mało lub nic nie jadł wcześniej. Ot, jak choćby u maratończyków. Wierzę że czuł się źle. Nie pojmuję że wykluczało to MYŚLENIE o innych.
Zastanawianie się nad przyjętą taktyką, podziałem na zespoły, czy powinni zawrócić, czy Wielicki powinien ich (przynajmniej drugą dwójkę) powstrzymać, itp - niewiele mnie obchodzą. Właśnie od tego jest - chyba - Komisja. Natomiast obchodzi mnie że człowiek najszybszy i najsprawniejszy (tego chyba nikt nie kwestionuje) schodzi w dół, a z tyłu zostają słabsi. To że jest najszybszy i najsprawniejszy wiadomo było dawniej, już po wcześniejszych wyprawach. I ten naj... przez długi czas się tym nie interesuje, a jak się już zainteresował to nie miał siły im pomóc (w to muszę wierzyć - nie mam podstaw aby kwestionować w tym punkcie słowa Pana Bieleckiego). Chociaż... tu też zastanawia mnie niemożność podejścia 50 metrów w górę w zestawieniu ze sprawnym zejściem (jednak nie po asfaltowej ścieżce tylko w terenie górskim) 2 i pół kilometra do bazy.
Myślę że zarzucanie zacietrzewienia tym którzy nie rozumieją postępowania Pana Bieleckiego (ja mu niczego nie zarzucam, natomiast po prostu nie pojmuję), to broń obosieczna. Nie zauważyłem aby celowała w tym tylko jedna strona sporu.
I tak samo mam ochotę zaapelować do bereca chociażby - spróbuj zrozumieć, skoro namawiasz do tego innych...