Re: Urwanie liny połówkowej

Każda analogia ma słabosci. Zaraz do tego wrócę.
Teraz fizyka. Skoro ciało zadziałało na beto z siłą X i stanęło w miejscu to z jaką siłą zadziałał beton na ciało. Co zatrzymało wspinacza? Komi to nie było przypadkiem w podstawówce? Za dużo przyglądasz się molekułom i ostrość Ci się rozjeżdza z "całości";
Lina statyczna pochłonęłaby sporo energii - sporo więcej niż taśma z dynemy ale za mało by nie zrobić ała. Tyle w kwestii Twojej analogii.
Krasz też ma ograniczenia. Lot z 30m nie zrobi już różnicy - krasza nadal jest tyle samo podczas gdy liny pochlaniającej energię, wraz z długością lotu (przy stałym WO), przybywa. Itd.

Teraz o Twojej analogii do struny nylonowej w gitarze. Wbiłeś się w molekuły a przegapiłeś to co decyduje o dynamice liny: miliony splotów. Mamy pojedyncze włókna skręcone spiralnie w kordonek. Te kordonki splecione "w warkoczyk" tworzą pojedyncze rdzenie, te rdzenie z mnostwem "żeberek" upchane są ciasno w liczbie bodajże 9 do 11, i owinięte oplotem w którym każda nić ponownie zaplata się wielokrotnie i krzyżuje z innymi koleżankami. Gdyby rozprostować i rozpleść ten bajzel z 60m liny - okazałoby się, że mamy włókna zdecydowanie dłuższe niż 60m. W trakcie lotu węzeł ósemka pochłania do 1.5kN na zaciśnięcie się. Rozwiązanie go jest istotne ze względu na zwrócenie do układu tego "pochlaniacza" energii. Podobnie wszystkie te zwoje i supełki w linie przeszkadzają w rozprostowaniu się włókien do ich realnej długości. Jestem pewien, ze lina po locie z zacnym WO jest cieńsza (i cieplejsza) i dłuższa niż przed lotem. W trakcie relaksacji nieobciazone "sploty i zawijasy" powoli zakręcaja sie z powrotem zmniejszając wzajemne napięcie - relaksują się i układają wygodnie, tak jak przewidziano w momencie przędzenia tego cuda.
A Ty ni z gruchy i pietruchy: struny wrzucasz. Lina wspinaczkowa z prostych wlokien-strun bylaby bardziej statyczna od statyka.

pozdr
astrodog



Zmieniany 1 raz(y). Ostatnia zmiana 2012-04-25 20:20 przez astrodog.