To ja tylko na chwilkę bo zostałem wezwany do tablicy (najszczersze pozdrowionka Bodziu :-)
> Po El Capie pokazywał Patagonię, gdzie ze
> Stremfeljem
> zrobili Born Under a Wandering Star i nie zrobili
> jej klasycznie
> Trudności VI 5.10 A4 Nie chcę podważać tego
> przejścia
> Widziałem tę drogę "z bliska" Nie wszedłbym w tę
> ścianę
> z powodu przeraźliwej kruszyzny. Między innymi po
> tym
> przejściu Steve Shneider pisał "szaleni Słoweńcy"
Marko powiedział nam ze El Cap to było najbardziej rozczarowujące doświadczenie jego zycia (tłumy i wywiercone dziury), a Patagonia niewiele się od tego rózniła - tzn już w trakcie kiedy to robił tak myslał. Dosłownie powiedział wręcz, ze wtedy w Patagonii podczas tej wspinaczki wiedział, ze robi to w ten sposób (tj hakowo) po raz ostatni w życiu.
> A teraz wróćmy do domowego podwórka - Kuba
> Radziejowski (pozdrawiam)
> jest dla wielu młodych wspinaczy wyrocznią co do
> stylu i etyki.
Bez złośliwości proszę
> Sam mam do niego wielki szacunek.
I vice versa
>I ten Kuba co
> spraozdanie z Alp
> lub Tatr pisze, że wciąż nie dorastamy do Dream
> Teamu - Piecuch, Fluder, Gołąb.
> Ale gdy się przyjrzymy ich największym
> przejściom:
> Manitua, Arch Wall, drogi na Kedar Dome, na Alasce
> i Grenlandii
> to okazuje się, że są to same hakówki.
Nie przypominam sobie, zebym w każdym sprawozdaniu tak pisał, a w ogóle to chyba tak dosłownie tego nigdzie nie pisałem (poza monografią Jorassów) ale na dzień dzisiejszy rzeczywiście uwazam, ze w tamtych czasach (lata 90te) oni byli w ścisłej swiatowej czołówce (robili rzeczy w stylu w jakim wspinali się ówcześni najlepsi) - robiąc te same rzeczy dzisiaj już by w tej czołówce nie byli. Nie dlatego, ze sa kiepscy (chciałbym się kiedykolwiek wspinac w połowie jak oni) tylko, ze teraz na świecie ludzie nie maja watpliwości ze wspinanie w stylu alpejskim, jak tylko się da klasycznie to najczystszy, najbardziej etyczny i najtrudniejszy sposób pokonania dziewiczej ściany. I tak też się wspinają
Ot i tyle . W tym sensie nie ma u nas ani Caldwella ani Prezejla ani wielu wielu takich jak oni. Cała nadzieja w tym ze beda. W co głęboko wierzę.
Poza tym jeszcze jedno - Kurtyka na GIV zrobił coś takiego ze już więcej się nie da. I w tym sensie przyjdzie nam poczekac na rodzimą czołówkę w światowym wydaniu..
> Jest paru młodych chłopaków, którzy łoją aż miło.
> Daj im Kolarzu szansę - możemy im kibicować
> albo ich wspierać. Na przykład stypendium - roczna
> wejściówka
> na Obozową dla wybranego gościa z super wykazem
> górskim.
> Co Ty na to? Ja będę pomagał z urzędu.
Tu się zgadzam w 100%. Cała nadzieja w tym ze powstanie (powstaje) program wspierania chcących i utalentowanych
Reasumując z mojego punktu wiodzenia:
Każdy się wspina jak chce i jak lubi.
Aczkolwiek bardzo mi się podobało okreslenie Prezelja - klasycznie to wspinanie, hakowo to praca.
Trudna, niebezpieczna ale praca. Że czasem inaczej się nie da - jasna sprawa, przynajmniej za pierwszym podejściem.
Marko powiedział nam jeszcze jedną rzecz. Chyba najwazniejszą:
Stajesz pod ścianą i chcesz zrobic nową droga. Wiadomo, ze kazdą formację da się przejśc. Sztuką jest znaleźć taką linię drogi, którą da się przejśc klasycznie, ale na granicy swoich możliwości. Bo przehaczyc można wszystko.
Pozdrowinia i życzenia świąteczne dla Wszystkich ze szczególnym uwzglednieniem Bodzia i Kolarza :-)
Kuba Radziejowski