Re: czyste solówki

komplikujesz krzysiu - poważnie rozumiane wspinanie ma dwa istotne wymiary: fizyczny i psychiczny (trzeci wymiar - intelektualny jest dużo mniejszy, więc w tym rozważaniu pomijalny). w obu rzeczonych wymiarach idzie o jedno - przekraczanie tego co niemożliwe (we własnej perspektywie rzecz jasna). fizycznie, sprawa prosta - jest skala, łatwo to śledzić. psychicznie jest dużo mniej uchwytnie, bo problem rozbija się o mgliste pojęcie stylu, przyjmij jednak a priori, że z definicji najczystszym stylem jest solo os (trudniej już się nie da).
strach krzysztofie, to jest to z czym się we wspinaniu mierzy - zaczyna się od samego odczuwania przestrzeni (na wędkę), przez wyjście metr nad spita (lęk samego upadku), dalej przez ryzyko upadku (najszerszy zakres: wypadnięcie przelotu, połamanie nóg na półce i inne bolesne rezultaty) i wreszcie dochodzisz do strachu przed utratą życia (lawiny, głazy i generalnie gleba). to jest pewne kontinuum - nie ma różnicy między wędką a solo os na big wallu, rozróżnienie bowiem pojawia się tylko na matrycy pojedynczego mózgu. kto ma mózg dana osmana, ten żeby przekroczyć siebie robi coś, co dla ciebie stanowi zakres absurdalny czy samobójczy. ale dla bardzo wielu ludzi samo wejście w ścianę, która ma kilkaset metrów jest już takim samym absurdem, niezależnie od podjętych środków ostrożności.
jedynym dyskusyjnym tematem jest to, czy potrzeba owego "przekraczanie samego siebie" jest pierwotna czy wtórna, czy ma jakikolwiek sens, czy jest pożałowania godna czy raczej budzić powinna podziw? generalnie cała historia odkryć napędzana jest tą właśnie potrzebą, trudno ją więc widzieć negatywnie... a teraz sam sobie odpowiedz czy pierwszy zdobywca np. bieguna północnego był w tej samej mierze samobójcą co przeciętny solista os? moim zdaniem tak, tyle, że on zyskał wymierną sławę, a solista jedynie prywatną satysfakcję. ale to skorupa: wewnętrznie doznania pozostają bliźniacze.