Witajcie,
Długo zbierałem się do napisania tego tekstu, ale obowiązki zawodowe nie pozwalały się skupić. Pewne rzeczy zasługują jednak na opisanie.
W długi weekend majowy wybrałem się w Tatry Zachodnie. W planach było zrobienie polskiego odcinka grani z Wołowca do Liliowego. Pogoda była, z wyjątkiem jednej połówki dnia do bani i przez większość drogi musiałem przebijać się przez rozmiękłą breję po kolana. Na dodatek padający śnieg przykrył wszystko zdradliwym puchem, w ciągu dwóch dni zwiększając zagrożenie z 'jedynki' do - miejscami - 'trójki'. Do tego wichura z gradobiciem, mgła, kłopoty z nawigacją. Ostatkiem sił doszedłem do Kasprowego i nie było już czasu na dojście do Liliowych, mimo to byłem bardzo zadowolony. Plan wykonany, kilka fajnych zdjęć zrobionych, udało się wyjść w jednym kawałku i w ogóle hip hip hura… Ale nie o tym chciałem pisać.
Około 17 schodziłem zielonym szlakiem z Kasprowego. Z początku trudno było znaleźć szlak. Zapadałem się miejscami po pas i tylko dzięki szczęśliwemu trafowi nie zgubiłem drogi wśród śnieżnych pól. Znaków nie było widać, wszystkie punkty orientacyjne wsiąkły. Przez trzy kwadranse udało mi się dotrzeć do granicy kosodrzewiny gdzie odetchnąłem-już po kłopocie. W tym momencie usłyszałem głosy. Ścieżką naprzeciwko mnie maszerowała czwórka młodych ludzi.
Na przedzie szła ruda, ubrana w cienką sportową kurteczkę (było około 3-5 stopni i mgła), na nogach miała dżinsy i coś w stylu adidasów. Za nią brunetka, buty w rodzaju trampko-adidasów (coś sportowego w każdym razie) dżinsy i cienki puchowy płaszczyk. Za nimi maszerował dwóch menów ubranych w stylu swoich dziewczyn; jakieś ortalioniki, adidasy itp. Jeden z nich taszczył miniaturowy aparat cyfrowy, drugi maleńki plecaczek który mógłby pomieścić najwyżej paczkę chusteczek. Buty i spodnie mieli przemoczone na wylot mimo iż nawet nie weszli w głębszy śnieg. Wyobrażam sobie co by było, gdyby weszli w półtorametrowe zaspy w takich bucikach. Gdy mnie zobaczyli ożywili się.
Ruda: 'Jak fajnie że kogoś widzimy! Jak daleko na Kasprowy? Ich niech Pan nie mówi że daleko, bo nie przyjmuję takiej odpowiedzi!'.
Ja: 'Hm. A skąd idziecie?'.
Wszyscy: 'Z dołu, z Kuźnic!'.
Ja: 'Hm. No to macie jeszcze jedną trzecią drogi przed sobą. I to tą najgorszą, bo jest śnieg miejscami po pas, trudno odnaleźć ścieżkę i jest troszkę niebezpiecznie, bo napadało'.
Ruda: 'To ile tam będziemy iść?'
Ja: 'W tych warunkach półtorej godziny. Tylko że kolejka jeździ jeszcze najwyżej pół godziny, a knajpę na szczycie już zamknęli, więc nie będziecie mogli zjechać na dół. Poza tym tam jest półtora metra śniegu, więc w takich butach raczej nie dacie rady'.
Wszyscy: 'No niech Pan nie mówi takich rzeczy.'
Zacząłem im klarować, że nie dadzą rady przebić się przez śnieg na szczyt w obuwiu jakie mieli, a nawet jeśli tak, to pocałują klamkę na górnej stacji. Obliczyłem, że dotrą tam na dziewiętnastą, a zejdą nad ranem jeśli w ogóle.
Tu nastąpiła zwyczajna w takich warunkach konwersacja między czwórką znajomych, w stylu 'ja już nigdy więcej', 'ja pierdolę'', 'ty zawsze', 'ty nigdy', po czym przy moich delikatnych namowach zaczęli schodzenie. Przez kilka minut nasłuchiwałem głosów aby upewnić się czy na pewno zawrócili, a potem uciekłem w dół.
Kiedy zacząłem myśleć nad tym spotkaniem przyszło mi do głowy tylko jedno: JA PIERDOLĘ!!! Gdyby ci ludzie nie spotkali na swoim szlaku takiego zabłąkanego wariata, prawdopodobnie jeszcze długo parliby do góry prosto w ten cały syf, aż któreś z nich by się załamało i zawróciło. Gdyby jeszcze! Niewykluczone, że któreś z nich usiadłoby i powiedziało że dalej nie idzie i niech się inni martwią lub wzywają TOPR. Albo wszyscy razem by pobłądzili na polach śnieżnych w rejonie Suchej Czuby. W każdym razie cała przygoda mogła skończyć się bardzo mało przyjemnie.
Nikt z nich nie sprawdził prognozy pogody, nikt nie sprawdził warunków śnieżnych na szczycie, długości szlaku, czasu do którego jeździ kolejka i tak dalej… Wszystko to można dostać na dolnej stacji lub u ratowników na telefonie. Ale nie. Bezmiar bezmózgowia jaki reprezentowali był powalający.
Od tamtego dnia wiem jedno-jeśli takie jełopy jak oni mają być ratowani z narażeniem życia przez TOPR, a cała akcja ma być płacona z naszych podatków, to jestem w 500% zwolennikiem ubezpieczeń lub płacenia za akcje ratunkowe. Na szlakach wisiały ostrzeżenia dla turystów o trudnych warunkach, na początkach szlaków było gęsto od komunikatów lawinowych, ale wszystkie te informacje nie dały nic, jeśli zabrakło wyobraźni i zwykłego oleju w głowie. Jeśli nie ostrzeżenia na szlakach, to co jeszcze można zrobić, by nauczyć ludzi rozsądku? No chyba że zdejmiemy wszelkie ostrzeżenia i pozwolimy ludziom zabijać się na własny rachunek ...
A sama wycieczka była całkiem fajna, choć męcząca. Zapraszam do oglądania zdjęć na stronie.
Sołtys