Pojawiło się kilka myśli, które wymagają mej odpowiedzi:
1. Jeśli JP2 - jak sugeruje się powyżej faktycznie użył w odniesieniu do homoseksualistów słowa "choroba", to raczej miał na myśli chorobę duszy, która polega na trwaniu w grzechu, czy wręcz jest stanem, w którym człowiek swój grzech (czyli zło) próbuje afirmować jako dobro. Oczywiście samo pojawienie się takiego słowa musiało spowodować burzę w szklance wody. Pragne przy tym wyraźnie zaznaczyć, że choć jako katolik mam prawo do głoszenia swoich poglądów, akurat nigdy nie dywagowałem tutaj o sprawach grzechu w odniesieniu do homoseksualizmu, gdyż mając świadomość faktu, że być może większości forumowiczów taka terminologia i interpreatacja jest światopoglądowo obca - nie widziałem sensu prowadzenia debaty w tej sferze.
2. Idee ZetHaPe zaiste, jak zauważył Starosta, wychodzą juz poza ramy Brytana. Tak więc w pewnym innym miejscu musiałem dać poniekąd jakąś wykładnię swojego pojmowania określonych zjawisk - co pozwolę sobie niżej skopiować:
Osoby uznające się za homofobów nie stają się nimi na zasadzie popełniania jakiegoś czynu (np. wypowiedzi), który jakoby był przestępstwem, lecz na drodze wolnego i świadomego wyboru, z którego są dumne. Osoby te doskonale wiedzą, że homoseksualizm nie jest chorobą psychiczną czy inną, zdają sobie sprawę, że homoseksualiści mogą być warunkowani (ale badania tego jednoznacznie nie stwierdziły, że tak jest zawsze) jakimiś czynnikami genetycznymi, czy odruchami psychicznymi, za które nie ponoszą odpowiedzialności, nie mniej jednak de facto homoseksualistą konkretna osoba staje się przede wszystkim w drodze wolnego i świadomego działania, zmierzającego do podjęcia określonych zachowań seksualnych, które podobnie jak inne formy współżycia (a może nawet jeszcze bardziej, gdyż doznania te są bardzo silne) mogą prowadzić do duchowych i fizjologicznych uzależnień. Jeśli w odniesieniu do zjawiska homoseksualizmu używa się czasem wyrażeń: dewiacja (polski odpowiednik: zboczenie) to nie mają one na celu poniżanie czyjejś godności, czy li tylko używanie słów, którym czasem nadaje się wydźwięk pejoratywny - lecz wyrażenie oczywistej dla wszystkich prawdy, że zjawisko to dotyczy zdecydowanej mniejszości społeczeństwa, i stanowi jawne odstępstwo od zasadniczego celu i właściwego sposobu realizowania ludzkiej seksualności. Natomiast osoby uważające się za homofobów sprzeciwiają się zdecydowanie wszelkim przejawom publicznego propagowania homoseksualizmu jako zjawiska obojętnego moralnie, dopuszczalnego, a wręcz dobrego i stawianego na równi z heteroseksualną realizacją własnej płciowości - ponieważ jest to publiczna afirmacja nieprawdy, mogąca przynieść zdecydowanie negatywne skutki w umysłach młodzieży, czego (słusznie!) się obawiamy - i tylko w tym znaczeniu pierwotne znaczenie wyrazu "homofobia" jest uzasadnione. Samych osób homoseksualnych nie obawiamy się w szczególny sposób, chyba tylko o tyle, że na swój osobliwy sposób mogą stawać się gwałcicielami (to ostatnie dotyczy wszak też osób heteroseksualnych przecie).