Freddie Chopin Napisał(a):
-------------------------------------------------------
> No i ja już mam przewodnik! Dziś można już
> było go zakupić w sklepie w Podlesicach.
W Warszafce też, od dziś, w księgarni Sklepu Podróżnika.
> Generalnie na początek kilka pozytywów:
> 1. szyty!
> 2. Porządny papier i porządna okładka!
> 3. Nowe rejony, nowe obicie, nowe!
Do zalet dorzucę:
4. Trzy niezależne indeksy: autorów, dróg i skał - bardzo pomocne w szybkim odnajdowaniu informacji.
5. Współrzędne GPS parkingów - jak dla mnie, obowiązkowa cecha współczesnych przewodników, szczególnie dwujęzycznych.
6. Wyważone proporcje między właściwą treścią przewodnika, ozdobnikami (zdjęcia) i reklamami - dla porównania, z wielu przewodników zachodnich można na wstępie wyciąć połowę kartek, bo nic nie wnoszą.
Wady (oprócz zbyt schematycznych, niedokładnych rysunków):
1. Brak wiarygodnych informacji o tradach! Wg autora, narysowanie linii bez symboli ringów i podpisanie jej bez dodatkowych znaczków typu W,R,X ma oznaczać, że jest to asekurowalny trad. Tak się nie robi! Drogi o dobrej asekuracji własnej powinny mieć wyraźnie dopisane, że są na własnej. We wstępie ("zakres przewodnika") czytamy, że w przewodniku nie opisano dróg wyłącznie wędkowych, zaś drogi wytyczone solo (tym bardziej solo OS) ozdobiono literką "R" jako niebezpieczne. Przecież to jakiś nonsens! Co ma wspólnego styl wytyczenia drogi z jej asekurowalnością? Biedruń nieraz wytyczał w ten sposób drogi, na których da się bardzo dobrze asekurować z kostek - czy one wszystkie mają mieć "R"!? Mam wrażenie, że trady zostały w tym topo po prostu olane przez autora. Co więcej, rysunki wyraźnie preferują drogi obite (nawet jeszcze nieistniejące!) nad tradami - przykładowo, na stronie 84 jest detalicznie rozrysowany obity projekt nr 4, od którego w górnej części odgałęzia się nieobita droga nr 3, o wycenie V+, przechodzona w latach 80-tych. Nie wiadomo ani czy to jest trad, ani którędy prowadzi dolna część drogi - bo chyba nie zaczyna się w dwóch trzecich ściany jako wariant wyjściowy obitego projektu? Tego typu zagwozdki są w książce normą - starsze i łatwiejsze drogi wyglądają na rysunkach jak warianty nowo obitych prostowań lub projektów.
2. Nie wiem, jak rozumieć informacje, że w przewodniku uwzględniono tylko te skały, na których jest więcej niż jedno stanowisko trad lub więcej niż jedna droga obita. Gdzie zatem szukać skał, na których jest tylko jedna droga? Wolałbym przewodnik aspirujący do jakiejś kompletności, przecież nie każda droga musi być na rysunku, czasem wystarczy parę słów, np. że 200 metrów na prawo jest jeszcze jakiś rzęch z jedną drogą o wycenie takiej a takiej. Zresztą, przy tej jakości rysunków, wiele skał można by w ten sposób potraktować, nie umieszczając rysunków tylko kolejność dróg:-)
3. Nie wiem, czy jest to wyraz jakichś środowiskowych animozji, niemniej ubolewam nad faktem, że wśród konsultantów nie ma Biedrunia - tradowa część przewodnika na pewno by na tym zyskała. Dziwi mnie również fakt, że w indeksie autorów dróg, nazwisko Stefana występuje tylko raz, natomiast całe Organy i inne skały, nad którymi się napracował, nie mają podanych autorów.
Przyłączam się do podziękowań i gratulacji, cieszy mnie również fakt, że przewodnik wyszedł tuż przed długim weekendem - może odciąży to starsze rejony, na które się nastawiam:-)
Dzięki Greg, dzięki wydawcy, mam nadzieję, że nikt się nie obrazi za kilka słów krytyki.
