"Drugi był Alex Raczyński, któremu kilka parametrów na drodze sprawiało wiele trudności, pokonywał je jednak świetną techniką. Poległ dopiero na strzale do TOPu, który okazał się ciut za daleko. Oglądając wspinanie Aleksa ma się wrażenie, że jedynie wysięgowe miejsca na ścianie są dla niego przeszkodą.
Nie no bez jaj! Dziwnym trafem Piotruś Schab zrobił to miejsce statycznie, a chłopaki mają podobny parametr. Powiem więcej: osoby niskie akurat na ostatnim ruchu miały łatwiej ponieważ trzeba było wysoko wejść na nogach na nie pasujących stopniach i osoby wysokie nie mogły się tam dobrze poskładać...jeszcze tylko brakuje, żeby wyżsi zawodnicy zaczęli się czepiać, że drogi są zbyt palczaste i tam gdzie oni mają dwójkę Piotruś wsadza całą rękę..
"Podobnie było w przypadku Piotrka Schaba, który również zajął drugie miejsce w swojej kategorii. Walka z Adrianem Chmiałą rozstrzygnęła się w superfinale, który to zatrzymał Piotrka dość wcześnie, bo już na ok 7 metrze bardzo parametrycznym miejscem. Piotrek sięgnął tak daleko oddalonych chwytów w zacięciu, że wydawało się to niemożliwe. Niestety przerzucenie nóg z tej pozycji "wystrzeliło" go tak, że utrzymanie małych krawądek okazało się niemożliwe i Piotrek po dość niebezpiecznym, zakończonym szczęśliwie i bez urazów locie, zakończył wspinanie. Adrian nie mając problemów parametrycznych przeszedł drogę do końca, wygrywając w swojej kategorii."
Ruch polegał na długim wyciągnięciu się do dwóch spax'ów na kancie i wypuszczeniu nóg. Piotruś wypuścił nogi, wrócił nimi z powrotem na ścianę boczną i dopiero wtedy wyślizgnęła mu się ręka co było widoczne i sam o tym wspominał. Adrian robił to miejsce tym samym patentem. Poza tym Chmiała nie zatopował w superfinale tylko spadł na przedostatniej wpince wykazując się wspaniałą mocą i wolą walki-to był naprawdę ładny spektakl mocy bo wyglądało od połowy drogi, że następny ruch go pognie, a kolejny to już na bank!
"W Juniorkach zwyciężyła Patrycja Gawlas, która zachowując doskonałą równowagę na kończącym drogę pionie, gdzie chwytem była krawędź ściany a stopniami oblaki, sięgnęła TOPu."
Raczej tricepsem bo wpinka była z wyporu, a boczna krawędź była kilka ruchów wcześniej...
Reasumując jeżeli jeden niższy zawodnik robi dane miejsce, a drugi już nie lub jest w stanie je zrobić ponieważ sięga do chwytów, a nie jest w stanie utrzymać wylotu(w zasadzie Piotrek się poślizgnął, a nie zabrakło mu mocy) to nie może być mowy o parametrycznym miejscu! Parametryczne miejsce jest gdyby Schab nie mógł dosięgnąć z najwyższych możliwych w danym momencie stopni do następnego chwytu i musiałby skakać na kant lub gdyby różnica kilku centymetrów naprawdę diametralnie zmieniała trudności(np dwa odciągi na pełen wysięg, brak możliwości złapania podchwytu z dużej poły będąc naciągniętym jak struna, bez możliwości użycia wyższych stopni itp). Niektóre ruchy były dalekie, jak to we wspinaniu bywa ale wszyscy mieli szanse je zrobić.
"współkonstruktor" Adam Karpierz
