$więty Napisał(a):
-------------------------------------------------------
> > Podobnie jak polska droga z 75 (Kukuczka,
> Kurtyka, Lukaszewski)
>
> Kurtyka z Kukuczką? Co na to Łukaszewski?
> Potwierdza czy zaprzecza?
>
> Cytowany IV tom przewodnika Vallota podaje: droga
> numer 179, Jerzy Kukuczka,
> Wojciech Kurtyka, Marek Łukaszewski, 3-4 sierpnia
> 800m, trudności TD, miejsca V-
>
> W$
> PS. Zadręcza mnie pytanie co Oni wszyscy robili
> tam przez dwa dni:)
POratuje i udreki przerwe.
PO pierwsze primo wspinali sie PO skale, a nie tylko PO lodzie, jak na filmie z lodowej kombinacji polskich drog z dodatkiem Lafaille, Aubert 1997
PO drugie primo Marek i Jurek walczyli o zycie, ktore chcial im POdebrac psychopatyczny morderca Wojciech..
POnizej relacja Marka:
"Na «Żorasy» zdecydowaliśmy się bardzo szybko. Sporo już się napatrzyliśmy na tę ścianę, wędrując lodowcami w górę i w dół w 1973 i 1975 roku. W zespole, który stworzyliśmy, znaliśmy się dobrze i czuliśmy się pewnie. Poprzednia nasza droga na Dru (nazwana przez komentatorów Chamonix „gwoździem sezonu 1973”) pozwalała nam na śmielsze planowanie kolejnych działań. Mieliśmy tylko po jednej włoskiej wizie jednokrotnego wjazdu, więc musieliśmy dobrze wybrać. Południowa Mt. Blanc była za daleko. Szybki wybór i pada decyzja, że idziemy na Jorassy. Szybkie podejście na lodowiec, a następnie bieg przez lodowiec oraz dolne lodowe partie ściany, by uciec przed dziesiątkami spadających kamieni wytapianych przez słońce z wyższych partii urwiska. Tempo wspinania mieliśmy bardzo dobre. Decyzja spakowania się w dwa cięższe plecaki i jeden lżejszy – dla prowadzącego, determinowała konwersacje w trakcie wspinania. Pilnowaliśmy z aptekarską dokładnością kolejki do prowadzenia, widząc w nim przyjemność i uprzywilejowanie. Dziś w pamięci pozostały mi tylko jakieś fragmenty wspomnień z przejścia. Dość niewygodny biwak. Bardzo szybkie wspinanie, przy założeniu, że „pierwszy” ściąga jednocześnie pozostałą „dwójkę”, której zadaniem jest biec w górę jak najszybciej, pozostawiając wdzięk i finezję wspinania na skałki.
Stanowisko. Spoglądam z dużym podejrzeniem na olbrzymią, kilka metrów sześciennych granitu, szafę skalną na półeczce powyżej stanowiska. Jest luźna i czeka by spaść. Mamy ją z Jurkiem na wysokości naszych piersi, opartą o blok, do którego jesteśmy przypięci. Zgrzyt. Rusza. Ograniczeni długością asekuracji działamy podświadomie. Chwytam Jurka za ramię i staram się go rzucić na półeczkę, na której stoimy. W tym samym momencie czuję jego rękę na moim ramieniu, zmuszającą mnie do rzucenia się na półkę. Szafa przesuwa się nam po plecach. Nie pierwszy i nie ostatni raz. Jednak i tym razem dane nam będzie opowiedzieć to innym. Tak jak zawsze chroniliśmy się nawzajem. Jak dotąd z powodzeniem…
Drugiego dnia w południe dotarliśmy na grań, kończąc tym samym drogę co najmniej dzień wcześniej niż planowaliśmy. Radość ze zrobienia linii odebrało nam spojrzenie w dół na długie i skomplikowane zejście. Trzeba było biec, by zejść bez „kibla” przed zmrokiem. W zejściu napotkałem jakiś zespół, który doszedł na grań z lewej strony. Nawiązałem konwersację. Kiedy zorientowali się, że jesteśmy Polakami, powiedzieli, iż czytali kiedyś o polskim zespole, który zrobił nową drogę na Dru. Chciałem jak najszybciej opowiedzieć o tym Jurkowi i Wojtkowi, jednak aby to zrobić, musiałem przede wszystkim nie zabić się goniąc ich po bardzo trudnej grani. Pędząc w dół, zastanawiałem się, w którym plecaku mamy linę, bezsprzecznie przydatną, gdyby nie brak czasu, na asekurację." "Góry", nr 6 czerwiec 2005
