Wienia Koguta znałem od ..., nawet nie pamiętam od kiedy. A zaczynałem "w skale" w 1967.
Cudowny dziwak, brat łata, o nienagannej technice wspinania. Dobry duch opiekuńczy. Pogodny, przyjazny, niekonfliktowy, skromny, o posuniętej do ascezy minimalizacji własnych potrzeb. Bardzo inteligentny, o wszechstronnych zainteresowaniach. Chętnie dyskutował, ale i potrafił słuchać, nawet młodszych od siebie.
I, co niebywałe w naszych czasach - nie miał wrogów. Nawet ksywka środowiskowa "Kur-Wień" (Kogut-Wieńczysław) nie była złośliwa.
Nigdy w życiu nie spotkałem człowieka tak taktownego; pewnie dlatego miał ten wspaniały, bezpośredni kontakt z młodymi indywidualistami, narwańcami skalnymi, którzy mogliby być Jego wnukami.
Kochał również zwierzęta. My, starzy pamiętamy czarną kundelkę o imieniu Kundzia, która mu towarzyszyła przez część Jego życia. Nosił ją ze sobą w Skałki (bo Wienio w Skałki chodził, nie jeździł). To dla Kundzi było królewskie życie, byli nierozłączni. Hołubił ją. Mówiliśmy, że On - quasi kloszard - karmi ją własnym sercem.
Ale Wienio, to nie tylko wspinanie. Uprawiał kiedyś lekkoatletykę. Świetnie i bezpiecznie pływał.
Tu dygresja.
Jak prawie każdy płetwonurek mam na sumieniu grzech "kuszownictwa". Wtajemniczeni wiedzą o co chodzi. W tym celu do wody wchodzi się dopiero po zmroku. Zalew w Kryspinowie, wczesna jesień, dobrze chłodno. Poluję już dość długo, czyli na pewno dochodzi północ. Na środku niemałego akwenu "wyjeżdżam" nagle na samotnego, nocnego pływaka. Zdumienie i irytacja. Opieprzam jego lekkomyślność. W odpowiedzi spokojny, znajomy głos. Odchylam "piankę" z łba i za chwilę rozpoznaję charakterystyczny głos Wienia. Przyznaje mi rację, że to lekkomyślność z Jego strony, bo (słuchajcie!!!) "Kundzia została sama na brzegu".
No, to cały Wienio.
Wieniu, na Twoim pomniku powinny się znaleźć słowa młodego kolegi z tego forum: "Chciałbym się zestarzeć tak, jak On..."
Kochaliśmy Go, każdy na swój sposób. Tym samym - "Non omnis moriar".