"Dawno temu miało miejsce następujące zdarzenie: Pewien kolejarz z centralnej Polski miał do załatwienia bliżej nie określoną sprawę w jednej ze wsi leżących na południowym krańcu wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej.
W letnie niedzielne przedpołudnie wysiadł z pociągu w Zabierzowie, dopytał o drogę i ruszył przez łąki w kierunku północnym. W pewnym momencie wszedł miedzy skały i nagle ten trzeźwy, niczego nie spodziewający się kolejarz znalazł się w miejscu, którego istnienia jako żywo przewidzieć nie był w stanie. Niewielką dolinkę zamykały zewsząd ściany skalne, na których, pouczepiani na linach, zwisali ludzie!
Sapali i rzęzili, klęli jak potępieńcy, dzwonili żelazem. Jedni posuwali sie bardo powoli ku gorze, inni natomiast przemiszczali sie szybko na dół.
Postawmy się w sytuacji kolejarza i spójrzmy na to z boku, jak patrzy człowiek, który nie wiedział o istnieniu czegoś podobnego. Zapewniam was: tego nie można sobie a priori wyobrazic, a poza tym- jako syn psychiatry, mogę dać słowo - że tego nie można z niczym porównać.
Otóz na kolejarzu zrobić to musiało ogromne wrażenie.
Posuwał się jeszcze przez pewien czas coraz wolnij kuu środkowi doliny, tu stanął i podnosząc ręce do góry zawołał wielkim głosem:
"Jebana ludzka rasa! Za @#$%& bym tam nie wlazł"
Cytat z książki Andrzeja Wilczkowskiego "Miejsce przy stole"