Można tez im strzelić w potylice jak to zrobili twoi koledzy z UB Witoldowi Pileckiemu. Można tez walić głowa o kaloryfer tak jak to robił Adam Humer waląc głowa Skalskiego. Można tez zaszczuć człowieka tak jak zrobiono to z kpt. Dąbrowskim, dowódca obrony Westerplatte i skazać takiego człowieka na szycie kapci. Można tez wygonić człowieka z jego domu i dać mu zakaz osiedlania się na morzem tak jak to zrobiły władze PZPR z Eugeniuszem Kwiatkowskim, który wybudował Gdynię. Możliwości wyrafinowanego katowania ludzi mieliście cala masę. Byliście u koryta 47 lat! A i tak przegraliście i po wsze czasy biedzicie nosić piętno hańby i zdrady. Po 47 latach wasz system runął. Cala wasza nienawiść, wszystkie mordy, prześladowania nic wam nie dały. Bo wy nie rozumiecie jednej podstawowej prawdy: "Miłość zada ofiary" . Czasami ta ofiara jest ludzkie życie oddane dobrowolnie bez przymusu i z pełną świadomością. Taka ofiara była śmierć Pileckiego w katowniach UB. Z ta świadomością skakali Cichociemni do okupowanej Polski. Z tej śmierci wyrasta życie. Nowe życie. Lepsze. Ci Powstańcy nie zginęli na daremnie. Oni zginęli za mnie. Dzięki nim i ich śmierci, męstwu, poświęceniu jestem Polakiem, żyje i się rozwijam. Oni nie chcieli umierać. Nikt nie chce umierać. Nawet Jezus nie chciał umierać na krzyżu. Ale jak to napisał Gałczyński:
Kiedy się wypełniły dni
i przyszło zginąć latem
prosto do nieba czwórkami szli
żołnierze z Westerplatte..."
W życiu czasami nadchodzi taki dzień, kiedy się wypełniają dni. Dzień w którym musisz dokonać wyboru. Możesz dokonać wyboru takiego jak Czesław Milosz i nie chwycić za bron. Uciec i przetrwać. Zostać komunistycznym propagandzista. Wkręcić się w ambasadory a potem mieszkać w USA i wykładać na uniwersytecie farmazony mając pełną świadomość, ze w kraju ludzie nie maja co jeść i w co się ubrać. Mozesz także dokonać wyboru takiego jak Baczyński, chwycić za bron, i zginać. Później Czesław Milosz powie, ze to była śmierć nadaremna. Strata dla Polskiej Kultury. Śmierć wartościowego człowieka jest śmiercią tragiczna i poważna strata. Jednak tu dotykamy poważniejszej sprawy. Zahaczamy o filozofie. Bo powiedzmy ze nie ma wojny i młody, zdolny człowiek decyduje się zostać ratownikiem górskim i ginie niosąc pomoc człowiekowi, który poszedł w góry kompletnie nieprzygotowany. Czy jego decyzja zostania ratownikiem była tylko jedynie kaprysem romantycznej duszy nieświadomego młodzianka? Człowiek świadomy, Pan Cogito, w pełni zdaje sobie sprawę ze swoich czynów. Zlonierz decydujący się na walkę czy to w powstaniu czy tez pod Lenino, jest w pełni świadom ze może zginać, zostać okaleczonym, może mieć skazę psychiczna na cale życie. On musi dokonać wyboru. Właśnie wtedy wypełniają się dni.
Nawet tam podczas tej obrony Westerplatte, żołnierze się zbuntowali. Chcieli się poddać. Nie widzieli sensu w tym co robią. A jednak Dąbrowski potrafił wykrzesać z nich wszystko. Owszem przegrali. Ich późniejsze losy były tragiczne. Ale ich czyn jest bliski sercu każdego Polaka. Ich beznadziejna walka o ten HONOR. O koncept, którego ty nie jesteś wstanie zrozumieć bo jesteś komunista. Dziś mogę sobie pisać na forum, iść na spacer z dziećmi i grac w tenisa. Mogę iść się wspinać. Ci którzy zginęli tez by chcieli kołysać wnuki, bawić się ze swoimi dziećmi i napić się piwa łowiąc ryby. Ja mam ta świadomość. Mam tez świadomość, że oni zdecydowali się na walkę właśnie dlatego, żeby inni, żeby ich rodacy mogli cieszyć się życiem w wolnej i niepodległej POLSCE! Teraz moim obowiązkiem jest sprostać ich pragnieniom. Moim obowiązkiem jest się uczyć, kształcić moje dzieci, cieszyć się życiem, pomagać moim współobywatelom, nie śmiecić w skalach, na ulicy, znać historie mojego kraju, rozwijać moje talenty. Oni nie potrzebują współczucia. Zalu nad ich globami. Krokodylich łez marszałka Komorowskiego i reszty "geniuszy".
Na zakończenie komuszku przytoczę ci słowa, które oddają sedno tego o czym mowie a zwłaszcza zwrotka zaczynająca się od:
Potrafim dziś dla potomności Ostatki swych poświęcić dni
Ja wiem ze rzucam perły przed obgnojonego wieprza, ale robię to specjalnie, żeby ci w pełni ukazać skale klęski jaka ponieśliście. 47 lat waszej władzy nad Polska obróciło się w perzynę i to bardzo cieszy! Z ta świadomością zdechniesz.
O, ile mąk, ile cierpienia,
O, ile krwi, wylanych łez,
Pomimo to nie ma zwątpienia,
Dodawał sił wędrówki kres.
Krzyczeli, żeśmy stumanieni,
Nie wierząc nam, że chcieć - to móc!
Laliśmy krew osamotnieni,
A z nami był nasz drogi Wódz!
Inaczej się dziś zapatrują
I trafić chcą do naszych dusz,
I mówią, że nas już szanują,
Lecz właśnie czas odwetu już!
Nie chcemy dziś od was uznania,
Ni waszych mów ni waszych łez,
Już skończył się czas kołatania
Do waszych serc, do waszych kies!
Dziś nadszedł czas pokwitowania
Za mękę serc i katusz dni.
Nie chciejcie więc politowania,
Zasadą jest: za krew chciej krwi.
Umieliśmy w ogień zapału
Młodzieńczych wiar rozniecić skry,
Nieść życie swe dla ideału
I swoją krew i marzeń sny.
Potrafim dziś dla potomności
Ostatki swych poświęcić dni,
Wśród fałszów siać siew szlachetności,
Miazgą swych ciał żarem swej krwi.