Bardzo poruszająca historia…
Wspinanie przyciąga freaków, ludzi nieprzystosowanych, zaburzonych, rożnej maści desperatów itd. (żeby nie było wątpliwości, nie uważam tego za wadę).
Mogą tu zarówno znaleźć azyl i przestrzeń, w której ich odmienność będzie mniej widoczna lub wręcz okaże się zaletą (np. obsesyjna koncentracja na celu, odporność na stres i nieodczuwanie emocji), jak i trafić na pole do realizacji toksycznych czy chorych skłonności.
Jak pokazuje artykuł, trudniej te ostatnie dostrzec, nazwać i wytknąć w środowisku, które wywodzi się z kontrkultury i opozycji wobec systemu. Większa jest tu tolerancja dla naruszania społecznie przyjętych norm i duża wstrzemięźliwość albo wręcz lekceważenie wobec tych, którzy tych norm strzegą, w tym różnej maści funkcjonariuszy.
Dodatkowo skłonność do nadawania osiągnięciom wspinaczkowym rangi głównego kryterium oceny człowieka sprawia, że „wielkim” nie tylko więcej się wybacza, ale i pragnie ich usilnie utrzymać na panteonie, żeby móc grzać się w ich świetle.
Przy zachowaniu wszystkich proporcji można by znaleźć kilka przykładów na działanie tego samego mechanizmu na naszym podwórku, gdy chodziło o kradzieże, oszustwa, czy, niedawno, doping.
W komentarzach na instagramie Outside Magazine często pojawia się sformułowanie „biały mężczyzna”, co odsyła nas wprost do dziedzictwa myśli jednego z największych luminarzy polskiego wspinania. Być może dla głównego bohatera tej historii - jak dla Szalonego - wspinanie było „jak dobra wojna”, a spełnienie, dawać mu miało dosiadanie koni i kobiet-wrogów, tyle że nie w przenośni. Miejmy nadzieję, że spędzi długi czas w więzieniu i/lub psychiatryku.