Na Almendudlerze na pewno jest masa trudnego lodu i te wiszące wszędzie nad głową sople. Drajtoolowy wyciąg jest ciągowy i dobrze ubezpieczony nitami. Portal jest krótki ale treściwy, bez 4/9 tak jak robił Krzysiek. Dzwon ma asekurację z haków, jest dość krucho. Nit na końcu tak naprawdę to nic nie daje, wspinając się klasycznie ciężko się w niego wpiąć a ciut wyżej można włożyć pancercama. Wyjście w lód też jest emocjonujące. Ja w ogóle, na drugiego to wbiłem się w ten wiszący sopel i po nim było łatwiej, ale na pierwszego to raczej byłoby szaleństwo. Końcowy wyciąg lodowy na ścieku jest też nieprzyjemny, bo wszystko się szypie na wiszące stanowisko i nie ma jak uciec. Jakby coś większego się urwało to też może być słabo. Krzysiek poprowadzi to super, jak kotek i w sumie to tylko raz Tom oberwał w ramię a i tak syknął z bólu. Poza tym Sanktuarka pluje. Na Krzyśka poleciała spora lawinka, na szczęście schował się pod Portal. Wieczorem przed wyjściem, była jedynka a w nocy dopadało może 4-5 cm świeżego śniegu a w Sanktuarium kopaliśmy się miejscami po pas. Jest też takie miejsce, ok 150 m od krawędzi, że lepiej przejść z lewej do prawej ale trzeba przeciąć wtedy centrum nawianego i to jest bardzo nieprzyjemne.
Zresztą wszyscy, którzy przechodzą Sanktuarkę, zazwyczaj nocą mówią, że jest to mocne przeżycie. My na szczęście na szczyt dotarliśmy za dnia i to był duży plus, bo idealnie mogliśmy wykorzystać łatwe mikstowe skałki do asekuracji. Na Superścieku równie ważne wydają się być warunki śnieżne w Sanktuarium. O ile te kominy dawniej haczono to wówczas miałeś dużo przelotów a teraz jakby coś zeszło w trakcie wspinania po tym lodzie to nie chciałbym tam być bo wątpię czy te śruby by to wytrzymały.
Powiem krótko, Superściek też jest zacną próbą. Tom też to raczej potwierdzał, szczególnie, że przyjechał prosto z Alberty. Tyle, że on nad Czarnym Stawem, wyglądał jakby mógł iść tam drugi raz bez odpoczynku ;)
