> Ceną, jaką trzeba zapłacić za popularyzację
> struktur, będzie jednak rozjazd pomiędzy
> umiejętnościami potrzebnymi do wygrywania
> zawodów a tym, co jest potrzebne do wspinania w
> skałach, zwłaszcza w wapieniu.
Ja bym nawet powiedział, że nie będzie, a już od kilku lat jest, vide to co mówił w jednym wywiadów Daniel Woods. Głównym problemem jest właśnie to o czym piszesz, pewien dysonans między umiejętnościami 'normalnego' wspinania, a takiego na zawodach. Dlatego wielu zawodników ma takie fale, jeden sezon startują, kolejny odpuszczają, żeby się nie zamulic(np. Ondra, Woods). Poza tym żeby się w pełni wdrożyć w taki styl to wypadało by startować jak najwięcej, a jak wiadomo wiąże się to z niemałymi kosztami.
Ja osobiście mam mieszane uczucia. Z jednej strony czasem brak klasycznych przystawek po normalnych chwytach, chociaż często by było tak jak piszesz, że w zasadzie nie wiadomo co to na tej ścianie i czy to dobre czy nie. Z drugiej baldy po strukturach często pokazują braki u wspinaczy w technice. Najlepszym przykładem są często walki Alex Puccio z technicznymi, bądź skrajnie dynamicznymi baldami, której nie jest w stanie skompenswoać brutalną kampusową siłą, a które Akiyo Noguchi często przebiega. Jedyne co mi się nie podoba to te dobiegane starty, ponieważ często jest tak, że ilość prób widać, że nie koreluje z umiejętnościami i nie ma tutaj reguły. Widziałem takie baldy w minionym sezonie, ze najlepsi palili po 5-10 prób, a najsłabszy zrobił w 1-2, bo akurat trafił w dobre miejsce i go nie wywiozło. Trudność tak, technika tak, dynamika również, ale nie w wersji loteryjnej.
Pozdrawiam
