jodlosz Napisał(a):
-------------------------------------------------------
> O ile pamiętam to proj. nr 4 poprowadzony został
> przez Macka Smołę jako Weld 6.1+. Droga nr 6
> oczywiście bez kominów;) Bąkojad - wycena
> dyskusyjna - 1 parametryczny ruch - dla Dużego
> 6.2, dla mnie 6.3;) na pewno nie 6.4. Rysa nr 8
> (Pokusa) poprowadzona przez Jaśka Kuczerę w
> stylu RP-z, asekuracja dobra, zakładanie
> przelotów wymaga sporego zapasu.
Witam, drobne doprecyzowanie w odniesieniu to numeracji z linku: [
www.wspinanie.pl]
droga
nr 1.
Jumanji - stara ale jara bardzo fajna linia dla wstępniaków i dzieciaków -dzięki Michał za ubezpieczenie, dawniej prowadziło się ją na własnej podczas kursów różnego autoramentu
nr 2.
"lita Płyta" .. nooo lita to ona nie jest ani nigdy nie była, raczej mocno serkowata typu "Rokpol"przed laty mniej więcej pośrodku była dość głęboka i wygodna dziurka, trudności przed cementowaniem VI+ środkiem.
-aktualnie i dość niechlubnie IMHO:
Lita Płyta, prawą stroną spita (który był pośrodku płytki) Krzysiek Szlęzak (niejaki Śledziu) latem 1980 z g.as, VI+, Darek Mizera, lipiec sierpień 2000, po zacementowaniu dziurek VI.3 , na ściance opisane trudności i niby nazwa; VI.5, jednak od czasu powstania tej hybrydy nikt nie potwierdził owych trudności ze względu na to że nie bardzo wiadomo gdzie rzeczone się znajdują i co poeta miał na myśli? Już lekkie odchylenie w prawo od linii "pierwszego cementozdobywcy' daje trudności w granicach ~VI.2 Zasadniczo to bulder taki trochę jest, tylko nie ma gdzie lądować jakby co za bardzo, bowiem podłoże jest dość ryzykowne.
nr 4.
"Filarek Almaturu" (sic!) jak już tu padło nieśmiało wcześniej. Historycznie: Z g.as. Jacek Maj, latem 1980, z dolna as. Mirek Libera (trad!), czerwiec 1981, trudności VI.1 (dawniej 5.6 w skali zawierciańskiej/podlesickiej), miałem przyjemność uczestniczyć w obu przejściach i tego samego dnia, jednak koledzy byli wcześniejsi o kilkanaście minut :), obecnie start drogi jest nieco trudniejszy niż dawniej ze względu na lekkie obniżenie podłoża powstałe w wyniku późniejszego wykopu/stanowiska archeologicznego (znaleziono trochę skorup i groty strzał - folder wydano pod koniec lat 90tych)
nr 6.
No commentario – gdzie wola tam droga,”kominek kursowy” to droga o największej ilości przejść w rejonie. Pewnie można tam poprowadzić VI.91… tylko po co?
nr 5.
"Prostowanie Almaturu" ..z g.as Krzysiek Koza wczesnym latem 1981, z dolną Mirek Libera jesienią 1981 (1 kostka zainstalowana wcześniej), trudności VI.2+ (dawniej 5.8 w skali jak wyżej z tym, że tak zwana górna granica w istocie dwa przechwyty, ale łatwe nigdy nie były).
Nazwa \bąkojad - bonkojeb/ jest absolutnie późniejsza i wtórna, pochodzi najprawdopodobniej z okresu skałkowego współzawodnictwa w eksploracji dróg ogłoszonego przez komisję skałkową, jurorowaną przez Jacka Trzemżalskiego. Z okresu tego pochodzi jak dobrze pamiętam wykluczenie kol. Mariusza Bąka ze współzawodnictwa za nie profesjonalny i osobliwy nazwijmy to PR (personal public relations).
nr 8.
„Maturalna Ryska” VI.2+ (dawniej 5.8), Włodek Porębski, maj 1978, droga dość wymagająca, nie każdemu leży, bardzo wymagająca w prowadzeniu jeśli idzie o zakładaną asekurację, trzyma klasę od lat. Wcześniej Włodek miał mocno zawansowane próby solowe w tej rysie. Droga bardzo rzadko powtarzana i chyba nadal najtrudniejsza emocjonalnie na Pd.ścianie Birowa. Szczegółów pierwszego przejścia z dolną as., nie
znam, być może również Włodek lub Marek Płonka, jednak droga na pewno miała przejście
na własnej na przełomie lat 70/80tych. Pokusa… hmm.. faktycznie kusi pięknem i domniemaną vulgar display of must power, a pająki ? Pająki czują się w niej świetnie.
Nr 8-9A
„Wilcze Echa” VI.2+ , coś pomiędzy drogami 8-9, droga startuje z Mózbojebem i po ok.~3m biegnie lekkim odchyleniem w stronę Maturalnej Ryski z którą łączy się na wysokości dużej nyży, kulminując i obchodząc w prawo okapik tak jak droga nr 8.
Zaawansowane próby:1989 Darek Porada i Darek Piętak, 1991 – Towarzystwo Rozrywkowo Eksploracyjne „Grupa Rabatka”
(Janusz Gniadek, Dariusz Porada, Dariusz Piętak, Jerzy Niessler) – nie jak podaje przewodnik p.Kiełkowskich po Rzędkach – G.Rabatka. Z g. as D.Piętak latem 1992. Brak przejścia z dolną as. Niestety w czasie mojego przejścia z Tomaszem Pierzchałą nastąpił obryw sporej wanty na wysokości
trawersowej, wraz z drugim przelotem (na fotografii widać taki całkiem spory łuczek po obrywie). Dawniej, przed obrywem był tam bardzo wygodny chwyt i stopień. Minitopografia ścianki zmieniła się zatem, zapewne też trudności jednak problem pozostał otwarty do poprowadzenia.
Nr 12
„Bivak”
No wiem nie ma takiej w Michałowym topo, ale jej fragment widać na fotografii nr 7, górny lewy róg, nieco w lewo od ryski w okapiku – wyjście z jaskini przez okapek i wprost do góry VI, chyba plus.
No to sobie popisałem,
Pozdrawiam
-
