cóż, zrobiłam jedną prelekcję w gronie znajomych, która i tak nie wyszła, bo rzutnik nie działał. Mam z tym związane zle wspomnienia. Nie lubię być małpą opowiadającą zabawne historyjki spragnionej wrażeń publiczności. Generalnie więc nie zdradzilam nieznajomym tak naprawdę co tam przeżyłam. Zamieszczanie osobistych przeżyć na forum tez nie jest ciekawym rozwiązaniem (dlatego usunęłam z sieci), bo to jednak jest osobiste, a nie osobiście pisać nie umiem, bo suche relacje są nudne i nic mi nie dają.
Nie uważam żeby wejście na chana to był jakiś tam zajebisty wyczyn i że jest się po tym zajebistym alpinistą. Bardziej dumna jestem ze wspinania w dolomitach z manu, bo tam naprawdę trzeba bylo mieć odwagę.Na Chanie, cóż, wiszą poręczówki od samego dołu aż do szczytu, dla nikogo nie jest to tajemnicą. Warto pojechać, jeśli chce się zobaczyć zajebiste widoki, poczuć egzotykę, pobyć na wysokości, pobiegać po grani z wiatrem we włosach nie mytych przez dwa tygodnie;) Ale generalnie to nie ma się czym chwalić. tam trzeba w zasadzie miec tylko szczęście, parę i byc odpornym na ból głowy i odmrożenia. Bac się nie ma czego. każda zdrowa bojąca się różnych rzeczy dziewczyna sobie poradzi. Dlatego nie rozumiem fety jaką robią z tego wejścia westmani, strony, sponsorzy, aura zwycięstwa. Jakby to było nie wiem co.
Osobiście jednak bardziej podziwiam nie tych szczytujących, a tych wchodzących nieoporęczowaną drogą i wycofujących się 30m pod szczytem.