Redakcja kwartalnika Tatry
Czytając artykuł o Zmarłej natknąłem się na dość istotny błąd. Autor artykuły przytaczając przejścia Stanisława Motyki, pisze iż zdobył on płd ścianę Kołowego Szczytu. Motyka nie zrobił żadnej drogi na płd Kołowego, natomiast wytyczył drogę na płd Małego Kołowego, o trudnościach VI-, uchodzącą przez długi czas za jedną z najtrudniejszych w Tatrach. Oba te szczyty, leżące co prawda w tej samej dolinie, umiejscowione są w dwóch oddzielnych graniach a do tego znacznie dalej od siebie, jak np. analogiczne do nich : Ostry i Mały Ostry.
W tym samym artykule należałoby zwrócić uwagę na kilka niedokładności, które powielane mogą prowadzić do przekłamań. Autor posiłkując się zapewne encyklopedią Paryskiego, pisze o Motyce: „Południową ścianę Zamarłej przeszedł ponad trzydziestokrotnie, także samotnie, wschodnią Kościelca – dwukrotnie więcej razy”. Tymczasem Paryski wspomina: „ową ścianę Zamarłej blisko 30 razy, wsch. ścianę Kościelca jakieś 60 razy”. Myślę że dokładność w tym miejscu jest dość istotna, bowiem blisko, wskazuje raczej na mniejszą ilość przejść, i jest tak odległe od ponad, jak Lodowy od Małego Lodowego.
Ten sam autor pisząc o przejściach sezonu 09/10 podaje, że depresja Sawickiego leży w płn - zach ścianie Kaczego Mnicha. W rzeczywistości depresja ta spada z Zasłonistej Ławki i oddziela Zasłonistą Turnię od Kaczego Mnicha. Czyni to zasadniczą różnicę topograficzną, bowiem patrząc jedynie na zdjęcie tych dwóch turni, łatwo zauważyć, iż bez owej depresji oddzielenie tych szczytów od siebie byłoby niemożliwe, a Kaczy Mnich de facto by nie istniał.
Także w jednym z poprzednich numerów Tatr, wspomniany autor artykułów podsumowujących przejścia w Tatrach, podaje moje wejście ze Śnieżnej Doliny na Wyżnią Lodąwą Przełęcz, na której nigdy nie byłem. Owszem wchodziłem na Śnieżny Zwornik ze Snieżnej, ale to oczywiście nie jest to samo.
Prosiłbym Kubę Radziejowskiego o większą rzetelność, a redakcję o dokładniejsze korekty. „Tatry” są dla mnie jedynym czasopismem, dzięki któremu mogę uzupełniać swoją wiedzę o Tatrach. Życzyłbym sobie i innym by poziom tego pisma nie spadał, a wciąż się podnosił.
Z poważaniem:
Adam Śmiałkowski