1 listopada br. minęła 60. rocznica przyjęcia przez władze Nowej Zelandii 733 polskich dzieci - sierot i półsierot, ofiar deportacji sowieckich w głąb Rosji z lat 1940-1941. Wraz z dziećmi schronienie na gościnnej wyspie znalazło 100 przybyłych z nimi opiekunów. Uchwała upamiętniająca to wydarzenie została przyjęta przez sejmowe komisje, a wkrótce zajmie się nią Izba na posiedzeniu plenarnym. Izba Reprezentantów Nowej Zelandii również uczciła tę rocznicę uchwałą.
"W rocznicę tego wydarzenia Sejm RP składa hołd uczestnikom tych historycznych wydarzeń. Wyrażamy uznanie i szacunek obywatelom Nowej Zelandii oraz tym żołnierzom i oficerom armii sojuszniczych, dzięki którym niewinne ofiary zbrodni i okrucieństw znalazły schronienie i drugą ojczyznę w gościnnej ziemi Nowej Zelandii" - czytamy w tekście przyjętym jednogłośnie przez Komisję Łączności z Polakami za Granicą oraz Komisję Spraw Zagranicznych.
Decyzję o przyjęciu tak dużej grupy uchodźców podjął labourzystowski rząd Petera Frasera tuż przed Świętami Bożego Narodzenia, 23 grudnia 1943 r., w wyniku starań podjętych przez ówczesnego konsula generalnego RP dr. Kazimierza Wodzickiego i jego małżonkę. Cała grupa przebyła drogę z syberyjskich łagrów, poprzez Persję, do portu w Wellington w Nowej Zelandii, skąd skierowana została do miejscowości Pahiatua. Społeczeństwo nowozelandzkie przyjęło małych uchodźców bardzo przychylnie, a rząd otoczył ich opieką i umożliwił naukę aż do ukończenia studiów uniwersyteckich włącznie. Większość z nich pozostała na wyspie.
- Wczorajsi uchodźcy stali się dzisiejszymi Nowozelandczykami, zachowując jednocześnie silne poczucie dumy ze swej kultury i pochodzenia - powiedział minister spraw zagranicznych Nowej Zelandii Phil Goff podczas debaty w tamtejszym parlamencie nad uchwałą upamiętniającą to wydarzenie. W debacie przeprowadzonej 10 listopada br. podkreślono wielki wkład Polaków w życie Nowej Zelandii oraz wyrażono uznanie dla ówczesnego rządu, który - kierowany współczuciem - podjął tak mądrą decyzję. Uchwałę poparły wszystkie partie, a przewodniczący Izby Reprezentantów Jonathan Hunt, którego ojciec był urzędnikiem regionalnym ds. "Dzieci Pahiatua", ze wzruszeniem przytoczył wspomnienie o polskich dzieciach, które przychodziły do jego rodzinnego domu, otrzymując tam pierwszy w nowej ojczyźnie posiłek.
Małgorzata Goss