Myślę że droga na pewno nie powinna być obita tak, że po locie spadasz na ziemię - tzn. "ubijasz się" i tyczy się to każdego miejsca na drodze. Z drugiej strony jednak droga nie powinna stać się spitostradą (ring co 1,5m, bo takie wspinanie jest przepinaniem wędki... i jest marnotrawieniem żelastwa i niszczeniem skały bez potrzeby). Tyczy się to oczywiście dróg skałkowych, jednowyciągowych.
Problemem jest też jak wysoko powinna być pierwsza wpinka, ale to można zrelatywizować do konkretnej drogi (jak droga ma 10 pierwszych metórw II-owych i litych, to nie uważam za strosowne umiejscawianie przelotu na 2. metrze itd., a raczej na np. 7.; tu jednak inwencją powinien wykazać się autor drogi i ekiper; gdyby to był 2. wyciąg, to w ogóle bym tam nic nie instalował). Kontuzjogenne miejsca - np. pułka - powinny być premiowane lepszą protekcją, żeby uniknąć bardzo przykrych konsekwencji.
Myślę że w obijaniu po prostu trzeba zachować zdrowy rozsądek i wykluczyć skrajności, jakkolwiek nie można wymagać od autora drogi, że obije drogę tak jak my mu to narzucimy (ostatnio w dziale news była informacja o przejściu jakiejś bardzo trudnej drogi, przy wykorzystaniu ledwie kilkunastu spitów na kilku wyciągach - skoro autorzy tak chcieli to ich wola...).
Co do minimalizacji ryzyka, to nawet nie wiem jak się do tego zabrać, bo sensowne rozwiązanie jest moim zdaniem jedno: usuwamy wszystkie stałe punkty i każdy chodzi na własnej protekcji - twoje umiejętności, twój sprzęt i rzeźba skały gwarantują ci bezpieczeństwo albo nie i do nikogo nie możesz mieć pretensji. A jak ci się nie podoba to idź na sztuczną ściankę.
Reasumując: myślę że warto się skupić na jakości asekuracji, a nie odległości między punktami. Są pewnie tacy dla których 1m między przelotami to dużo za dużo. Inni powiedzą dokładnie coś przeciwnego.
Wiadomość zmieniona (16-11-04 23:04)