Re: Bariera ludzka miedzy wspinaczka sportowa a wysokogorska.

Kolego Jędrzeju, sprawa jest prosta.
Mimo pozornych analogii istnieje prawdziwa ściana pomiędzy wspinaczką skałkową a wysokogórską. Dlaczego? Międzi innymi chodzi o pewien komfort uprawiania każdego z tych sportów.
Wspinaczka skałkowa to balet na skale przy minimalnym ryzyku. Kwintesencja radości ze wspinaczki i słońca. Tu nic Ci nie spadnie na głowę. W skały idziesz po śniadaniu (tak gdzieś ok. 10.) Wkoło wielu kumpli, jakieś panienki, turyści z paszczą rozdziawioną obserwują zmagania "herosów". Gdy spadną pierwsze krople deszczu, zwijasz majdan i idziesz na piwo, do którego dzieli Cię zazwyczaj max. kwadransik spacerkiem.
Sytuacja ta nie umniejsza rzecz jasna, częstokroć skrajnych trudności wspinaczkowych przez Ciebie pokonanych, ale mniej więcej ta bajka tak wygląda.
W górach wysokich natomiast, sama wspinaczka poprzedzona jest pasmem wiekszych lub mniejszych wyrzeczeń. Najlepiej wstać o szarym świcie, gdyż od planowanej drogi wspinaczkowej dzieli Cię czasem 1-2 godziny podejścia. Wszystko czego potrzebujesz musisz niestety dźwigać na własnym grzbiecie. Pięć razy się zastanowisz czy ilość szpeju nie jest za duża czy za mała. Tu niczego nie podwieziesz autem pod skały. Jak czegoś zapomniałeś albo nie przewidziałeś, że może Ci być potrzebne -masz przewalone. Nie zmieścisz się w logicznym czasie powrotu - walisz kibel, (kibel to taka sympatyczna forma spędzania nocy w górach, siadasz, a raczej przykucasz, na jakiejś półce, na zwiniętej linie i próbujesz przekonać siebie i partnera, że mimo zacinającego deszczu - jest to Hilton. I tak czekacie do rana). Nie wziąłeś nic do picia - liżesz wilgoć ze ściany. Tu nie ma ściemy. Wady ludzkie się wyostrzają. Ludzie z natury kłótliwi lub niezdecydowani, stają się zmorą każdej górskiej wspinaczki. Jeśli lekkomyslnie wybrałeś takiego partnera - masz pecha. Do tego dochodzi zmęczenie, brak snu, czasem zwykły, ludzki strach. I gdy doszedłeś do wniosku, że przestało Ci się podobać, wycof nie ogranicza się do prostego ściągnięcia liny z ringa i położenia się pod skałką w trawie.
I jeszcze jedno: w górach, nikt bezpośrednio nie ogląda Twoich wyczynów. Walczysz z górą w samotności, a liczyć możesz tylko na partnera. O swej walce możesz co najwyżej poopowiadać w schronisku, ale komu? Jeśli jesteś początkujący, to starych taterników Twoje wrażenia nie interesują (oni nie takie mają już za sobą), a turyści - nie zrozumieją.
I stąd ta przepaść.
Ale myślę też Kolego, że Twój problem zaczyna się wcześniej. Oczekujesz, że z tego tytułu, że się wspinasz, należy Ci się szacunek. To nie tak. Wspinamy się, bo sprawia nam to frajdę. A nie wyłącznie dlatego, żeby dziewczyny były łatwiejsze. Choć gdy się to zdarza, bywa przyjemnie.