[
niezalezna.pl]
Nie pytaj mnie o Trzeciego Maja
(foto. GP)Konstytucja nie łączyła Polaków 3 maja 1791 r. Patriotyczne elity przeforsowały ją przy użyciu podstępu, z ulicznym poparciem warszawskiego ludu, wbrew zdrajcom siedzącym w kieszeni obcych ambasad. Patrioci uznali, że zgoda nie buduje, jeśli jest przyzwoleniem na stopniowe likwidowanie resztek niepodległości własnego państwa.
Czym był 3 maja dla Polaków przedkomunistycznych? Ryszard Kiersnowski, pisarz, poeta, satyryk i dziennikarz piłsudczykowskiej „Gazety Polskiej”, w swojej książce „Reportaż spod ciemnej gwiazdy” wspominał, jak w 1941 r., uciekając z Sowietów, dotarł, dzięki sfałszowanej wizie, do Japonii.
Czekał tam na wyjazd do polskiego wojska. „Ohajo” - tym japońskim „dzień dobry” powitała go poznana w Jokohamie piękna japońska dziewczyna Yoshiko, z którą zawarł znajomość. Przyszedł maj i patrząc na wiśnie kwitnące na zboczach gór, Kiersnowski napisał wiersz „Nie pytaj”:
Nie pytaj mnie Yoshiko-San
Czemu nie mówię ci „Ohajo!”,
Czemu chcę dzisiaj zostać sam,
Czemu mi smutno w twoim kraju. (...)
Nic wytłumaczyć ci nie umiem,
Maleńka słodka Butterfly
- Ty przecież tego nie zrozumiesz,
Że dzisiaj u nas... Trzeci Maj.
Japonka nie mogła zrozumieć tego, co każdy Polak w swoim sercu i rozumie pojmował doskonale. I przez co przejechał pół świata na fałszywych papierach, by trafić do polskiego wojska.
Patrioci kontra targowica
Zbliża się długi majowy weekend 2012 r., kończy się sesja parlamentu. Posłowie PO pospiesznie uciekają z Sejmu, by ruszyć na plażowanie do Egiptu. W tym czasie posłom PiS-u udaje się potajemnie wznowić obrady. Na galerie wdziera się tłum z Krakowskiego Przedmieścia z biało-czerwonymi flagami... Tak wyglądałoby uchwalenie Konstytucji 3 maja przeniesione w dzisiejsze czasy.
Podczas nadchodzących majowych świąt politycy rządzącej PO wypowiedzą potok słów o narodowej zgodzie. Dziedzictwo tamtej konstytucji jest odwrotnością tego przekazu. 3 maja to symbol tego, że polscy patrioci potrafili zdobyć się na odzyskanie swojego państwa. Przeciwstawić się egoistycznym interesom garstki najbogatszych służących obcym ambasadom.
Tłumy na Krakowskim Przedmieściu, pl. Zamkowym i - jak na obrazie Matejki - na Świętojańskiej - tak wyglądał poranek 3 maja 1791 r. „Kołłątaj (...) pobudził mieszczan warszawskich, że tłumnie zgromadzili się koło Zamku Królewskiego i wszystkie przystępy do niego zajęli” - pisał Julian Ursyn Niemcewicz.
Lud stanął przeciwko uprzywilejowanym. Konstytucja wprowadziła polityczne zrównanie szlachty i mieszczan, wzięła pod ochronę państwa chłopów. Zniosła instytucje pozwalające garstce najbogatszych na usługach obcych uniemożliwiać budowę silnego państwa, jak liberum veto.
Na reakcję zdrajców nie trzeba było długo czekać. Niemal dokładnie rok później zawiązała się konfederacja targowicka. Oficjalnie w niewielkim kresowym miasteczku. W rzeczywistości w Petersburgu. Tekst aktu konfederacji, pełen odwołań do polskiego patriotyzmu i wolności, zredagował osobiście rosyjski generał. Zgodnie z nim Konstytucja 3 maja była puczem, „przywłaszczeniem” władzy, „zmieceniem” wolności i wplątaniem w „wojnę szkodliwą przeciwko Rosji, sąsiadce naszej najlepszej”.
Dalszą historię - insurekcję kościuszkowską, III rozbiór i 123 lata niewoli wszyscy znamy. Dla Polaków żyjących w niewoli konstytucja stała się „ostatnią wolą i testamentem gasnącej Ojczyzny”. Dlatego święto to zakazane było przez zaborców, hitlerowców oraz komunistów.
Jak siepacze Jaruzelskiego zabijali za 3 maja
19-letnia dziewczyna Jolanta Lenartowicz, 30-letni robotnik Marek Kuchta, 56-letni ślusarz Mieczysław Radomski - co ich łączy? Wyszli na ulicę świętować 3 maja w PRL-u i nigdy nie wrócili do domów. Za nielegalne przypominanie o zniesionym w PRL-u święcie Konstytucji 3 maja w 1982 i 1983 r. zatłukła ich milicja na usługach Wojciecha Jaruzelskiego. Za to samo zginęli jeszcze: kolejny ślusarz - Władysław Durda i 32-letni Adam Szulecki.
Początkiem nienawiści władz PRL-u do tego święta były stłumione manifestacje z 3 maja 1946 r. W Krakowie mieszkańcy zaczęli w tym dniu spontanicznie formować pochody idące na mszę do bazyliki Mariackiej. Największy utworzyli studenci Akademii Górniczo-Hutniczej. Po mszy manifestantów rozpędzało UB, z gmachu PPR-u padły strzały. UB wtargnęła do akademików, w tym i kolejnych dniach aresztowano około tysiąca osób.
Odtąd 3 maja był w PRL-u zwalczany, a oficjalnie święto to zniesiono w 1951 r. Pierwsze skromne uroczystości państwowe z okazji 3 maja miały się pojawić dopiero 30 lat później, w 1981 r. W stanie wojennym zaś solidarnościowe manifestacje z 3 maja kończyły się wspomnianymi krwawymi pacyfikacjami. A Jan Pietrzak w piosence „Taki kraj” śpiewał:
Nadziei uczą
Ci, co na stos
Umieli rzucić
Swój życia los!
Za ojców groby,
Za Trzeci Maj...
Jest takie miejsce,
Taki kraj.
Musimy umieć strzelać
Co 3 maja mówi Polakom w roku 2012, gdy w czasie manifestacji w sprawie Smoleńska czy wolności mediów na ulice wraca narodowa symbolika? Żyjemy w epoce, w której walka o niepodległość toczy się na polach odmiennych od tej toczonej za czasów Hugo Kołłątaja. Poprzez budowę niezależnych mediów i na blogach. A w sferze duchowej poprzez odbudowę historycznej polskiej tożsamości.
Niezmiennie jednak od czasów Kościuszki i Piłsudskiego wśród czynników, bez których trudno wyobrazić sobie odbudowę niepodległej Polski, jest siła fizyczna. Artykuł XI Konstytucji 3 maja głosił: „Naród winien jest sobie samemu obronę od napaści i dla przestrzegania całości swojej”.
Po 1989 r. oligarchia kontrolowała nie tylko resorty siłowe, ale i armię esbeckich firm ochroniarskich, które zagospodarowywały młodych, silnych ludzi. Gdy w ostatnich latach w patriotycznych marszach zaczęli brać udział kibice, okazało się, że strona postkomunistyczna traci monopol na siłę fizyczną.
Oglądam kronikę z parady wojskowej 3 maja 1939 r. Lektor mówi: „Święto narodowe 3 maja stało się manifestacją serdecznych uczuć dla armii”. „Serdeczne uczucia dla armii” - to brzmi dziś jak słowa z innej epoki. Służba w niej była dla młodych ludzi w II RP dumą.
PO zlikwidowała zasadniczą służbę wojskową. Myślę, że za komunistycznymi trepami, falą i gnębieniem kotów nie ma co płakać. Ale dbanie o polską armię zawodową w niespokojnym czasie powinno być troską patriotycznego rządu. Weterani misji w Iraku czy Afganistanie, którzy mieli okazję powąchać prochu, powinni stać się jej nową elitą. Kiedy w telewizji „GP” oglądałem wywiad z żołnierzami, którzy skarżyli się, że po powrocie z misji nie ma dla nich miejsca w wojsku, otwierał mi się nóż w kieszeni.
Jednak sama armia zawodowa nie wystarczy. „Szwajcaria nie ma armii, Szwajcaria jest armią” - brzmi przysłowie tego kraju. Kraj ten nie toczył wojen od 500 lat. Bo oprócz armii zawodowej ma skuteczny system obrony cywilnej. Każdy Szwajcar przechodzi kilkumiesięczne szkolenie wojskowe, w czasie którego może sypiać we własnym domu. Ale potem do 50. roku życia ma obowiązek systematycznego ćwiczenia się w strzelaniu. Karabin ma w domu jako przedmiot równie oczywisty, jak telefon czy parasol. Udział w corocznych ćwiczeniach jest z dumą kultywowaną tradycją. Taka armia nikogo nie podbije. Ale skutecznie zniechęca potencjalnych agresorów, bo wojna ze Szwajcarami byłaby niesłychanie uciążliwa i kosztowna. Nawet Hitler nie odważył się zaatakować Szwajcarii.
Polska niepodległość wymaga dziś śmiałej wizji. Myślę, wbrew wszelkim modom, że jej częścią powinno być to, by Polacy umieli strzelać.