Re: Kamy w wapieniu - kilka słów wyjaśnienia

Starosta:

> A gdzie w tym trefnym skądinąd porównaniu
> odpowiednik wyprzedzanego przez osobę jadącą na
> czołówkę?

Porównanie nie jest trefne, ale dowód wymaga dłuższej opowieści.

W latach 1993 i 1994 studiowałem w Szwecji. Poznałem na miejscowej ściance nastolatka (z pochodzenia polskiego emigranta), który był bardzo utalentowany na panelu, a nigdy nie wspinał się w naturalnej skale.

Na jego usilne błagania zabrałem go na jeden weekend w skały. Miałem pewne wątpliwości, bo najbliższy rejon był tradowy (dróg w pełni obitych było mniej niż 10 na 700 wytyczonych dróg), ze skomplikowanymi zejściami terenem wspinaczkowym, zjazdami itp., ale gość wygladał na kumatego, więc zaryzykowałem.

Pierwszego dnia gość poprowadził kilka miejscowych topowych dróg w pełni obitych, a na tych drogach gdzie trzeba było dokładać własną asekurację zrobiłem to za niego. Zjechał pierwszy raz w życiu w przyrządzie, spaliśmy w jaskini przy ognisku (też pierwszy taki nocleg w jego życiu) - słowem pełnia szczęścia.

Drugiego dnia wpuściłem go na kilka dróg z pancerną asekuracją na własnej i idąc na drugiego przekonałem się, że gość szybko łapie o co chodzi w asekuracji z kostek. Gość też całkiem sprawnie budował pierwsze w życiu stanowiska.

Wspinaliśmy się w najbardziej popularnym sektorze, będącym klifem spadającym z płaskowyżu, gdzie pod drogi trzeba było zejść ścieżką sporo dookoła z miejscami I. Ponieważ drogi nie miały stanowisk wspinaliśmy się zespołowo, a pod ścianę schodziliśmy wąskim kominkiem o wycenie II, co zresztą robili wszyscy miejscowi wspinacze. Okoliczny gnejs bardzo mi przypasował do żywcowania bez znajomości, więc co kilka dróg na własnej robiłem jedną albo dwie drogi na żywca.

Gdy zbliżał się termin odjazdu autobusu do "cywilizacji", dałem spakowany plecak ze szpejem mojemu partnerowi z poleceniem, żeby wyniósł go na płaskowyż, a sam ruszyłem pod ostatni tego dnia cel do przeżywcowania. Mieliśmy się spotkać na płaskowyżu. Nie przewidziałem, że gość zapragnie skrócić sobie mozolne podejście i wbije się z plecakiem w kominek zejściowy. Gdzieś na ósmym metrze się zaklinował, więc niewiele myśląc przetrawersował w kruchą ścianke na zewnątrz kominka, skąd runął wraz z dwoma głazami. Plecak wprawdzie uratował go przed urazem kręgosłupa (zerwał "tylko" przyczepy mięśni szyi), ale zaliczył jednym z głazów w twarz i musiał przejść sześć operacji plastycznych zanim znowu wyglądał znośnie.

A teraz o collateral damage. Ten sektor był, jak pisalem, najpopularniejszy w rejonie. Odbywał się tam tego dnia kurs duńskiego klubu wspinaczkowego. Jedna z dziewczyn stojąca w pobliżu kominka dostała ataku histerii, bo spojrzała ponoć w oczy mojego partnera jak pikował w dół ze ścianki. Wiem to wszytko z zeznań przed sądem, bo towarzystwo ubezpieczeniowe, które ubezpieczało matkę mojego partnera (on sam był niepełnoletni) przezornie uznało całe zdarzenie za próbę samobójczą i wszelkie roszczenia (w tym koszt akcji ratowniczej z użyciem helikoptera na 700 tysięcy koron, ale również koszt leczenia psychiatrycznego duńskiej kursantki wyceniony na 12 sesji z psychoanalitykiem po 100 dolarów każda) próbowało przerzucić na matkę. Na szczęście towarzystwo ubezpieczeniowe przegrało w sądzie - byłem jednym z dwóch kluczowych świadków.

Myślę, że opisana sytuacja jest pełni symetryczna do tej, którą zapodałeś Starosto. Nawet jadąc w skały pierwszy raz w życiu ryzykujesz, że zobaczysz zwłoki, a możesz nawet "niewinnie" (bez cienia własnej winy) przechodząc pod skałą zginąć, bo ktoś np. zrzuci ci chwyt prosto na czaszkę. Taki sam typ ryzyka podejmujesz wsiadając do samochodu.


> Biedruń, odpuść sobie. Na poziomie każdej
> etyki, lewackiej, prawicowej, arystotelejskiej,
> singerowskiej czy co tam jeszcze - BREDZISZ!!!

Nie bredzę, bo znam osobiście Uwe von Seltmanna, wnuka Lothara von Seltmanna, a on z kolei zna potomków Heinricha Himmlera, Reinharda Heydricha, Hansa Franka czy Amona Goetha.

Zresztą przeczytaj sobie "Śmierć w bunkrze" Martina Pollacka - autor jest nieślubnym synem Gerharda Basta.

m.b.