Chętnie wkleję wam trochę oleju do głowy panowie.
Jakie to są wartości? Każde państwo stara się stworzyć swoim obywatelom najlepsze z możliwych warunki, by obywatele ci byli szczęśliwi. Oczywiście różne to są państwa, jedno, socjalistyczne, będzie się starało szczęściu pomóc, inne, liberalne (ekonomicznie), będzie się starało nie przeszkadzać. Nie mniej jednak idea jest wspólne: jest nią pragnienie stworzenia warunków, na gruncie któych będzie można być szczęśliwym.
Tak więc niejako z konieczności każde państwo odwołuje się do pewnej aksjologii. Na czymś opiera swoje podwaliny, np. konstytucję. Laicyzm opiera się w próżni, nie mniej jednak przedstawia pewną ideę dobra. Tutaj dobrem samym w sobie jest wolność dla wszystkich i wszystkiego. Okazuje się, że każdy ma prawo być wolny, ale już nie... i tu się wylicza wiele rzeczy. Przykładowo - zakaz wielożeństwa, uznanie nekrofilii na zboczenie, można by tutaj mnożyć.
Błędem Selera jest to, że uważa, że laicyzm to jak gdyby start przy czystej karcie. Tymczasem od założeń nie daje się uciec. W państwie z wpisaną w ustrój religia explicite mówi się, że te założenia mają taką a taką podbudowę metafizyczną. Laicyzm suponuje sobie prawo do owej czystej karty, tymczasem tak naprawdę odwołuje się do pewnej koncepcji świata i człowieka.
Pragnę zauważyć, że laicyzm może niektórych obrażać. Radykalny muzułmanin wierzy, że nie ma rozdziału religii od państwa. Laicyzm pluje mu w twarz. To pokazuje (a jest to realne zjawisko), że w istocie szczęście nie zależy od opowiedzenia się po stronie laicyzmu czy państwa katolickiego, ale od innych rzeczy. I to tylko chciałem powiedzieć, ale michnikowszczyzna moich rozmóców w typowy sposób pluje, charcze i zaciemnia wymowę moich postów. W gruncie rzeczy Seler jesteś laickim bin Ladenem.