Cześć :)
Pisałem do wiadomości grupy PHS (zanim została przygotowana i opublikowana relacja z naszego przejścia na Grandes Jorasses), że droga Chemin des Etoiles nadal czeka na pierwsze powtórzenie. Można tu mówić jedynie o przejściu kombinacji, w znacznej części pokrywającej się z CdE. I wolałbym, żeby w artykule tak zostało to zapisane dla potomności, ponieważ ominęliśmy w dolnych partiach ściany znaczące trudności filarka, którym (najprawdopodobniej - info jest bardzo skąpe, wnioskuję to wyłącznie z trudności jakie zaraportował Lafaille) wiedzie CdE, następnie wspinaliśmy się w podobnych trudnościach, jednak inną linią i dopiero na ostrzu Monolitu - (znów prawdopodobnie) połączyliśmy się z CdE.
Apeluję też do mediów wspinaczkowych i pozostałych członków programu (zwłaszcza tych o większym doświadczeniu wspinaczkowym) o zredukowanie huraoptymizmu, większy krytycyzm w podawaniu trudności dróg i mitygowanie młodszych kolegów. Dzięki PHS widać ożywienie polskiego alpinizmu, nie możemy jednak popaść w narcyzm.
Już kiedyś napomknąłem w jednym z moich postów o nadużywaniu wycen alpejskich (TD, ED, itd.) w opisach dróg. W necie jest tego zatrzęsienie i apeluję: nie idźmy tym tropem. Na wycenę ED droga naprawdę musi sobie zasłużyć. Nie chodzi tu jedynie o trudności techniczne. To kwestia podejścia, zejścia, możliwości wycofu, niebezpieczeństw obiektywnych, stałej asekuracji i stanowisk. Dlatego drogi na Kapucynie, alpejskim "Mnichu" nawet bardzo trudne technicznie, nie zasługują niestety na ED, bo od obiadku w schronie nigdy nie dzielą nas więcej niż 4 godziny. Nawet Droga Cassina na Filarze Walkera została zdegradowana, ze względu na stałe haki i stanowiska. Droga Beyond Good and Evil na Pelerins, (pomimo swojej legendy) nie jest ED, a Rebuffat-Terray nie oglądała ED nawet przez lornetkę.
Dbajmy o rzetelne oceny naszej coraz bardziej rzetelnej roboty i nie dajmy się ponieść swojemu własnemu, koniunkturalnemu marketingowi.
Bo skończy się jak w Himalajach z tlenem na 8000 ;)
