Andrzeju. Zlituj się, proszę. Dla mnie to co robisz, częściowo we współpracy z portalem Tatromaniak, jest wyrafinowaną formą kradzieży intelektualnej. Artykuły na temat obrywu na Małym Kieżmarskim z Twoimi, do tego kompletnie chybionymi, zdjęciami, już się powoli pojawiają w przestrzeni medialnej. Pięknie się pomyliłeś, to trzeba Ci przyznać. Być może jednak zamierzony efekt PR'owy osiągnąłeś. Przekazywana w mediach kompilacja mojego materiału z Twoimi błędnymi hipotezami determinuje zakłamany obraz rzeczywistości, co zmusza mnie do napisania sprostowania. Za chwilę pewnie będziesz zgodnie ze współczesnymi standardami rozmydlać temat, więc nie zamierzam się więcej do niego odnosić. Dla mnie sprawa jest jednoznaczna.
------------------------------------------
Materiał pierwotny:
[
www.facebook.com] [Usunięty przez autora 07.11.2019] --- [
gropa.pl] [Zrzut z dnia 06.11.2019]
Materiał wtórny:
[
tatromaniak.pl] [Usunięty przez autora 07.11.2019] --- [
gropa.pl] [Zrzut z dnia 06.11.2019]
[
www.facebook.com]
------------------------------------------
Gwoli wyjaśnienia dla osób zainteresowanych. Obryw zaprezentowany przez Andrzeja jest znany od lat. Najprawdopodobniej w formie dzisiejszej powstał w latach 90 ubiegłego wieku, ale miejsce to "żyje nieustannie" już od ponad stu lat i nie ma niczego wspólnego ze współczesnym obrywem w prawej części ściany. Teraz trochę faktów wraz ze źródłami w celu uporządkowania spraw.
Orientacyjny przebieg kluczowej drogi (49):
[
www.tatry.nfo.sk]
1) 1912:
Pierwsza wzmianka o obrywie w tym rejonie pochodzi już z 1912 roku. Wówczas dokonano pierwszego przejścia górnej połaci północnej ściany Małego Kieżmarskiego Szczytu, a jego autorami byli węgierscy taternicy G. Hefty i G. Komarnicki. Polskie tłumaczenie opisu ich drogi pojawiło się nieco później w Taterniku (1913/4, str. 72). Kluczowy jest fragment dotyczący trawersu w prawo w poprzek ściany po uprzednim opuszczeniu Skrajnej Srebrnej Drabiny.
Możemy tam przeczytać:
"Żebro, wiodące w prawo, tworzy przejście, przechodzące w końcu w piarżysty zachód, którym postępujemy dopóki nie staniemy - w odległości około 10 metrów przed końcem zachodu - poniżej widniejącego w górze, wielkiego, białego urwiska ściany."
2) 1926:
Opis ten z niewielkimi zmianami kosmetycznymi został przedrukowany w przewodniku Chmielowskiego i Świerza z 1926 roku (Tom 4, str. 68).
W efekcie:
"Żebro to wiedzie w skos w prawo ku górze i tworzy następnie załupę, przekształcającą się w końcu w piarżysty zachód, którym tak długo, aż staniemy - o 10 m przed jego końcem - poniżej widniejącego w górze, wielkiego, białego urwiska ściany."
3) 1957:
Następnie warto sięgnąć po przewodnik Arno Puškáša "Vysoke Tatry. Horolezecký sprievodca". Mam na myśli tom 1 wydany w 1957 roku, gdzie obryw zobaczymy na zdjęciu M_IV18 (górna część północnej ściany), a w opisie znajdziemy go przy drodze 111 F18 (str. 182).
Tym razem możemy przeczytać:
"Desat' metrov pred jeho koncom je rozľahlá sutinova plosina pod 40 metrov vysokou bielou stenou."
4) 1979:
Teraz popatrzmy na dobrze nam znany przewodnik Witolda Henryka Paryskiego "Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki". Mam na myśli tom 22 wydany w 1979 roku, gdzie z premedytacją został on przez autora oznaczony na rysunku 664, a w opisie przeczytamy o nim przy drodze WHP3417 (str. 213).
Cytując:
"...piarżysty zachód, który doprowadza nas - 10 m przed swym końcem - na wygodną, piarżystą płaśń, położoną poniżej widocznego w górze, wielkiego, białego urwiska."
5) 2002:
Osobiście najstarsze jego ujęcie posiadam właśnie z tego roku. Wygląda identycznie jak dziś.
6) 2006:
Sięgnijmy teraz po monografię północnej ściany z 2006 roku autorstwa Pavola Jackoviča. Strony są tam nieponumerowane, ale na ujęciu górnej połaci ściany omawiany obryw jest doskonale widoczny.
7) 2014:
Gigapan autorstwa Szymona Madeja z 2014 roku:
[
gigapan.com]
8) 2018:
Gigapan autorstwa Szymona Gonciarka z 2018 roku:
[
gigapan.com]
9) 2019:
Kilka godzin po publikacji mojej notki na temat Małego Kieżmarskiego Szczytu Andrzej wrzuca w sieć zdjęcie omówionego przed chwilą obrywu sprzed lat, przedstawiając go jako współczesny. Zaczynają się dywagacje na temat jego stabilności i wiszącej nad nim "kostki skalnej". W zasadzie tylko na nią czekamy, choć w 2014 roku była już świetnie widoczna na ujęciu Szymona Madeja, a równie dobrze ten stan rzeczy może trwać już kilkadziesiąt lat. Pojawiają się portale, które zaczynają podawać newsy między innymi w oparciu o nierzetelną informację Andrzeja, właściwie zmieniając mój przekaz. Karuzela w medialnym cyrku się kręci...
[
gropa.pl]
Na koniec podzielę się jednym przemyśleniem. Człowiek się napracuje (kilkaset zdjęć w terenie, analizy, dwa dni pisania), potem ktoś ze swoich niskich pobudek kilkoma kliknięciami zmanipuluje temat, a człowiek znów musi pracować by to odkręcić i wyłożyć sprawy rzeczowo. Dzisiejsza konstrukcja świata nadal mnie zadziwia. Jednych piszących krótko i bez pokrycia w faktach, nikt o nic nie pyta, inni muszą pisać elaboraty by mieć jakąkolwiek szansę na sprostowanie przekazu tych pierwszych.
Grzegorz Folta
------------------------------------------
Edycja 07.11.2019 w celu uzupełnienia materiałów usuniętych z sieci otwartej przez Andrzeja Marcisza i Portal Tatromaniak.
Zmieniany 1 raz(y). Ostatnia zmiana 2019-11-07 11:52 przez rumanowy.
