Cześć,
Jest tak, jak napisał Ci lpi – nie trzeba zdobywać ani dokumentować uprawnień do wspinania. Lecz.. Polska ustawami stoi, a niegdysiejsze „co nie jest zabronione jest dozwolone”, od wielu lat brzmi „co nie jest dozwolone, jest zabronione”.
Tereny na których są miejsca wspinaczkowe można podzielić [nieco sztucznie bo te grupy częstokroć się zazębiają] na trzy główne grupy – własność (zarządzanie) prywatna bądź instytucjonalna, własność państwowa (gminy, inne jednostki samorządu terytorialnego, skarb państwa) i tereny podlegające przepisom o ochronie przyrody. A biorąc pod uwagę, że ok. 90 % skał leży w tej ostatniej grupie, to i najwięcej tam ograniczeń (parki narodowe, rezerwaty przyrody, obszary Natura 2000, parki krajobrazowe, pomniki przyrody, stanowiska dokumentacyjne, itp.) i najwięcej pracy nad udostępnieniem.
Wspinanie na terenach chronionych reguluje kilka ustaw, w tym najważniejsza „Ustawa o ochronie przyrody”, która literalnie stanowi że „wspinanie i eksploracja jaskiń w parkach narodowych i rezerwatach przyrody jest zabroniona, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych przez dyrektora Parku Narodowego lub Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska”.
W wielu miejscach wieloletnimi staraniami [bo to nie jest tak: „Panie dyrektorze, możemy? Możecie!”. By uzyskać odstępstwo od zakazów ustawy, trzeba poprzedzić to wielokrotnymi wizjami lokalnymi, inwentaryzacją przyrodniczą, badaniami wpływu oddziaływania wspinania na zasoby rezerwatu, pismami, przekonywaniem naukowców na posiedzeniach rad ochrony przyrody, i tak dalej] udało nam się uzyskać zgodę na wspinanie.
Na terenach prywatnych, "państwowych" itp, negocjujemy z właścicielami możliwość wspinania i pod jakimi warunkami, podpisujemy stosowne porozumienia, a stosunki stron reguluje kodeks cywilny.
Tym między innymi zajmuje się Inicjatywa Środowisk Wspinaczkowych „Nasze Skały” i Komisja Ochrony Przyrody i Dostępu do Rejonów Wspinaczkowych PZA.
Pozdrawiam,
Włodzimierz „Jacooś” Porębski
IŚW „Nasze Skały”
662 149 400
dyrektor@naszeskaly.pl