Wyjście z PZA moim zdaniem nie rozwiązuje problemów żadnej ze stron. Bo i KWW i PZA ma swoje racje i swoje "winy".

W mojej opinii mamy problem z działalnością w klubach wspinaczkowych. Małych i dużych. Brak chętnych do organizowania życia, tj. spotkań, warsztatów, imprez, szkoleń, etc. Czyli tego do czego kiedyś kluby służyły. Integrowały i dawały zaplecze umożliwiające wspinanie.
Dziś wspinać może się każdy samodzielnie. I to jest wspaniałe.
Ale musimy się zastanowić do czego Klub ma służyć w takim razie? Nie znam odpowiedzi na to pytanie. A wydaje mi się, że jest ono fundamentalne.

PZA
Warto dyskutować nad modelem działania. Bo na pewno wiele można ulepszyć. Zawsze.
Nie zgadzam się z Jerrym, że dofinansowywanie wypraw jest bez sensu. Ale dyskusja na ten temat sens ma na pewno.
Kwestie szkolenia to kolejny trudny temat. Trzeba wyważyć "jakość" i "dostępność" zawodu. Bo zamykanie się na nowych instruktorów prowadzi do patologii (znamy to z różnych branż). Fakt, że chyba 5 albo 6 lat nie był organizowany kurs instruktora taternictwa oznacza, że wielu potencjalnych kandydatów wybrało inną drogę zawodową.
Komisja Szkolenia składa się z instruktorów. Bo tylko oni chcą się tym zajmować. A to zarazem może prowadzić do sytuacji konfliktu interesów. Przykład nadzoru cywilnego nad armią jest akurat tutaj trafny. Tego nam chyba trochę brakuje.
Sport. Zaangażowani w prace Komisji Wspinaczki Sportowej są tak samo zaangażowani w sport (trenerzy albo zawodnicy). I to znowu może rodzić sytuacje nie do końca klarowne i konfliktowe. Ale nikt inny nie będzie poświęcał setek godzin na pracę w Komisji.
Pat? Trochę tak. Wyjściem mogłaby być profesjonalizacja zarządzania związkiem. Czyli kilka (2, 3?) osoby na etatach zajmujące się tylko zarządzaniem. Odpadają argumenty, że coś jest nie zrobione, ktoś nie ma czasu albo promuje swoich.
Ale na to trzeba wziąć pieniądze. A z dotacji celowych ministerstwa się nie da. Czyli nie można pieniędzy na "wakacje" zamienić na etaty.

KWW
Masowość sama w sobie nie jest wadą. Może być zaletą, bo oznacza zaplecze finansowe. Wątpię, by zapisy przez internet spowodowały zamieranie życia w klubie. Boulderownia klubowa padła, bo nie miała szans konkurować z komercyjnymi. Pokazy slajdów, imprezy? Nikomu się nie chce ich organizować. Kilka lat temu była grupka osób, które miały chęć i działały, ale jedni wyjechali, inni mają dzieci albo rzucili wspinania i alkohol. A nowi nie przyszli. Wyprawy klubowe? Temat śliski, przez narzucające się porównania do PKA, etc. Szkolenia klubowe? Znowu problem z jakością kadry "społecznej". A jak ktoś szkoli "profesjonalnie" to jest to jego praca, za którą oczekuje pieniędzy. I słusznie. Dla instruktora obóz, czy nawet szkolenie weekendowe to są niezarobione pieniądze. A on z tego żyje. I o ile kilka dni w roku wiele osób poświęca, to nawet jeśli będziemy w klubie mieli 10 instruktorów i każdy 3 dni w roku będzie szkolić, to nie zbyt wielu kursów z tego nie zrobimy.

KWWexit nic nie zmienia jak pisałem na początku, bo ja nadal nie widzę żadnych ograniczeń które krępowały klub.
Natomiast PZA powinna się zastanowić (i się zastanawia) co zmienić, bo ten kryzys spowodował postawienie wielu trafnych pytań.

Tak więc jeśli ktoś ma sensowne pomysły co i jak można zmienić, niech pisze. Walne jest za 4 miesiące, można do tego czasu przygotować propozycje zmian/programów.

edit:
Nie wiem czy post poszedł w dobrym miejscu w wątku, ale nie pisałem dotychczas na tym forum.
Podpiszę się:
Jerzy Rostafiński
członek zarządu PZA i (do soboty) KW Warszawa, od dzisiaj niezrzeszony



Zmieniany 1 raz(y). Ostatnia zmiana 2019-02-18 14:16 przez JerzyR.