Robienie z wypadkow na wyprawach wysokogorskich sensacji jest niestety specjalnoscia Polskich mediow. Heroism, bohaterstwo, my Polacy porafimy, etc., naglasniane wypowiedziami expertow zza biurka zatruwa prawde o tym czym naprawde jest Himalaizm zimowy. Od wielu lat krytykuje Polski Himalaizm Zimowy im Artura Haizera. Ten ostani, zabil sie w Karakorum. Jaka to zacheta/reklama dla innych?? Wspinaczka zimowa w Himalayach jest mniej wiecej podobna do walki gladiatorow z tygrysami.
Jak juz zdobedziemy wszystkie szczyty zima, moze wtedy powinnismy stworzyc nowa kategorie - Polski Himalaizm z Tenisowkach? lub T-shirts?
Czas wyczyscic PZN ze starej gwardii i skoncentrowac sie na popieraniu Himalaizmu nowoczesnego, indyvidualnego, za wlasne pieniadze, z wykupionym ubezpieczenniem ewakuacyjnym. Sponsorzy produkujacy sprzet wspinaczkowy maja wystarczajaca ilosc pieniedzy, zeby promowac tego typu dzialalnosc. Dlaczego podatnicy maja placic za przygody kilku himalaistow?? Dlaczego podatnicy maja placic za ratunek helikopterowy nieubezpieczonych wspinaczy?
Himalaizm to nie jest zaden sport olympijski. Machanie bialo-czerwona choragiewka zima w Himalayach jeszcze bardziej pograza wyobrazenie o Polsce, jako kraju stracencow i oszolomow. W chwili obecnej Polscy himalaisci za granica maja renome samobojcow Himalajskich i odpalow. Czy o to wlasnie chodzilo PZN? Wystarczy spojrzec na statystyki:
Polacy, którzy zginęli bądź zaginęli w Himalajach i Karakorum (zestawienie nie obejmuje śmiertelnych wypadków w innych górach wysokich kontynentu azjatyckiego):
1939 - Stefan Bernardzikiewicz i Adam Karpiński, Tirsuli (Himalaje)
1971 - Jan Franczuk, w czasie wyprawy na Kunyang Chhish (Karakorum)
1973 - Zbigniew Stepek i Andrzej Grządek, dziewiczy szczyt w Himalajach Garhwalu
1974 - operator filmowy Stanisław Latałło, Lhotse (Himalaje)
1975 - Marek Kęsicki, Bogdan Nowaczyk i Andrzej Sikorski, Broad Peak środkowy (Karakorum)
1978 - Andrzej Młynarczyk, Makalu (Himalaje)
1979 - Józef Koniak, Jerzy Pietkiewicz i Julian Ryznar, Modi Peak (Himalaje)
1981 - Przemysław Nowacki i Marek Malatyński, Maszerbrum (dawniej K1, Karakorum)
1982 - Halina Krueger-Syrokomska, K2 (Karakorum), Tadeusz Szulc, Makalu (Himalaje)
1983 - operator filmowy Stanisław Jaworski, Manaslu (Himalaje), Andrzej Bielun, Mount Api (Himalaje)
1985 - Piotr Kalmus, Nanga Parbat (Karakorum), Andrzej Hartman, Ganesh II (Himalaje); Karol Sopicki, Bogusław Janczała i Krzysztof Przystał, Ganesh IV (Himalaje); Rafał Chołda, Lhotse (Himalaje)
1986 - Jacek Klincewicz, Himalchuli (Himalaje), Ewa Kalinowska, Gangotri (Himalaje); Dobrosława Miodowicz, Tadeusz Piotrowski i Wojciech Wróż, K2 (Karakorum); Andrzej Czok, Kanczendzonga (Himalaje)
1987 - Czesław Jakiel, Lhotse (Himalaje)
1988 - Jan Nowak, Bhagirathi (Himalaje), Ryszard Kołakowski, Makalu (Himalaje)
1989 - Eugeniusz Chrobak, Mirosław Dąsal, Mirosław Gardzielewski, Zygmunt Andrzej Heinrich, Wacław Otręba, Mount Everest (Himalaje); Jerzy Kukuczka, Lhotse (Himalaje)
1991 - Anna Bruzdowicz, Tirsuli (Himalaje)
1992 - Wanda Rutkiewicz, Kanczendzonga (Himalaje)
2009 - Piotr Morawski, Dhaulagiri (Himalaje)
2011 - Bernadeta Szczepańska, lodowiec Sosbun (Karakorum)
2013 - Maciej Berbeka i Tomasz Kowalski, Broad Peak (Karakorum); Artur Hajzer, Gaszerbrum I (Karakorum)
2015 Aleksander Ostrowski Gaszerbrum II Karakorum
2016 Grzegorz Kukurowski Shivling Himalaje
2016 Łukasz Chrzanowski Shivling Himalaje
2018 Tomasz Mackiewicz Nanga Parbat Himalaje
Himalaizm to individualne hobby i tak go tez trzeba traktowac. Robienie z niego na sile "narodowego sportu" mija sie z celem i przynosi tylko szkody.
Slawomir Lobodzinski