Po paru latach przemyśleń i zauważania pewnych zmian w końcu wiem jak opisać pewne procesy które zachodzą w zbiorowej mentalności wspinaczy.
Ludzie we wspinaniu zamienili swoje przeżycia wewnętrzne na zewnętrzne, na pokaz.
Wspinanie stało się doskonałym uzupełnieniem lifestyle'u którym można się pochwalić przed znajomymi. Proces ten uruchomiły portale społecznościowe.
O jakimś tam etosie wspinacza możemy już zapomnieć. Wartości jakie ludzie dostrzegali jeszcze nie dawno we wspinaniu zdezaktualizowały się.
Myślę że działa to dwutorowo. Po pierwsze do wspinania zaczął garnąć się nowy typ człowieka. Jak tak patrzę na wspinaczy to odnoszę wrażenie, że odpowiadają mi już w mniejszym stopniu niż jakaś tam średnia społeczna. Mimo, że kiedyś było zupełnie na odwrót.
Po drugie życie społeczne w wirtualnym świecie, to na pokaz wpływa na samych wspinaczy. Sam tu nie jestem święty, jeszcze do nie dawno gdy miałem facebooka to miałem na nich zdjęcie ze wspinania, umieściłem je tam celowo.
Makdonaldyzację wspinania dostrzega w wypacykowanych ścianach/bulderowniach, płatnych klubów czyli sekcjach, quasi biurach podróży obsługujących tripy wspinaczkowe, odzieży wspinaczkowej o starannie dobranej kolorystyce, zapewniającej dobry efekt na zdjęciach.
Co do samych wspinaczy to rozrasta się niesamodzielność, egocentryzm, skupienie się na pozycji społecznej a nie na wspinaniu, dbałość o odpowiednią dokumentację zdjęciową wszystkiego.
Ktoś powie jedź w piachy albo Tatry, tam tego nie będzie. To prawda, ale na ścianki chodzić trzeba i coraz bardziej rzygać mi się chce od tego.