Pozwalam sobie zaprezentować wnioski końcowe z artykułu
"Stanowisko w sprawie słabego stanowiska" opublikowanego
w ubiegłym roku w Górach. Niektóre z konkluzji dotyczą
poruszanych powyżej kwestii. W skrócie: lina na stanowisku
TAK, pętle i taśmy z poliamidu TAK, połączenia kierunkowe
raczej NIE.
autorzy artykułu: Marek Kujawiński i Wojciech Święcicki


Stanowisko posiada największą nośność
wtedy, kiedy siła uderzenia rozłoży się
pomiędzy punkty stanowiskowe w sposób
proporcjonalny do ich wytrzymałości.
• Żadne z połączeń: ani połączenie kierunkowe,
ani samonastawne nie dają
możliwości równego rozdziału siły uderzenia
pomiędzy punkty stanowiskowe.
• Zbudowanie idealnie ukierunkowanego
stanowiska kierunkowego jest praktycznie
niemożliwe.
• Stanowisko samonastawne częściej niż
kierunkowe umożliwia jednoczesną
pracę wszystkich punktów na stanowisku,
niezależnie od kierunku uderzenia
i kąta rozwarcia ramion stanowiska.
• Należy dążyć do tego, aby w miarę możliwości
punkty stanowiskowe znajdowały
się na jednej wysokości względem siebie.
• Należy unikać zbyt dużego kąta rozwarcia
ramion stanowiska, niezależnie od
jego typu. W przeciwnym wypadku skutkuje
to znacznym wzrostem wartości sił
działających na punkty stanowiskowe.
• Stanowiska kierunkowe są bardzo wrażliwe
na zmianę kierunku obciążenia.
Przy ich budowie należy unikać zbyt
małych kątów rozwarcia ramion (naszym
zdaniem poniżej 45°), dla których
istnieje realna groźba, że przy nieoczekiwanej,
nawet niewielkiej zmianie kierunku
szarpnięcia siła uderzenia może
być przenoszona wyłącznie przez jeden
punkt stanowiskowy.
• Stanowiska samonastawne można stosować
w całym zakresie użytkowych
kątów rozwarcia ramion stanowiska,
z tym że najlepsze warunki dla jego
pracy osiągniemy przy małych kątach
(naszym zdaniem nieprzekraczających
45°). Wraz ze wzrostem kąta rozwarcia
ramion maleje zdolność tego typu stanowiska
do „samonastawności”.
• Należy dążyć do tego, aby przy budowie
stanowisk korzystać z taśm i pętli wykonanych
z takich samych materiałów
i o takich samych parametrach.
• Do łączenia punktów asekuracyjnych na
stanowisku rekomendujemy użycie liny.
• Do zakładania autoasekuracji rekomendujemy
użycie liny.
• Autoasekurację należy wpinać zawsze
do punktu centralnego stanowiska.
• Przy słabych stanowiskach asekurację
oddolną można prowadzić wyłącznie
z uprzęży, a nigdy z punktu centralnego.
• Aby zwiększyć szansę na ocalenie słabego
stanowiska, należy zadbać o instalację
punktu wysyłowego (ochronnego)
zaraz ponad stanowiskiem
• Przy niepewnych punktach na stanowisku
nie należy zakładać punktu wysyłowego
z żadnego z punktów stanowiskowych.
• Asekurację drugiego na linie należy
prowadzić z punktu centralnego stanowiska.
• Należy zadbać o to, aby punkt centralny
stanowiska samonastawnego był ustawiony
w kierunku oczekiwanego uderzenia.
• Przy budowie stanowiska samonastawnego,
kiedy jedno z jego ramion jest wyraźnie
dłuższe, należy na tym ramieniu
zawiązać węzeł ogranicznik.
• Do budowy stanowisk kierunkowych
należy wybierać takie rozwiązania, które
umożliwiają łatwą i szybką regulację długości
ramion w celu dopasowania ich do
ewentualnej zmiany kierunku uderzenia.
W przypadku dysproporcji długości ramion
należy dłuższe ramię nieco skrócić
w celu skompensowania jego większego
wydłużenia pod obciążeniem.
• Zastosowanie przy budowie stanowisk
kierunkowych materiałów o większej
rozciągliwości, na przykład poliamidu,
umożliwia w pewnym stopniu samo dopasowanie
się stanowiska do kierunku
uderzenia oraz łagodzi efekt udaru na
poszczególne punkty stanowiskowe.
• Zaciskanie się węzłów ma istotny
wpływ na pochłanianie energii (zwłaszcza
przy krótkich lotach o dużym WO ), co
przekłada się na obniżenie wartości siły
uderzenia działającej na stanowisko.