Eddie Napisał(a):
> Kikpatrick z godną podziwu szczerością mówi o
> tym, co jest największym dylematem większości
> alpinistów - o rozdźwięku między życiem na
> nizinach, a wspinaczkową pasją. O walce naszego
> egoizmu z miłością do najbliższych.
> Sprowadzenie tego do zdania: "Odnosi się
> wrażenie, że obecność narratora w zbudowanym
> opowieścią świecie jest w gruncie rzeczy
> przypadkowa" świadczy zatem o jednym: nie
> potrafisz Księżniczko ze zrozumieniem
> przeczytać książki która napisana jest
> językiem prostym i przystępnym. Bądź też nie
> potrafisz napisać kilku trzymających się kupy
> zdań na ten temat.
Drogi Eddie.
Zdanie to nie mówi o dylemacie Kirkpatricka, lecz o sposobie, w jaki komponuje swoją wypowiedź literacką. Każda książka, nawet ściśle dokumentarna autobiografia, jest tworem literackim i w związku z tym podlega prawom poetyki i teorii literatury - a jak prawom, to i ocenie powyższych.
> Wybór Kikpatricka, żeby powtarzać drogi,
> zamiast robić nowe, jest takim samym wyborem, jak
> to by zostać wegatarianinem, zamiast żreć
> mięso. Lub też, by kupić w Żabce piwo Tyskie,
> zamiast Żywca. Nazywanie tego "naiwną filozofią
> wspinania" rozbawiło mnie do łez.
Miło mi, że moja recenzja Cię rozbawiła. Mówię to szczerze, uważając śmiech za wielką wartość i przywołując opinię, wyrażoną przez Umberto Eco, którą pozwolę sobie sparafrazować: "śmiejąc się, nie zgadzamy się z przedmiotem, z którego się śmiejemy, ale i nie nienawidzimy go".
> Nie mam pojęcia dlaczego szczerość,
> prostoduszność, czy sytuacyjne poczucie humoru
> miałyby rzutować negatywnie na czyjkolwiek
> warsztat literacki.
Wymienione przez Ciebie wartości są ogromnie cenne, gdy cechują człowieka, lecz, wierz mi, mogą i często są wyrazem słabości literata.
Przypomnij sobie na przykład (jeśli czytałeś; jeśli nie, gorąco zachęcam) świat przedstawiany piórem Władysława Krygowskiego w jego "Wspinaczce po tęczy". Jest to książka po prostu cudowna, napisana prosto i bezpretensjonalnie, a przy tym ze sporą dozą wrażliwości poetyckiej. Wniosek: da się.
Równie dobrze mogłabyś
> napisać w swoim charakterystycznym stylu: "Urazy
> i zadrapania doznane przez podmiot liryczny
> (podczas licznych epickich wspinaczek), stanowią
> najbardziej prawdopodobną przyczynę rażacej
> czytelnika niespójności przekazu - tak w
> warstwie narracyjnej, jak fleksyjno-leksykalnej".
Ciekawe...
>
>
> Księżniczko! Jeśli jakaś książka ci się nie
> podoba - skrytykuj ją z wdziękiem, a twoje
> zarzuty niech odrobinę choćby trzymają się
> kupy.
Wolę jednak, by trzymały się treści i formy.
Jeśli recenzja ma zachęcić do lektury -
> napisz w sposób strawny, co w niej może
> zainteresować. Recenzja nie jest pokazem erudycji
> recenzenta, lecz informacją dla potencjalnego
> czytelnika - warto, czy nie warto przeczytać.
> Zanim wyślesz do redakcji kolejną recenzję -
> daj ją do przeczytania przeciętnemu 14latkowi i
> zadaj mu 10 pytań na zrozumienie tekstu. Jeśli
> na więcej niż 3 pytania odpowie błednie -
> recenzję należy napisać jeszcze raz. Recenzja
> "Zimnych Wojen" takiego testu z pewnością by nie
> zdała.
To będzie dużo łatwiejsze za pół roku, kiedy mój starszy syn skończy czternaście lat. Do tego czasu, niestety, jestem zdana na siebie... Chyba że zdecydujesz się pomagać mi, wcielając w rolę przeciętnego czternastolatka :-)
Księżniczka.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Inveniam viam aut faciam
